Kresley Cole - Karanlık Prensin Gelini

K aranlık P re n sin G elini
'Tek akıllı sayılmazsın, değil mi? Bu yolcuları zaten gemiye
almışım... Biz konuşurken onlar da bilimsel ıvır zıvırlarını laboratuvarda
çantalarından çıkarıyorlar. Sadece seni bekliyorduk."
Ölümlülerle birlikte aynı gemide haftalar geçirmek mi? Ayrıca
Lucia'nın, kimsenin gitmeye cüret etmediği Amazon'un en derin
yerlerine ulaşması için tekneyi kaçırması gerekeceği aşikârdı. İnsanlarla
o zaman başa çıkması gerekecekti.
Belki de Lucia başka bir gemiye kaptanlık yapması için bir
İrfanlı bulabilirdi. Iquitos gibi bir nehir şehri, sayısız ölümsüze ev
sahipliği yapıyor olmalıydı.
Fakat seçeneklerini tartarken, o farkındalık, izlendiği duygusu
geri döndü. Ensesini ovuşturup omzunun üstünden arkasına balonca
uzun bir erkek, fazlasıyla uzun bir erkek gördüğünü sandı.
MacRieve şu anda bile ona yaklaşıyor muydu? Çok geride kalmış
olamayacağını biliyordu... çünkü bütün yıl boyunca kalmamıştı.
Belki de Lucia aşırı tepki gösteriyordu. Düşecekmiş gibi hissedinceye
kadar bitkinlik üzerine çökmüştü ve geçmişte, MacRieve'i
gölgelerin içinde, bir tepenin üzerinde ya da ilerideki bir balkondan
ona bakarken hayal etmişliği vardı.
Yakınlardaki bir gölgeden altın renkli gözlerin ona doğru açlıkla
parıldadığını gördüğü her seferinde, gördüğünü hayal etmişti.
Kulakları seğirdi. Farkındalık. Hayır, MacRieve yakınlardaydı.
"Kamarayı alacağım!" Ölümlülerden sonra kurtulabilirim. Güverteye
sendeleyerek çıkan bir insan dişisi gibi davramrken, çantasını tırabzanların
üzerine atıp grafit yay çantasını kolunun altına sıkıştırdı.
Kaptan kaşlarını çattı. "Şey, yüklenmesi gereken malzemelerin
yok mu?"
"Yo. Tamamız."
"Oryantasyon ve tanışma toplantısı mecburidir/'
"Evet, tabii." Uyumlu olabilir, sosyal olabilir ya da öyleymiş
gibi davranabilirdi. "Ama derhal ayrılmamız gerekiyor."
144