Kresley Cole - Karanlık Prensin Gelini

Karanlık Prens'in Gelini
"Görünüşe göre gidip yaşlı kızı iterek kurtarmak gerekecek,"
dedi MacRieve. "Yine." Tişörtünü çıkarıp yıpranmış ve solmuş kot
pantolonu ve bilekliğiyle kaldı. Contessa'da ayakkabılar artık geçmişte
kalmış şeylerdi.
O bileklik, MacRieve'in teninde göze çarpıyordu, Lucia için
yaptıklarının sürekli bir anımsatıcısıydı. Ne zaman ona sarılsa Lucia
metali teninde hissediyordu, başlangıçta soğuk oluyor, ardından
ısınıyordu.
Tıpkı dün gece gibi... "MacRieve, girmek zorunda mısın?"
Nehir bir neşe kaynağı olmuşsa da -Lucia pembe yunuslar, daha
çok susamuru ve kıyı boyunca otlayan tapirler görmüştü- aynı
zamanda bir dehşet kaynağı da olmuştu. Kaymanlar devamlı fırsat
kolluyordu ve piranalar çılgın gibi yüzeye fırlıyordu.
Daha dün sabah yavru bir balıkçılın yuvasından suyun içine
düştüğünü görmüşlerdi. Anne kuş korku içinde ciyaklarken, bir
pirana sürüsü yavru kuşu saniyeler içinde imha etmiş, jilet gibi
keskin dişleriyle kemiklerine kadar lokma lokma yemişlerdi.
"Tehlikeler konusunda artık bana inanıyormuşsun gibi görünüyor?"
dedi MacRieve. "Rahatla, sadece belime kadar gireceğim."
"Ya piranalar ne olacak?"
"Balıkların çok mühim bir şeyi yiyeceklerini zannetmiyorum."
Lucia'nın kulağına mırıldanmak için eğildi. "Sadece küçük avın
peşinden giderler."
"Kurtadam!" diye bağırdı Lucia, hâlâ MacRieve ona her sataştığında
şaşırıyordu. MacRieve ona karşı gittikçe daha da yumuşuyor,
Lucia'nın geçmişteki davranışlarından gelen garezi kayboluyordu.
Lucia onun bir zamanlar olduğu adamın, gülücük çizgilerine her
bakışında hayal ettiği adamın izlerini görmüştü. Ve Lucia'ya karşı
öfkeden kudurmadığı zamanlarda oyun oynamaktan hoşlandığını
anlamıştı. "Ben ciddiyim."
• 238 •