Bejtit - Ahmadiyya Muslim Community

Kushtet e Bejtit dhe përgjegjësitë e një ahmadiu
Hazret Mir Muhammed Is-haku tregonte një kujdes të veçantë
ndaj jetimëve. Aty ka pasur shumë jetimë që banonin ne
Shtëpinë e Jetimëve, të cilën e quanin Dar-ush-Shejukh. Në një
vend rrëfehet për të se njëherë ai ishte duke pushuar pasi kishte
temperaturë të lartë dhe ishte shumë i ligështuar. Një nëpunës
erdhi dhe i tha se nuk kishte ushqime për jetimët pasi ata nuk
kishin mundur t’i siguronin dhe se jetimët nuk kishin ngrënë as
mëngjesin. Ai nëpunësit i tha:- Sillmë menjëherë karrocën!
Pasi hipi në karrocë, shkoi tek disa persona të pasur dhe
mblodhi ndihma ushqimore, e kështu ua siguroi ushqim
jetimëve.
(Revista “El-Furkan”, shtator-tetor 1961, f. 59, Rabvah, Pakistan)
Ky është një shembull i ndjenjave të të parëve tanë. Këto ishin
virtyte të tyre se me gjithë sëmundjen e temperaturën e lartë e
sakrifikoi rehatinë e vet dhe doli nga shtëpia për hir të
jetimëve. Përse të mos vepronte ai në këtë mënyrë? Ai kishte
para vetes shembullin më të mirë të mësuesit të vet, Hazret
Muhammedi s.a.v.s. , që thotë:- Unë dhe ai person që do të tregojë
kujdes ndaj jetimëve do të jemi bashkë në Xhenet, duke treguar
gishtin dëshmues (e tregues) e të madhin.
(Sahih Buhari, Kitabut Telak, Bab El-lian, hadithi 5304)
Mandej, rrëfehet për Hafiz Muin-ud-Dinin që ishte i verbër.
Rrëfyesi tregon se në një natë të ftohtë dimri, aty, në rrugët e
paasfaltuara të Kadianit, ka pasur mjaftë baltë, ndaj Hafizi
shkonte diku me vështirësi të mëdha. Dikush e pyeti: Ku po
shkon, o Hafiz? Ai iu përgjigj:- O vëllai im, një qen polli këtu
disa këlyshë, e unë kam pasur një bukë e mendova t’ia hedh
asaj, sepse është koha e shirave e ajo ndoshta nuk mund të
gjejë ushqim për vete. Edhe ky gjest i tij është në bazë të
synetit të Profetit të Shenjtë s.a.v.s. i cili thoshte:- Mëshirojini
edhe shtazët! Mbajeni mend ngjarjen kur një femër e mbushi
këpucën e vet me ujë e ia dha një qeni që ta pijë, e Profeti s.a.v.s.
248