Bejtit - Ahmadiyya Muslim Community

Kushtet e Bejtit dhe përgjegjësitë e një ahmadiu
filluan ta përqeshin njerëzit. Me që e donte marrëzisht Hazret
Mesihun e Premtuar a.s., ai qëndroi aty dhe me një entuziazëm
e me një gëzim të madh tha:- O grua, eja dhe hidh më shumë hi
mbi mua, eja dhe hidhmë akoma hi! Ai i thoshte këto fjalë,
sepse këtë e quante si një favor të Allahut xh.sh . se për hir të
Mesihut të Premtuar a.s. ai e fitoi këtë bekim.
Kur Hazret Mesihu i Premtuar a.s. u kthye nga Sialkoti, disa të
rinj ktheheshin për në shtëpitë e tyre, pasi e përcollën atë në
stacionin e trenit. Mirëpo, Molvi Burhan-ud-Dini, për disa
shkaqe, mbeti mbrapa, dhe kundërshtarët e zunë atë, e
poshtëruan dhe u sollën aq keq ndaj tij sa që ia mbushën gojën
me bajga lope. Mirëpo, me gjithë këtë poshtërim, babai im
ndiente një kënaqësi e gëzim, dhe vetëm thoshte:- O Burhan, si
meritove ti këto bekime! Kjo është fatbardhësia e njeriut që për
hir të fesë ai ballafaqohet me këto vuajtje e poshtërime.
(Revista “Ansarullah”, shtator 1977, f. 14-15, Rabvah)
Hazret Abdul Mugni rrëfen më tutje për babanë e vet, Molvi
Burha-ud-Din:
“Pasi e përqafuam Xhematin Ahmadia, gjendja jonë
ekonomike ishte aq e vështirë sa që në kohën kur jetesa ishte e
lirë, ne anëtarët e familjes, për muaj me radhë nuk kemi pasur
një lugë gjalpi. Në vend që të blinim dru, ne përdornim gjethet
e thata të pemëve. Me që gjethet e thata nuk na ndihmonin për
të gatuar ushqim, ne fasulen e zienim e mandej e bluanim. Në
një tenxhere vlonim ujë me kripë e me piper e mandej ndiznim
gjethe. Kur vlonte uji, fasulen e përzienim në të. Kjo ishte
gjella jonë, që ne e hanim me bukë meli ose misri, e rrallë herë
me bukë gruri. Në vend që të përdornim gjalpë, përdornim vaj
susami. Në vend të spinaqit, zienim bulëzat e degëve të lisave.
Mbante veshmbathje shumë të thjeshta, e jo nga ato të
hoxhallarëve.”
215