Mój żłobek, moje przedszkole 2/2017

nasi podopieczni WYCHOWANIE
nasi podopieczni WYCHOWANIE
Fot: Fotolia.com
niejsze niż filmy dla dorosłych (bo dostosowane do wieku
odbiorcy) takie właśnie są, dlatego mają swoich wiernych
widzów już wśród kilkulatków.
TEATR – MAGICZNY ŚWIAT
Nieco inaczej jest z teatrem, który rządzi się swoimi prawami.
Gra aktorów na scenie jest wolniejsza, choć zwykle
bardzo ekspresyjna – tego wymaga młody widz, który
potrzebuje takich środków wyrazu. Mimo kolorowych
dekoracji, nie zmieniają się one w takim tempie, co sceny
w filmie, dlatego mogą być mniej atrakcyjne dla malucha.
Panuje tu większa cisza i spokój, choć oczywiście
słowo i muzyka są stałym elementem spektakli. Mimo to
pójście do teatru jest dla większości dzieci wyjątkowym
przeżyciem. Przede wszystkim dlatego, że jest czymś nowym,
mniej znanym. Nie każdy malec, nawet ten, który
był na jakimś spektaklu, zna przedstawienie kukiełkowe,
ten, który widział już lalki, nie widział z kolei nigdy grających
na scenie aktorów itd. Dodatkowym magnesem dla
małych odbiorców jest interakcja możliwa tylko w teatrze.
Większość inscenizacji dla najmłodszych zakłada, że widzowie
tak dalece wejdą w opowieść i tak bardzo utożsamią
się z jej postaciami, że będą odpowiadać na pytania
padające z desek, ostrzegać aktorów lub radzić im, co
mają robić. W ten sposób maluchy stają się nie tylko obserwatorami,
ale i uczestnikami przedstawienia, rozwijają
swoją wyobraźnię, kreatywność, pokonują nieśmiałość,
czasem lęk. To wszystko sprawia, że kilkulatek wychodzący
z teatru jest zachwycony i upojony doświadczeniem,
które stało się właśnie jego udziałem.
REKLAMA
Anna Dubieńska
Kino czy teatr?
Maluchy kochają kino, ale filmy na dużym ekranie oglądają dość często. Dlatego
teatr, który jest droższą i bardziej ekskluzywną rozrywką, na pewno je zachwyci.
Wizyta w teatrze czy kinie to nie tylko
frajda i wypełnienie wolnego czasu. To
również wyjście o charakterze edukacyjnym
i szansa na zdobycie wielu nowych
doświadczeń. Maluch idący do teatru czy
kina dowiaduje się, że aby obejrzeć spektakl
trzeba kupić bilet, że do teatru należy
założyć eleganckie ubranie. Następnie
wyrusza ze znanego przedszkola w nowe,
nieznane miejsce, ogląda przez okno mijane
domy i parki. Na miejscu obserwuje
ludzi, uczy się, co to jest ekran, scena,
widzi, że rzędy foteli są ponumerowane
i aby usiąść, trzeba znaleźć swoje miejsce.
Wreszcie, gdy zaczyna się film lub
przedstawienie dziecko wkracza do innego
świata: świata bajki, fantazji, barw
i dźwięków. Zastanawiając się nad tym,
czy zaproponować naszym dzieciom
wyjście do kina czy teatru, pamiętajmy,
że zarówno jedno, jak i drugie jest dla
dziecka w tym wieku równie atrakcyjne,
równie przydatne i równie korzystne dla
jego rozwoju.
KINO – TEMPO I HAŁAS
Nie jest tajemnicą, że dzieci częściej
chodzą do kina niż do teatru. Dlatego
nie można się dziwić, że wolą ten rodzaj
rozrywki. Są pokoleniem „obrazkowym”:
poznają świat głównie za pomocą
zmysłu wzroku, wolą oglądać niż słuchać.
Potrzebują tempa, akcji, głośnych
dźwięków i wielu barw – jednym słowem
wielu bodźców, które przykują ich uwagę
i zainteresują. Filmy dla dzieci, chociaż
są, a przynajmniej powinny być powol-
CO LEPSZE?
Zdaniem psychologów, obrazy, które dzieci oglądają
na ekranie, zarówno tym dużym, jak i tym małym, dla
maluchów do 6. roku życia nie są wskazane. Źle wpływają
na ich rozwój psychospołeczny, ograniczają zasób
słownictwa, a nawet utrudniają naukę mowy, wpływają
na koncentrację. Nadmiernie pobudzają i tak pełne energii
kilkulatki. Dlatego zachęcają rodziców i pedagogów,
by częściej niż do kina, zabierali swoich podopiecznych
do teatru. Podkreślają przy tym, że teatr to sztuka przez
duże „S” , która uczy poprawnego języka i pięknej, literackiej
polszczyzny, ale również swoistego savoir vivre-
’u, a więc poprawnego zachowania w miejscach publicznych.
Nie oznacza to jednak, że kino jest samym złem.
Przeciwnie. Wiele filmów dla dzieci ma wspaniałe przesłanie,
znakomite animacje lub kreacje aktorskie. Filmy
wytwórni Disney, Pixar („Karina Lodu”, „Toy Story” itd.)
czy filmy fabularne jak „Opowieści z Narnii” to obrazy,
które powinien znać każdy (bez względu na wiek). Ważne
jednak, by zabierając dziecko do kina, dobrać film
do jego wieku, możliwości percepcji i rozumienia. Szukając
propozycji kinowej na wyjście z przedszkolakami,
sprawdzajmy dla jakiego wieku jest przeznaczony dany
film. Poczytajmy na forach opinie o nim i spytajmy wychowawców,
czy ich podopieczni są gotowi emocjonalnie
na film wzruszający lub opowiadający o złym wilku.
mój
mój
48 49