dnevnik signalizma - 1984-1989 - Miroljub Todorović

Svest o promeni književnog materijala dovela je do promena svesti u oblasti
teorije književnosti. Njena osnovna preokupacija je bavljenje postupkom, tj. time kako
delo nastaje. Kornhauzerov pristup signalističkoj poeziji upravo pripada toj školi, služi se
njenom metodologijom i terminologijom. I to veoma konzekventno. U tom smislu
njegova studija je najozbiljniji rad o najbitnijim pitanjima signalizma, rad koji bi mogao
poslužiti drugim proučavaocima najnovije avangardne poezije kao primer, kako se
umetničko delo može strogo naučno proučavati.
Kao takav rado ga preporučujem za prevođenje na srpskohrvatski, čime bi nam
postao bliži i upotrebljiviji.
Biserka Rajčić
Predlog ću poslati Jevtiću da izvidi mogućnost objavljivanja Kornhauzerove
knjige. Za „Kompjutersku poeziju” kažem Biserki da je zakasnila za „Bagdalu” i da ću
videti gde ćemo objaviti taj tekst.
*
„Najveći mormonski hram na svetu, nalazi se u Solt Lejk Sitiju, u SAD. Ova
crkva je dovršena 1983. godine i prostire se na površini od 23505 m 2 – što je skoro
dvostruko više od površine velelepne katedrale Sv. Petra u Rimu.”
*
„Vatrene pristalice džoginga trebalo bi da se zabrinu: studija nemačkog sportskog
pedagoga Edgara Ruemeleja, pod naslovom 'Seksualnost maratonaca', nedvosmisleno
dokazuje da preterano trčanje ili vožnja biciklom smanjuje želju za vođenjem ljubavi!
Trideset osam od četrdeset četiri trkača, koji nedeljno pretrče oko 100 kilometara, izjavili
su da im se smanjilo intersovanje za seks otkada se povećalo za džoging.”
*
Bolovi u kolenu, otečeni zglobovi desne ruke, prestajem da kucam, ne mogu
čvrsto držati olovku u ruci, teže pišem.
*
U najnovijem broju „Foruma” (7-8) tekst Pavla Pavličića „Manirizam i
avangarda”. Prema ovom autoru „Avangarda nastoji da u umjetnost uključi cijeli svijet,
da svijet prikaže kao estetsku kreaciju ili da ga estetskom kreacijom učini. Pri tome se
služi sličnim sredstvima kao i manirizam, samo što to čini na nešto zaoštreniji i
radikalniji način.”
*
„Gladijatori (gladius-mač) bili su borci koji su se u rimskim arenama borili na
život i smrt. U početku su regrutovani od osuđenih zločinaca a prvi put su se regrutovali
u pogrebnim ceremonijama 164. godine pre naše ere. Kako je interesovanje gledalaca za
borbe u arenama bilo sve veće, počeli su i robove i ratne zarobljenike da koriste kao
gladijatore. Oni su obučavani u posebnim školama. Gladijatorske borbe bile su omiljene
u svim rimskim provincijama. Ove surove priredbe zabranio je u Istočnom rimskom
carstvu car Konstantin 325. godine, a u Zapadnom – car Teodorik, 500. godine.”
321