Shpjegimi i Selefizmit

Çfarë është
Selefizmi?
“Shkaku i mosmarrëveshjeve që ndodhin midis thirrësave është
mosmarrëveshja në metodologjitë (që ndjekin ata). Dhe sikur thirrësat –
Allahu i udhëzoftë ata që të gjithë e u dhëntë sukses – të ecnin në një
metodologji të vetme, dhe ajo është metodologjia e të Dërguarit (sallAllahu
‘alejhi ue sel-lem), ajo të cilën ka ndjekur i Dërguari (sal-lAllahu
‘alejhi ue sel-lem) dhe Shokët e tij, atëherë këto mosmarrëveshje nuk do
të kishin ndodhur. Andaj, është obligim për të gjithë thirrësat që të kenë
një metodologji të vetme – të bazuar në Librin e Allahut dhe Sunetin e të
Dërguarit të Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) – dhe që thirrja e tyre
të jetë për hir të Allahut dhe që fjala e Allahut të jetë më e larta. Thirrja e
tyre nuk duhet të jetë për hir të tekave, ngritjes së individëve dhe
grupimeve, por thirrja e tyre duhet të jetë e sinqertë për Fytyrën e
Allahut, që fjala e Allahut të jetë më e larta, që të pasohet i Dërguari i
Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) dhe të ndihmohet Feja e tij. Dhe
kështu të gjitha mosmarrëveshjet do të marrin fund.” [Shejkh Salih el-
Feuzan: el-Ixhabetul-Muhimmeh fil-Meshakil-Mulimmeh, fq. 221-222]
Imam Albani paralajmëron
Selefitë.

Imam Muhamed Nasirudin el-Albani (Rahimullah)
Burimi: Silsilat-ul-Huda uen-Nur (930)
Data e fetvas: 9/4-1417 ose 24/8-1996
Ajo prej së cilës unë kam frikë është, se nëse ne do të futemi në diçka prej së
cilës nuk do të kemi mundësi të dalim, do të na godas edhe ne ajo që i ka
goditur dhe të tjerët përveç nesh, të cilët nuk kanë metodologjinë tonë apo të
tjerë të cilët e kanë pasur metodologjinë tonë dhe më pas e braktisën atë,
filluan të mbledhin sa më shumë njerëz, të formojnë organizata dhe gjëra
të tjera.
Këto gjëra me të cilat ata u morën, i larguan ata nga qëllimi kryesor për të cilin
janë krijuar njerëzit. Pra, u larguan nga qëllimi kryesor për shkak të së cilit
janë krijuar dhe për të cilin u urdhëruan që ta realizojnë, si fjala e Zotit tonë të
Lartësuar.
َُ فَ‏ َ اَف َ هعنعف اعف ‏ُعهَنَف ‏ْعمعَْعاَف
“Dije se nuk ka të Adhuruar tjetër i cili e meriton adhurimin me të drejtë
përveç Allahut.”
Them: Gjëja prej së cilës kam frikë është, se do të na godasë edhe ne ajo që i
ka goditur edhe të tjerët përveç nesh. Për këtë shkak ne themi:
فْ‏ َ ع تَْعمع ف ‏ََُه أ اعم ‏ْعمعَ‏ بعت عََف
“Kështuqë, merrni mësim nga kjo, o ju largpamës.”
Unë them se gjithësecili prej nesh, në këto rrethana të vështira dhe të
mjerueshme, është i obliguar që të thërras në fenë e Allahut të Lartësuar,
gjithësecili sipas mundësive të tij. Mund të ndodh që një njeri nuk ka mundësi
vetëmse të mësoi veten e tij, nëse ai e vepron këtë, Allahu nuk e ngarkon askë
përtej mundësive që ai mund të bëjë. Kjo është ajo me të cilën obligohet ai.
Ose ka mundësi vetëm që të mësoi gruan e tij dhe më pas ai e mëson atë, në
këtë rast ai ka vepruar atë për të cilën ai obligohet.
Ose… ose… dhe shembujt janë të shumtë, mesimi i fëmijëve, mësimi i nipërve
dhe mbesave, mësimi i komshive, komshiu i afërt apo edhe ai që është larg etj.

Ata kanë pasuar, shembullin e gurit i cili hidhet në ujë jo të rrjedhshëm, nga i
cili formohen rrathët (në ujë), më pas rrethi i dytë, i treti. Porse këto rrathë
formohen shpejt. Ndërsa rrathët tanë kërkojnë shumë kohë të gjatë dhe shumë
vite që të formohet rrethi i parë, i dyti derisa të vij rrethi i madh, pas së cilës
nuk ka më ndonjë rreth.
Këtë na e ka thënë edhe Zoti i jonë i Lartësuar në fjalën e Tij:
‏َِْلنف فهالاد ف ععْعع ه اَرَ‏ ْ ععيَ‏ ف فهََع ‏ْلف ‏َع ا اد ف ت مهََْاعب عع سََهعنَف ‏ُععَ‏ سعرع ف فهََ‏ ا ‏َََعف
“(Allahu) është Ai që e ka çuar të Dërguarin e Tij me udhërrëfimin
(Kuranin) dhe fenë e vërtetë, për ta lartësuar atë mbi të gjitha fetë.“
Ndërsa sot, nuk mbizotëron feja Islame mbi të gjitha fetë e tjera, porse ajo që
është e mundur sot, është që të përhapet Akidja Selefije dhe më e pakta, në
disa individë të cilët i quajti i Dërguari alejhi-selam “të huajt”, të huajt. “Të
cilët janë të pakët dhe të drejtë në mesin e shumë njerëzve. Ata të cilët i
kundërshtojnë janë më të shumtë se ata që i pasojnë. Ata janë ata të cilët
e rregullojnë atë që njerëzit e kanë prishur.”
Shpjegimi i Selefizmit nga
Shejkhul-Albani
Autor: Shejkh Muhamed Nasirud-Din el-Albani (rahimehullah)
Burimi: Shkëputur nga revista el-Esale, çështja n. 9
Pyetje: Pse të përdorim emrin Selefij? A është kjo një thirrje për t’u
anëtarësuar në ndonjë parti, grup apo medh’heb? Apo ai është një sekt i ri në
Islam?
Përgjigje nga Shejkhul-Albani: Në të vërtetë, fjala Selef është mjaft e njohur
në gjuhën Arabe dhe poashtu në terminologjinë Fetare. Por ajo që na intereson
tani është shtjellimi i saj në këndvështrimin fetar. Kështu, është transmetuar
saktësisht se Pejgamberi (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) gjatë sëmundjes nga e
cila vdiq, i ka thanë Fatimes (radij-Allahu ‘anha):
“... kije frikë Allahun dhe bëj durim. Dhe unë jam Selefi më i mirë për
ty.” [1]

Për më tepër, dijetarët e kanë përdorur fjalën Selef shumë herë, sa që zor se
mund të numërohet. Neve na mjafton një shembull, që është fjala që kanë
përdorur ata në luftën e tyre kundër bidateve:
“Çdo e mirë gjendet në ndjekjen e Selefëve (të Parëve),
kurse çdo e keqe gjendet në bidatet e Khalefëve (të Mëvonshmëve).”
Megjithatë, janë disa që pretendojnë se kanë dije, të cilët e mohojnë këtë
cilësim kinse nuk paska bazë për të! Dhe ata thonë: “Nuk i lejohet
Muslimanit që të thotë, “Unë jam Selefij”. Pra, është njësoj sikur ai po thotë
se nuk i lejohet Muslimanit që të thotë, “Unë ndjek të Parët e Mirë (es-
Selefus-Salih) në Akijden, ibadetin dhe metodologjinë që kanë qenë ata!
Nuk ka dyshim se një refuzim i tillë - nëse ata kanë për qëllim këtë - kjo
do të thotë në mënyrë të pashmangshme se ai po e distancon veten e tij
nga Islami i saktë në të cilin kanë qenë të Parët e Mirë, në krye të të
cilëve qëndronte Pejgamberi (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem), sikurse
tregohet në hadithin muteuatir që gjendet tek dy Sahihët dhe në librat e
tjerë, se ai (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) ka thënë:
“Njerëzit më të mirë janë ata të brezit tim, pastaj ata që vijnë pas tyre,
pastaj ata që vijnë pas tyre.”
Kështu që nuk i lejohet Muslimanit që ta distancojë veten e tij nga cilësimi me
të Parët e Mirë, ndërsa nëse ai do të distancohej nga çdo cilësim tjetër, dijetarët
nuk do të mund ta cilësonin atë me kufër apo me ndonjë gjynah.
Kurse ai që e mohon këtë emër për veten e tij, a nuk keni për ta parë atë që
cilësohet me një nga këto medh’hebet?! Qoftë ky medh’heb që ka të bëjë me
Akijden ose me Fik’hun? Kështu, ai ose është Esh’ari ose është Maturidi. Ose
ndoshta ai është prej Ehlul-Hadithit, ose Hanefi, ose Shafi’i, ose Maliki ose
Hanbeli ose çfarëdoqoftë tjetër që hyn në titullin e “Ehlus-Sunneh uel-
Xhema’ah” (Pasuesit e Sunetit dhe Xhematit). Por pavarsisht kësaj, ai që
cilësohet me medh’hebin Esh’ari apo me një nga katër medh’hebet (e fik’hut),
ai në fakt cilësohet me individë që nuk janë të pagabueshëm - padyshim -
megjithëse mes tyre ka patur dijetarë që kanë qenë të saktë (në fetvatë e tyre).
Do të doja të dija përse ai nuk i refuzon të tilla cilësime me individë që nuk janë
të pagabueshëm?
Ndërsa ai që e cilëson veten e tij me të Parët e Mirë (es-Selefus-Salih), atëherë
me të vërtetë ai e cilëson veten e tij me pagabueshmërinë (‘ismeh) në kuptimin
e përgjithshëm të fjalës. Pejgamberi (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) ka
përmendur se një nga shenjat e Grupit të Shpëtuar (el-Firkatun-Naxhi’e)
është se ata kapen fort pas rrugës së të Dërguarit të Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi
ue sel-lem) dhe rrugës së Shokëve të tij. Dhe kushdo që kapet fort pas rrugës së
tyre, atëherë nuk ka dyshim se ai është në udhëzimin e Zotit të tij.

Dhe përveç kësaj,ai është një cilësim që i sjell nder atij që cilësohet me të dhe
ia bën të lehtë atij rrugën e Grupit të Shpëtuar. Dhe kjo nuk zbatohet tek asnjë
prej atyre që cilësohen me diçka tjetër, ngase ata nuk mund të shpëtojnë dot
nga dy gjëra. Ose ai është cilësim me një individ të caktuar që nuk është i
pagabueshëm, ose është cilësim me një grup njerëzish që ndjekin menhexhin
(metodologjinë) e këtij individi që nuk është i pagabueshëm. Pra, nga të dyja
anët nuk ka pagabueshmëri (në cilësimet e tyre). Por ndryshe nga këto është
pagabueshmëria (në tërësi) e Shokëve të Pejgamberit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sellem).
Dhe kjo është ajo që ne jemi urdhëruar që të kapemi fort, pra është
Suneti i tij dhe Suneti i Sahabëve mbas tij.
Dhe ne duhet të këmbëngulim dhe të theksojmë fuqishëm se kuptimi i Librit të
Allahut dhe Sunetit të të Dërguarit të Tij (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) duhet të
jetë në përputhje me menhexhin (metodologjinë) e Sahabëve të tij (sal-lAllahu
‘alejhi ue sel-lem), në mënyrë që ne të jemi tek e pagabueshmja, që të mos
anojmë djathtas apo majtas, ose që të mos devijojmë me ndonjë kuptim që
buron vetëm nga vetet tona, për të cilin nuk gjen argument as në Librin e
Allahut dhe as në Sunetin e të Dërguarit të Tij (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem).
Për më tepër, përse është e pamjaftueshme për ne që të cilësohemi (vetëm) me
Kur'anin dhe Sunetin? Arsyeja kthehet tek dy çështje: çështja e parë ka të bëjë
metekstet fetare, kurse çështja e dytë ka të bëjë me ekzistencën e grupeve
të shumta Islamike.
Për sa i përket arsyes së parë, ne gjejmë në tekstet fetare një urdhër për t’iu
bindur diçkaje tjetër që lidhet me Kur'anin dhe Sunetin, siç gjendet në thënien
e Allahut:
وِنْكَنْا َ وْلِا اَاَا ‏ِو َ لنَُمرَا اَاَُِيَِمَ‏ ‏َن َ ا اَُِيَِمَ‏ اوَنَمَ‏ َ نيِاَّا اَاّيَي اَي
“O ju që keni besuar! Bindjuni Allahut dhe bindjuni të Dërguarit dhe
atyre që janë në drejtimin dhe udhëheqjen tuaj.” [en-Nisa, 59]
Pra, nëse do të ishte dikush që udhëheq, të cilit Muslimanët i kishin dhënë
besën, atëherë do të ishte obligim për ta që t’i bindeshin atij ashtu siç do të
ishte obligim që t’u bindeshin Kur'anit dhe Sunetit. Edhe nëse ai apo ata që
janë me të bëjnë gjynahe, prapëseprapë do të jetë obligim që t’i bindesh atij me
qëllim që të largosh dëmin e mospajtimit në mendime. Por kjo duke qenë në
përputhje me kushtin e mirënjohur: “Nuk ka bindje ndaj krijesës duke mos iu
bindur Krijuesit.” [2]
Dhe Allahu i Lartësuar thotë:
وَلِيلََ‏ اََُياَسْا ََ يَنننَا اََِلْ‏ صِهِا ‏ََمَ‏ نت وَي ‏َِمَ‏ ‏َهِا َ ‏ْيَنْ‏ وِنِيَّا ‏َُنِيبِا ‏ََيْلَا اَاَبننِيْا َ ‏ْيَعَا ‏َهَ‏ ا ‏ََنَينَّا وَي ‏َِِْعِا وِّْا َ لنَُمرَا اَقَياِشِا اَوَّْا
(١١٥)

“Dhe kushdo që kundërshton të Dërguarin pasi që i erdhi udhëzimi dhe
ndjek rrugë tjetër veç rrugës së Besimtarëve, Ne do ta lëmë atë në rrugën
të cilën e ka zgjedhur dhe do ta hedhim në Xhehenem – e sa përfundim i
keq.” [en-Nisa, 115]
Vërtet, Allahu ‘Azze ue Xhel është i pastër dhe larg nga çdo e e metë apo
mangësi. Dhe nuk ka asnjë hije dyshimi se fakti që Ai përmend këtu “Rrugën e
Besimtarëve” është vetëm për një urtësi dhe dobi të jashtëzakonshme e
gjithëpërfshirëse. Pra, aty tregohet një obligim i rëndësishëm: se ndjekja që i
bëjmë Librit të Allahut dhe Sunetit të të Dërguarit të Tij (sal-lAllahu ‘alejhi ue
sel-lem) duhet të jetë në përputhje me rrugën që ndoqën Muslimanët e parë.
Dhe ata janë Shokët e të Dërguarit të Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem),
pastaj ata që erdhën pas tyre, pastaj ata që erdhën pas tyre. Dhe këtu thërret
dhe fton Da’ueti Selefij. Dhe pikërisht ky është prioriteti kryesor në hedhjen e
themeleve të Da’uetit dhe Menhexhit të Selefij në proçesin e edukimit.
Me të vërtetë, Da’ueti Selefij në realitet e bashkon Umetin, ndërsa çdo thirrje
tjetër shkakton vetëm ndarjen e Umetit. Allahu ‘Azze ue Xhel thotë:
(١١٩) َ لنيقِاِيَّا وَيَا اََُمَِمَ‏ ‏َن َ ا ‏ََنقَمَ‏ اوَنَمَ‏ َ نيِاَّا اَاّيَي اَي
“O ju që besoni! Frikësojuni Allahut dhe bëhuni me ata që janë të
sinqertë (në fjalë dhe në vepra)!” [et-Teube, 119]
Kështu që, kushdo që bën dallim midis Kur'anit dhe Sunetit nga njëra anë dhe
Selefus-Salih nga ana tjetër, atëherë ai nuk mund të jetë kurrë i sinqertë.
Kurse për sa i përket arsyes së dytë: grupet dhe partitë e sotme nuk i kthehen
aspak ndjekjes së “Rrugës së Besimtarëve” që është përmendur në ajet. Janë
edhe disa hadithe që e konfirmojnë dhe e mbështesin më tej ajetin, siç është
hadithi i shtatëdhjetë e tri sekteve. Të gjitha ato do të jenë në zjarr përveç
njërit. I Dërguari i Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) i përshkroi ata si: “Ai
(grup) që ndjek rrugën ku jam unë dhe shokët e mi sot.” [3]
Ky hadith i ngjan ajetit ku përmenet “Rruga e Besimtarëve”. Gjithashtu, është
edhe hadithi i el-‘Irbad Ibn Sarije (radij-Allahu ‘anhu), ku ai (sal-lAllahu ‘alejhi
ue sel-lem) ka thënë: “Mbahuni fort pas Sunetit tim dhe Sunetit të
Khalifëve të udhëzuar mbas meje.” [4] Kështu që, paskemi dy Sunete:
Suneti i të Dërguarit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) dhe Suneti i Khalifëve të
drejtë.
Prandaj, nuk ka dyshim se ne - të cilët kemi ardhur më mbas - duhet të
kthehemi tek Kur'ani, Suneti dhe “Rruga e Besimtarëve”. Dhe neve nuk na
lejohet që të themi: Ne mund ta kuptojmë Kur'anin dhe Sunetin vetë, pa u
kthyer në rrugën në të cilën kanë qenë Selefus-Salih (të Parët e Mirë).”
Dhe duhet të ketë një cilësim në këtë kohë që të bëjë dallimin dhe të jetë i

detajuar. Prandaj, nuk mjafton që ne të themi vetëm, “Unë jam Musliman!”
ose “Medh’hebi im është Islami!” sepse çdo sekt e thotë atë! Rafiditë, Ibaditë,
Kadijanitë si dhe mjaft sekte të tjera!! Atëherë çfarë të dallon ty nga ato sekte?
Edhe sikur ti të thoje, “Unë jam Musliman i kapur pas Kur'anit dhe
Sunetit”, kjo poashtu nuk do të mjaftonte, për arsye se anëtarët e këtyre
sekteve - të Esh’arive, Maturidive dhe Hizbive - ata që të gjithë pretendojnë se
ndjekin këto burime poashtu. Kështu që, nuk ka dyshim se cilësimi i qartë, i
dallueshëm dhe vendimtar është që të thuash, “Unë jam Musliman i kapur
pas Kur'anit dhe Sunetit dhe pas Menhexhit të Selefus-Salih.” Dhe kjo
mund të thuhet më shkurtimisht duke thënë: “Unë jam Selefij.” Dhe në bazë
të kësaj, e vërteta e pamohueshme është që nuk mjafton që të mbështetesh tek
Kur'ani dhe Suneti pa Menhexhin e Selefëve, sepse ai (Menhexhi Selefij) i
shpjegon këto të dyja në kuptim dhe në ide, në dije dhe në vepra, në da’ue dhe
në xhihad.
Dhe ne e dimë se ata (Sahabët) Allahu qoftë i kënaqur me ta, nuk kapeshin me
fanatizëm pas një medh’hebi specifik apo pas një individi të caktuar. Nuk
kishte mes tyre ndonjë që të ishte Bekrij (ndjekës i Ebu Bekrit) apo ‘Umerij
(ndjekës i ‘Umerit) apo ‘Uthmanij (ndjekës i ‘Uthmanit) apo ‘Aleuij (ndjekës i
‘Aliut). Por, nëse ndonjëri prej tyre e kishte më të lehtë që të pyeste Ebu Bekrin
apo ‘Umerin apo Ebu Hurejrën, ai pyeste njërin prej tyre. Kjo për arsye se ata
besonin se përkushtimi i plotë e i pakushtëzuar ishte i ndaluar, me përjashtim
të një njeriu të vetëm. Dhe me të vërtetë ai ishte i Dërguari i Allahut (sal-lAllahu
‘alejhi ue sel-lem), ai që nuk fliste nga epshet e tij, por vetëm shpallje që i
zbriste atij.
Dhe nëse do të uleshim përpara atyre që na kritikojnë - për hir të argumentit -
që ne të quhemi vetëm ‘Muslimanë’ pa i cilësuar vetet tona me Selefët,
ndonëse ky është një cilësim i nderuar dhe i saktë, atëherë a do hiqnin dorë ata
nga emërtimi i veteve të tyre me emrat e partive apo medh’hebeve apo rrugëve
të tyre, duke u mbështetur në faktin që ato emra as nuk kanë ardhur në Fe
dhe as nuk janë të sakta?
“Dhe ky kundërshtim që kemi mjafton për ne të dy,
dhe secili nxjerr ç’ka përbrenda e ta plas mu në sy.”
Allahu është Ai që të udhëzon në Rrugën e Drejtë. I pastër nga çdo e metë është
Ai, prej të Cilit në kërkojmë ndihmë.
Fundnota:
[1] - Transmetuar nga Muslimi (n. 2450).
[2] - Shiko Silsiletul-Ehadithus-Sahiha, (n. 179).

[3] - Shiko Silsiletul-Ehadithus-Sahiha (n. 203 dhe 1492).
[4] - Shiko Iruaul-Galijl (n. 2455).
Selefizmi
Çfarë është thirrja ‘Selefije’?
Thirrja “Selefije” është thirrja e Kur'anit dhe Sunetit, e pastër dhe e kulluar
nga çdo shtesë, mangësim apo ndryshim. Ajo është rruga e tri brezave të parë
të Muslimanëve; ajo është thirrja për në Fenë e Allahut ashtu siç e kuptuan
dhe e praktikuan këto tri breza të arta. Prandaj i Dërguari i Allahut - sallAllahu
‘alejhi ue sel-lem - ka thënë:
“Njerëzit më të mirë janë ata të brezit tim, pastaj ata që vijnë pas tyre,
dhe pastaj ata që vijnë pas tyre.” [Transmetuar nga Bukhari dhe Muslimi]
Kush janë ‘Selefët’ dhe kush janë ‘Selefijtë’
?
“Selefët” janë njerëzit e devotshëm të brezave të parë të Muslimanëve. Ky
titull i referohet Shokëve (Sahabëve) të Pejgamberit - sal-lAllahu ‘alejhi ue
sel-lem -, ndjekësve të tyre (Tabi’inëve) dhe ndjekësve që erdhën pas tyre
(Etba’u Tabi’in). Vlera e tyre është theksuar nga Pejgamberi - sal-lAllahu
‘alejhi ue sel-lem -, i cili ka thënë:
“Nuk do të pushojë së ekzistuari një grup nga Umeti im, fitimtarë në të
vërtetën; ata nuk do të dëmtohen nga ata që do t’i braktisin apo do t’i
kundërshtojnë. Ata do të vazhdojnë në këtë gjendje derisa të luftojnë
Mesinë e rremë, Dexhalin.” [Transmetuar nga Muslimi]

Ai - sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem - sqaroi se ky grup i shpëtuar do të jenë
Shokët e tij - radij-Allahu ‘anhum - dhe të gjithë ata që ndjekin rrugën e tyre.
Ai - sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem - ka thënë:
“Umeti i im do të ndahet në 73 sekte, të gjithë do të shkojnë në Zjarr me
përjashtim të njërit.” Dhe kur ai u pyet se kush është grupi i shpëtuar, ai
u përgjigj: “Ata që ndjekin rrugën ku jam unë sot dhe Sahabët e mi.”
[Hadith Sahih, transmetuar nga Tirmidhiu]
Kështu që, “Selefij” është çdo njeri që ndjek me zell e me sinqeritet rrugën e
Selefëve sa më shumë që të ketë mundësi.
Kush janë themelet kryesore të rrugës që
ndoqën Selefët?
01 - Nënshtrimi vetëm ndaj Allahut në Teuhidin e Tij (në Rububijen,
Uluhijen dhe Emrat e Cilësitë e Tij).
02 - Ndjekja e Rrugës së Pejgamberit - sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem - në
çdo aspekt të jetës.
03 - Pastrimi i shpirtit duke u bazuar në tekstet e qarta të Kur’anit dhe
Sunetit.
Përse quhemi ‘Selefij’?
Ne i quajmë vetet tona Selefij sepse ne duam të cilësohemi me Selefët. Ata janë
njerëzit të cilët i ka përmendur Pejgamberi - sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem - kur
ka thënë:
“Njerëzit më të mirë janë ata të brezit tim, pastaj ata që vijnë pas tyre,
dhe pastaj ata që vijnë pas tyre.” [Transmetuar nga Bukhari dhe Muslimi].
Ky cilësim nuk është vetëm me një person apo me disa persona që ne i pasojmë
verbërisht. Por ky cilësim është me të gjithë brezat e parë, për shkak se
individët mund të bëjnë gabime, kurse për Muslimanët e parë në tërësi është
premtuar se ata nuk kanë për t’u bashkuar kurrë në devijim, sikurse ka thënë
Pejgamberi - sal-lAllahu ‘alejhi ue sel’-lem -:

“Umeti im nuk ka për t’u bashkuar kurrë në devijim.” [Hadith Sahih,
transmetuar nga Tirmidhiu]
A është përdorur më parë termi ‘Selef’ apo
‘Selefij’ nga Muslimanët e hershëm?
Po, ky term është përdorur edhe nga vetë Pejgamberi – sal-lAllahu ‘alejhi ue
sel-lem –, kur ai i tha Fatimes:
“Unë jam për ty një Selef i bekuar.” [Hadith Sahih, transmetuar nga
Muslimi]
Gjithashtu, Ebu Hanife dhe Imam el-Euza’i i urdhëruan njerëzit që të kapen
pas rrugës së Selefëve, pa përmendur këtu Imamët e tjerë. Shohim po ashtu se
ky term është përdorur nga Imam Tirmidhiu, Imam Ahmed Ibn Hanbel, Imam
es-Semani, Imam Darakutni, Imam Ibn Tejmije, Imam Ibn Kethir etj. Nga
dijetarët e kohës së sotme që janë emërtuar me këtë titull (Selefij) janë,
Shejkhul-Albani, Shejkh Ibn Baz, Shejkh Ibn ‘Uthejmin, Shejkh Salih el-
Feuzan (Allahu pastë mëshirë për të gjithë ata) dhe shumë të tjerë. Kështu që,
ky titull nuk është i ri dhe as nuk është shpikje e ndonjë grupi apo partie, por
ai është përdorur për 1400 vjet me radhë nga disa prej Dijetarëve më të
mëdhenj të Islamit.
Kush janë synimet e Thirrjes
Selefije?
01 - Kthimi tek Kur'ani dhe Suneti i Pejgamberit - sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem
- në çdo aspekt të jetës dhe kuptimi i tyre (Kur'anit dhe Sunetit) sipas kuptimit
të Shokëve të Pejgamberit dhe atyre që i i pasuan (Allahu qoftë i kënaqur me të
gjithë ata). Të vepruarit sipas Fjalës së Allahut:
‏َع ‏َعدفاَقعمْ‏ ْ ففهعَ‏ سََرعفَ‏ دفتعنَا فَعمفبعتعاَدع فهعنَففهََْاعبٰ‏ فَع اعبَت رَ‏ فَعاَعع فسعت ار ففهَََنَ‏ َ ه ادع فهََع هلن فَعمف
بعَع هَعٰ‏ فَع هََْ‏ ْ ن فَع ‏ْعهَاعفۖفَع سعمَعرَ‏ فَعْ‏ اعً‏ فف
“Dhe kushdo që kundërshton të Dërguarin pasi që rruga e drejtë iu bë e
qartë dhe ndjek rrugë tjetër në vend të rrugës së Besimtarëve, Ne do ta
mbajmë atë në rrugën të cilën ai e ka zgjedhur vet dhe pastaj do ta djegim
në Xhehenem - e sa përfundim i keq!” [en-Nisa, 115]

Dhe Fjalës së Allahut:
‏ْعن دَ‏ فاَعهََففت َ ثَر فَعمفاَعهبَافت ن فْعرعا ففََبعاعَف
“Kështu pra, nëse ata besojnë njësoj, ashtu siç besoni ju (d.m.th. ashtu siç
beson Pejgamberi dhe Shokët e tij), atëherë ata janë të udhëzuar (në
Rrugë të Drejtë.” [el-Bekare, 137]
02 - Të pastrohet çdo gjë në jetën e Muslimanit nga shirku (të bërit shok
Allahut në zotërimin, adhurimin dhe Emrat e Cilësitë e Tij) dhe të
paralajmërohet kundër bidateve (risive) në besim dhe në veprat e ibadetit
(adhurimit); të paralajmërohet kundër ideve të kota e të pabaza që janë
importuar nga jashtë, si dhe kundër transmetimeve të shpikura që e kanë
njollosur natyrën e kulluar të Islamit dhe janë bërë shkak për ndalimin e
përparimit të Muslimanëve. Sikurse ka thënë Pejgamberi - sal-lAllahu ‘alejhi ue
sel-lem -:
“Kjo dituri do të mbahet nga njerëzit më besnikë të çdo brezi; ata do të
heqin prej saj ndryshimet që kanë bërë ata të cilët i kaluan kufijtë,
pretendimet e pabaza të gënjeshtarëve dhe shpjegimet e shpikura të
injorantëve.” [Hadith Sahih, transmetuar nga Ibn Adij dhe Ibn Asakir]
Dhe duke iu bindur urdhrit të Allahut:
‏َع اع فبعنعمَع هََففععْععففْ‏ َ ثَا فَع فهَنَاَ‏ ‏َع فد ف
“Bashkëpunoni në punë të mira dhe devotshmëri dhe mos bashkëpunoni
në gjynahe dhe në shkeljen e kufijve.” [el-Ma’ide, 2]
03 - Të edukohen Muslimanët me Fenë e tyre të vërtetë, duke i thirrur ata që
të veprojnë sipas gjykimeve të Islamit, dhe të edukohen me moralin dhe sjelljet
e Islamit, të cilat padyshim do t’u sjellin Kënaqësinë e Allahut si dhe
mirëqenien dhe nderin në këtë botë, sikurse thotë Allahu:
‏َع بعَع َ فْعَففت مهََعْل فَع بعَع َ فْعَففت مهَْتَع ف
“Dhe këshillojnë njëri-tjetrin për të vërtetën dhe për të qenë të duruar.”
[el-Asr, 3]
Dhe Fjala e Tij:
‏ََِهََففعع تَمه الادع فت ‏َعمفَِهبَاَفبَنعْلَََدع ففهَِ‏ بعمْع ف ‏َع ت ‏َعمفَِهبَاَفبعاَ‏ عَسََدعف

“Bëhuni edukatorë (me dije dhe urtësi) sepse ju u mësoni njerëzve Librin
dhe e keni studiuar atë me zell.” [Ali Imran, 79]
04 - Të ringjallet mendimi i vërtetë Islamik në dritën e Kur'anit dhe Sunetit
sipas metodologjisë së Selefëve të këtij Umeti. Të shporret ndjekja e verbër e
medh’hebeve dhe fanatizmi i verbër ndaj partive dhe grupeve të ndryshme që
kanë pushtuar mendjet e shumë Muslimanëve dhe i kanë shkëputur ata nga
vëllazëria e qartë dhe e pastër Islame, ashtu siç kërkohet nga urdhri i Allahut:
‏َع فعَ‏ بعْ‏ ‏َََففت ‏َع تَر ففهَْن فَعَ‏ انًمفَع اع فبعععَََْف
“Kapuni të gjithë ju së bashku në Litarin e Allahut dhe mos u ndani nga
njëri-tjetri...” [Ali Imran, 103]
Dhe thënia e Pejgamberit - sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem -:
“Bëhuni robër adhurues të Allahut dhe vëllezër mes veti.”
05 - Të ofrohen zgjidhje të vërteta Islame për problemet aktuale dhe të bëhen
përpjekje për një kthim tek mënyra e vërtetë e jetesës në Islam sipas rrugës së
Pejgamberit - sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem -, duke nxjerrë një shoqëri të
udhëzuar nga Shpallja, si dhe të zbatohen Ligjet e Allahut në tokë. Ky proçes
fillon me tesfije (pastrim dhe korrigjim) dhe terbije (edukim), siç thotë Allahu:
‏َع اَنعْلَََْاَففهَِ‏ بعمْع فَع فهََ‏ ‏ََِعاعفَع اََع ‏ِلاْ‏ اَف
“Mësoju atyre Librin dhe Urtësinë (Sunetin) dhe pastroji.” [el-Bekare, 129]
Ndërkohë që kemi të ngulitur në mendje Fjalën e Zotit tonë drejtuar
Pejgamberit të Tij - sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem -:
‏ْعن ‏ََمفهَع اعهَلعفتعنَضع ففهََ‏ افهعن َ اَََاَفُعَ‏ فهعبعَع ‏َْف اعهَلعفْعن هعاَهعمفاَعَ‏ ‏َع نََدعف
“Edhe nëse Ne të tregojmë ty në këtë jetë ndonjë pjesë të asaj që Ne u
kemi premtuar atyre, ose nëse ta marrim shpirtin para asaj, atëherë ata
përsëri tek Ne do të kthehen.” [Gafir, 77]
Gjithashtu, duke kuptuar parimin Sheriatik: “Ai që kërkon të përshpejtojë
diçka përpara se të vijë koha e caktuar për të, ai do të dënohet duke qenë
i privuar nga realizimi i saj.”
06 - Kjo është thirrja dhe ftesa jonë që do t’i ringjallë dhe do t’i ngrejë lart
Muslimanët - me Vullnetin e Allahut - dhe do të ndihmojë në përhapjen e

vazhdueshme të mesazhit Islam në çdo cep të Tokës. Ndërkohë që kemi bindje
të plotë në ndihmën e Allahut dhe në faktin që Ai padyshim do t’u japë
autoritet robërve të Tij të devotshëm:
‏َع ه ‏َْن ففهَن ‏ََاَفَع ه عع سََه ن فَع ه ‏َََْنَ‏ َ ه ادعف
“Por nderi i përket Allahut, të Dërguarit të Tij dhe besimtarëve.” [el-
Munafikun, 8]
Dhe Fjala e Tij:
‏َََع ففهََ‏ افُععَ‏ سعرعف عع سََهعنَفت مهََْاعبٰ‏ فَع ا اد ففهََعْل فه اَرَ‏ ْ ععيَفععْععففهالاد فَِْلن فَع َ هعَفِعع يعف
فهَََقَع ‏ََِدع ف‎٩
“Është Ai i Cili ka çuar të Dërguarin e Tij me udhëzimin dhe fenë e së
vërtetës, që Ai ta bëjë atë ngadhënjyese mbi të gjitha fetë e tjera, edhe pse
Mushrikët e urrejnë atë.” [es-Saff, 9]
Kështu që, çdo thirrje që nuk mbështetet mbi këto themele dhe çdo metodologji
që nuk përkon me metodologjinë e të Dërguarve (paqja qoftë mbi të gjithë ata),
atëherë ato do të jenë të dështuara dhe nuk do të kenë kurrfarë dobie.
Argumenti më i qartë për këtë është realiteti i atyre grupeve bashkëkohore që
kanë vendosur një metodologji për vetet e tyre dhe thirrja e tyre bie në
kundërshtim me metodologjinë e të Dërguarve.
‏َع ‏َعدَ‏ فُعَعرفَ‏ ‏ََد ففبَتعرعفَعَع فيَفت ‏َعاَع فف ‏ََاًبفَلدع ففهَْنف
“Dhe kush është më i humbur se sa ai i cili ndjek dëshirat e veta pa
udhëzim nga Allahu?” [Kasas, 50]
‏َْرَفَعرَفهَهعتلمََِافت َ مْ‏ ع مَ‏ سعع ادع فُععََعماً‏ فففهََ‏ ادع فَعرَفسعنَ‏ اََْاَفْ‏ أففهََع اعما ففهاهَاعمفَع ‏ََاَف
اعََ‏ سعتََدع فُعهََْاَفاَََ‏ س هََدع فَْهَنًمف
“A t’ju tregojmë Ne humbësit më të mëdhenj për veprat e tyre? (Janë) ata
përpjekjet e të cilëve janë harxhuar kot në jetën e dunjasë duke menduar
se po përfitonin mirësi nga veprat e tyre!” [Kehf, 103-104]
Këto grupe e kanë lënë pas dore rëndësinë e Akides dhe në vend të saj ata
thërrasin për korrigjimin e çështjeve që nuk janë po aq të rëndësishme sikurse
Akideja. Por në të vërtetë, Teuhidi është ai që e forcon zemrën, shton diturinë
dhe adhurimin e Allahut. Rrjedhimisht edhe punët e mira do të shtohen dhe
atëherë Muslimanët do ta kuptojnë Fjalën e Allahut:

‏َع ععاعففهَْنَففهََ‏ ادع فاَعهََففَ‏ هَِاَفَع ععَ‏ ‏ََْفففهَْمه ‏َعمر فهعاعسَ‏ بعمَ‏ عهََْاَفْ‏ ْ َ أففْ‏ ع عَ‏ ض فِعَعمففسَ‏ بعمَ‏ ‏ْعسع ف
فهََ‏ ادع فَ‏ دفْعتَْ‏ ْ اَفَع هعاََعِلهعدَ‏ فهعَْفاَفا اهعَْاَففهََ‏ اففعَ‏ بعَععٰ‏ فهعَْاَفَع هعاَتعالهعهََْافَلدفتعنَا فمع َ
‏ُعََهًمفۚفاعنَ‏ تَاََهعه أفاع فاَقَع ‏ََِدع فت أفقعاَمًمفۚفَع ‏َعدفِعععع فتعنَاعف ٰ عَه لعفْع‏ََهعٰم لعفََاَففهَ‎عمس رََدع ف
َ ْ ْ اَف
“Allahu u ka premtuar atyre nga mesi juaj që besojnë dhe që punojnë
mirësi e drejtësi, se Ai patjetër do t’u sigurojë atyre vazhdimësinë (e
autoritetit, pushtetit) në tokë, ashtu siç ua siguroi Ai këtë atyre përpara
tyre dhe se Ai do t’u sigurojë fuqinë për të zbatuar e përmbushur fenë e
tyre, atë të cilën Ai e ka zgjedhur për ta (Islamin). Dhe padyshim që Ai do
t’u japë atyre në shkëmbim siguri e ruajtje pas frikës së tyre, (me kusht)
që këta besimtarë të më adhurojnë vetëm Mua dhe të mos bashkojnë gjë
tjetër (në adhurim) me Mua. Por kushdo që nuk beson pas kësaj, këta janë
të pabindurit (ndaj Allahut).” [Nur, 55]
Kështu që, njeriu që ka aftësi për të kuptuar do ta shohë se adhurimi i Allahut
të vetëm, besimi i saktë dhe punët e mira janë rruga drejt suksesit. Dhe
ndihma kërkohet vetëm nga Allahu i Lartësuar. Ai është Zoti i Botëve.
1 Ramadan 1429 Hixhrij / 1 Shtator 2008
Përshtatur nga: Troid.org
KJO ËSHTË THIRRJA JONË!
Imam Muhamed Nasirudin el-Albani (Rahimullah)
Me emrin e Allahut Mëshiruesit, Mëshirëplotit! E falënderojmë Allahun, salatet
dhe selamet qofshin mbi të Dërguarin e Allahut (sal Allahu te’ala alejhi ue ala
as’habih).
Me të vërtetë, Allahu i Lartësuar na ka dhënë mirësinë më të madhe, e ajo
është mirësia e imanit-besimit. Ndërsa, këtij umeti i ka dhënë mirësinë e
ekzistencës së dijetarëve në mesin e tyre. Dijetarët, janë ata të cilët i ka
nderuar Allahu me dije, që ua dhuroi me qëllim që t’ua ndriçojnë njerëzve
rrugën për tek Allahu, me këtë kemi për qëllim adhurimin ndaj Allahut të
Lartësuar.
Padyshim se ata janë trashëgimtarët e Profetëve. Ajo që na shtyu të vijmë në
këtë vend, së pari është që të arrijmë kënaqësinë e Allahut të Madhëruar dhe

lutemi që të mbetet kështu (ky qëllim i yni). Së dyti; për të kërkuar dije e cila
të shpie drejt Allahut. Pasha Allahun! Këto janë momente të bukura, ku
takohemi me Shejkhun tonë, dijetarin dhe mësuesin tonë të madh; Muhammed
Nasirudin el-Albanin.
Në emër të kësaj lagje esh-Shuvekeh, Shejkhut tonë të nderuar i urojmë
mirëseardhjen më të mirë. Gjithashtu, në emër të popullit të Mefrakut në
veçanti nxënësve të dijes që ndodhen këtu, të gjithë së bashku të urojnë
mirëseardhje, sepse ishin të përmalluar që të takoheshin sot me mësuesin tonë
të ndershëm.
Nuk është problem, sepse të gjithë jemi të përmalluar për të dëgjuar perlat e
dijes dhe urtësinë që ta ka dhënë Allahu. Pra, le të dëgjojmë prej dijes që
Allahu i ka dhuruar atij, e pasi të mbarojë Shejkhu ynë atëherë edhe dyert për
të pyetur do të hapen. Pyetjet duhet të jenë të shkruara sepse edhe letrat janë
shpërndarë dhe janë të mjaftueshme insha-Allah. Po e përsëris edhe njëherë,
momente të lumtura janë këto, duke i uruar mirëseardhjen Shejkhut tonë të
nderuar.
Shejkh Albani: Mirë se ju gjejmë! Me të vërtetë falënderimet i takojnë Allahut.
Atë e falënderojmë, prej Tij ndihmë dhe falje kërkojmë. Kërkojmë mbrojtje nga
Allahu prej të këqijave të shpirtave tanë dhe veprave tona të liga. Kë e udhëzon
Allahu, nuk ka kush që e humbë. Dhe kë e humbë Allahu nuk ka kush që e
udhëzon. Dëshmoj se nuk ka Zot tjetër pos Allahut – i Vetëm dhe pa asnjë
shoq. Dëshmoj se Muhammedi është rob dhe i Dërguar i Tij. Fjalët më të mira
janë fjalët e Allahut, udhëzimi më i mirë është udhëzimi i Muhammedit (sal
Allahu alejhi ue selem), gjërat më të këqija janë ato të shpikurat, çdo gjë e
shpikur është bidat, çdo bidat është lajthitje, e çdo lajthitje të shpie në Zjarr.
Falënderoj vëllanë tonë Ibrahim për fjalët dhe lëvdatat e tij. Mua nuk më
mbetet asgjë tjetër vetëm që të marr shembull halifen e parë, Ebu Bekër es-
Sidikun (radija Allahu anhu), i cili ishte halife i drejtë dhe i pari që erdhi pas të
Dërguarit të Allahut (sal Allahu alejhi ue selem).
Megjithatë, kur dëgjonte ai dikë që e lavdëronte, – edhe pse kjo lëvdatë kushdo
që të jetë i lavdëruari është e tepruar-, dhe halifja ishte me të drejtë halife i të
Dërguarit të Allahut (Sal Allahu alejhi ue selem), e përsëri (kur e lavdëronte
dikush) thoshte: ‘Zoti im, mos më merr në përgjegjësi për fjalët që thonë
për mua, më bëj më të mirë sesa ata mendojnë, mi falë gabimet e mia të
cilat ata nuk i dinë.’
Këto fjalë i thoshte Ebu Bekri, e çfarë na mbetet neve që të themi pas tij?!
Andaj, duke e pasuar atë, them: ‘Zoti im, mos më merr në përgjegjësi për
fjalët që thonë për mua, më bëj më të mirë sesa ata mendojnë, mi falë
gabimet e mia të cilat ata nuk i dinë.’

E vërtetë është dhe të vërtetën po e them, se unë nuk jam ai i përshkruari që
dëgjuat më parë, por në të vërtetë unë jam vetëm një nxënës i dijes dhe asgjë
më tepër! Dhe, është obligim i çdo nxënësi të dijes që të ketë parasysh fjalën e
Profetit (sal Allahu alejhi ue selem):
“Kumtoni nga unë qoftë edhe vetëm një ajet! Predikoni nga benu Israilët
dhe s’ka asgjë të keqe në të. E kush gënjen për mua qëllimisht, le ta
përgatitë ulësen e tij prej zjarrit.”
Duke marrë parasysh këtë hadith Profetik dhe argumente tjera të cilat i gjejmë
në Librin e Allahut dhe në Hadithet e të Dërguarit të Allahut (sal Allahu alejhi
ue alejhi ue selem), mundohemi që njerëzve t’ua kumtojmë atë të cilën ndoshta
nuk e dinë.
Mirëpo, kjo -mendimi i mirë i vëllezërve tanë për ne- nuk do të thotë se ne jemi
bërë me të vërtetë të tillë (ashtu siç më cilësuan). Çështja nuk është kështu!
Në realitet, ajo çfarë unë ndjej kur e gjykoj veten time, atëherë kur dëgjojë fjalë
të tilla, e kujtoj shembullin që është shkruar në kohë të hershme dhe është i
njohur, ku thuhet: “Në vendin tonë edhe bugathi (lloj korbi i vogël) bëhet
shqiponjë.”
Ndoshta ndonjëri nuk e di qëllimin e këtij shembulli. Bugathi është një zog i
vogël dhe i pa rëndësishëm, por që shndërrohet në shqiponjë tek njerëzit për
shkak të injorancës së tyre ndaj forcës së shqiponjës dhe madhështisë së saj.
Ky shembull është më se i përshtatshëm për shumë nga ata të cilët thërrasin
në islam duke u mbështetur në të vërtetën ose për ata që thërrasin duke u
mbështetur në gabime e lajthitje.
Por, Allahu e di më së miri se kjo tokë -për fat të keq- është zbrazur nga
dijetarët. Të gjitha vendet islame i ka përfshirë kjo fatkeqësi përveç individëve
të pakët, për të cilët ia vlen të thuash se filani është dijetarë. Këtë gjë e thekson
edhe një hadith autentik, të cilin e transmeton imam Buhari në Sahihun e tij,
hadith që transmetohet nga Abdullah bin Amër bin el-Asi (radija Allahu teala
anhu) i cili thotë se: I Dërguari i Allahut (sal Allahu alejhi ue selem) ka thënë:
“Vërtetë, Allahu nuk e largon dijen duke e larguar atë nga zemrat e
dijetarëve, por e merr dijen duke marrë dijetarët (me vdekjen e tyre)
derisa të mos mbetet më ndonjë dijetarë. Atëherë njerëzit do të marrin
koka injorante e do t’i pyesin, e ata do të japin fetva pa dije; -do të
humbasin vetveten dhe të tjerët.“
Kur Allahu dëshiron që ta largojë dijen nga faqja e dheut, nuk e largon atë nga
gjokset e njerëzve të ditur saqë këta njerëz të ditur të ktheheshin në injorant,
sikur të mos kishin ditur kurrë. Jo! Kjo nuk është prej ligjit të Allahut të
Madhëruar kundrejt njerëzve të mirë, që t’ua marrë njerëzve atë dije të cilën ata
e kanë arritur duke kërkuar kënaqësinë e Tij në këtë mënyrë.

Siç edhe dëgjuam fjalët e vëllait Ibrahim (Allahu e begatoftë) edhe pse
shkurtimisht, se ky tubim yni është bërë për të kërkuar dije.
Allahu i Madhëruar është Gjykues i Drejtë, dhe nuk e largon dijen nga zemrat e
dijetarëve të vërtetë në këtë mënyrë. Ligji i Allahut për këtë çështje ka rrjedhur
mes krijesave të Tij në atë mënyrë që t’ua largojë dijen njerëzve me largimin e
dijetarëve, pra me vdekjen e tyre. Ashtu siç bëri me më të mirin e dijetarëve,
Profetëve dhe të Dërguarve, Muhammedin (sal Allahu alejhi ue selem), derisa të
mos mbeten më dijetarë e njerëzit të vënë në krye persona injorantë, të cilët do
të pyeten dhe do të japin fetva pa dije dhe do të humbin vetveten dhe të tjerët.
Nga ky fenomen nuk duhet të kuptojmë se Allahu i Madhëruar, do ta zbrazë
tokën nga dijetarët aq sa të mos ketë më asnjë dijetarë që të jetë bartës i
argumenteve të Allahut tek njerëzit.
Por kuptimi i drejtë i këtij hadithi është, se sa më shumë kalon koha, aq më
tepër pakësohet dija derisa të mos mbetet në faqe të tokës askush që
thotë: Allah, Allah. Këtë hadith e dëgjoni shpesh dhe është hadith
autentik: “Nuk do të bëhet kiameti përderisa në faqe të tokës ka që
thonë: Allah, Allah.“
Shumë prej atyre njerëzve që përmenden në fund të këtij hadithi që e
përmendëm, se ‘Allahu e largon dijen duke marrë dijetarët derisa të mos
mbetet dijetarë, dhe njerëzit të marrin koka injorante’, prej këtyre kokave
janë edhe ata që e komentojnë Kur’anin dhe Sunnetin me komente të kundërta
nga ato të dijetarëve. Nuk them vetëm të dijetarëve të hershëm, por gjithashtu
edhe atyre të më vonshëm.
Këta lloj njerëzish argumentohen me këtë hadith: ‘Allah, Allah,’ për të treguar
se lejohet, madje është e pëlqyer përmendja e Allahut vetëm me fjalën: ‘Allah,
Allah’.
Të mos e gënjejë apo mashtrojë dikë kushdo qoftë ai, kur e dëgjon hadithin me
interpretim të tillë. E pashë të arsyeshme që qoftë edhe kalimthi t’u përmend se
ky interpretim është i pasaktë.
- Së pari: sepse sqarimi i tij është bërë në një transmetim tjetër nga i
Dërguari i Allahut (sal Allahu alejhi ue selem).
- Dhe së dyti: sepse nëse ky interpretim do të ishte i saktë, atëherë një
gjë të tillë do ta kishin praktikuar të parët tanë të mirë Allahu qoftë i
kënaqur me ta!
Pra, përderisa ata nuk e kanë bërë, atëherë tregon edhe refuzimin e tyre ndaj
këtij interpretimi e rrjedhimisht pasaktësinë e tij.

E si do të reagonin këta njerëz që bëjnë interpretime të tilla, kur të dëgjonin
edhe transmetimin plotësues të këtij hadithi, i cili gjendet tek Imam Ahmedi në
Musnedin e tij me zinxhir autentik, me këto fjalë: “Nuk do të bëhet kiameti
përderisa në tokë të ketë nga ata që thonë: nuk ka zot tjetër veç Allahut“.
Prandaj, ky është edhe qëllimi i fjalës së përsëritur Allah-Allah, në
transmetimin e parë.
Ajo që duam të vëmë në dukje është fakti se bota në kohët e sotme, për fat të
keq, është zbrazur nga dijetarët që dikur mbushnin këtë tokë të gjerë me dijen
e tyre, dhe që e përhapnin atë në radhët e umetit islam.
Gjendja e kësaj kohe është ashtu siç thuhet në një shembull: “E kur
numëroheshin ishin të pakët, e sot janë bërë edhe më të pakët se të
paktit”.
Shpresojmë prej Allahut të Madhëruar që të na bëjë neve prej kërkuesve të
dijes, të cilët me të vërtetë pasojnë dijetarët dhe ecin ndershmërisht në rrugën
e tyre. Kjo është ajo që ne shpresojmë prej Allahut të Madhëruar, që të na
bëjë prej atyre që pasojnë rrugën, për të cilën Profeti (sal Allahu alejhi ue
selem) ka thënë: “Kush ndjek një rrugë për të marrë dije, Allahu e ndjek me
të një rrugë për ta futur në Xhennet“.
Ky hadith më jep mundësinë të flas për këtë dije, e cila përmendet shumë
shpesh në Kur’an, siç është fjala e të Lartësuar:
Dhe fjala e Tij:
اعنَْعَََدعف فهََ‏ ادعف اعسَبعَ‏ ا ف ‏َعرَ‏ ‏َْرَف
“A janë të njëjtë ata që dinë me ata që nuk dinë?!” (39:9)
اععع ‏َع مرَف فهَن ‏َْاعف ‏ََُبََف ‏َع فهََ‏ ادعف َ هَِاَف اَعهََف فهََ‏ ادعف َُ فَ‏ اععَ‏ ‏ْعر ف
“Allahu i lartëson ata që besuan prej jush dhe (posaçërisht) ata që kanë
dije, në grada të larta.” (58:11)
Cila është pra kjo dije, pasuesit dhe zotëruesit e së cilës Allahu i lavdëron?
Përgjigjen për këtë e kemi në fjalët e imam Ibën Kajim el Xheuzijeh (Allahu e
mëshiroftë), nxënësi i shejkhul islam Ibën Tejmijes (Rahimullah): “Dija është:
‘ka thënë Allahu, ka thënë i Dërguari i Tij dhe ajo që kanë thënë Sahabet,
dhe ajo nuk është e fshehur. Dituria nuk është kur ti ngritë dyshime në
fjalët e të Dërguarit duke marrë për bazë fjalët e ndonjë fekihu.

Shejkhul-Islam: Në asnjë mënyrë! Dije nuk është refuzimi e mohimi i
Cilësive të Allahut, duke dashur për t’i ikur përngjasimit dhe përfytyrimit
të Cilësive të Tij’.”
Dija, siç kuptohet prej këtyre fjalëve poetike, -e që pak i gjejmë tek poetët të
shprehen në këtë mënyrë, sepse poezia e dijetarëve është ndryshe nga poezia e
poetëve-. Pra, dijetari si ky ka prirje për poezi, e shohim tek thotë:
“Dija është ajo që ka thënë Allahu” në rendin e parë,
“ka thënë i Dërguari i Allahut” në rendin e dytë,
“kanë thënë Sahabet në rendin e tretë”.
Pikërisht për këtë pikë të fundit unë do të flas në këtë mbrëmje të bukur insha-
Allah.
Fjalët e Ibën Kajimit na kujtojnë një të vërtetë shumë shumë të rëndësishme,
që për shumë kohë nuk është përfillur dhe është neglizhuar nga shumica e
thirrësve që veprojnë sot në emër të thirrjes në fe.
Cila është kjo e vërtetë?
Dihet mjaft mirë tek të gjithë këta thirrës, se islami mbështetet në Librin e
Allahut dhe Sunnetin e të Dërguarit të Allahut (sal Allahu alejhi ue selem). Kjo
është diç e vërtetë që nuk ka pikë dyshimi.
Porse kjo është e mangët (nuk mjafton)! Për këtë mangësi flet edhe Ibën Kajimi
në poezinë e mëhershme të cilën e lexuam, kur përmendi se pas Kur’anit dhe
Sunnetit, Sahabet. Ai tha: Dija është: ‘ka thënë Allahu, ka thënë i Dërguari i Tij
dhe ajo që kanë thënë Sahabet …
Sot shumë rrallë dëgjojmë që ndonjë të përmendë bashkë me Kur’anin dhe
Sunnetin edhe Sahabet! Dhe ata (Sahabet), siç e dimë të gjithë, janë koka e të
parëve tanë të mirë. Për të cilët na kanë ardhur hadithe të shumta të Profetit
(sal Allahu alejhi ue selem) që tregojnë për pozitën e tyre.
Në një hadith thuhet:
“Njerëzit më të mirë janë brezi im, …
E mos thoni ashtu siç thonë shumica e thirrësve në fe: “Gjenerata më e
mirë…” ngase të shprehurit e tillë nuk ka bazë në Sunnet.
Në dy sahihet (Buhari dhe Muslim) dhe libra të tjera që janë bazë e Sunnetit, të
shprehurit është ashtu siç e theksuam, ku thotë:

“Njerëzit më të mirë janë brezi im, e më pas ata që vijnë pas tyre, e më
pas ata që vijnë pas tyre“.
Sahabet janë kreu i këtyre tre brezave, për të cilët është dëshmuar për mirësi.
Imam Ibën Kajim el-Xheuzijeh ia ka bashkangjitur Sahabet Kuranit dhe
Sunnetit. A është kjo bashkëngjitje që ai i bëri Kuranit dhe Sunnetit opinion,
ixhtihad, sajim, që thjesht mund të jetë diçka e gabuar, kjo sepse çdo njeri
mund të gabojë?!
Përgjigja për këtë është: ‘Jo’. Ky nuk është sajim e as ixhtihad që mund të jetë i
gabuar. Por kjo, është e mbështetur në Librin e Allahut dhe në hadithin e të
Dërguarit të Allahut (sal Allahu alejhi ue selem).
Përsa i përket argumentit nga Kur’ani, e kemi fjalën e Zotit tonë në Librin e Tij,
ku thotë:
‏َعْ‏ اعًف ‏َع سعمَرَف ‏َعْعهَاعف ‏َع هََْ‏ ْ ن ف بعَع هَع ‏َعم هََع هلن ف فهَََنَ‏ َ ه ادعف سعت ار ف ‏َعاَععف ‏َع اعبَت رَف فهََْاعب هعنَف بعتعاَدعف ‏َعم تعنَا ف َ د فهعَسََرع ف اَقعمْ‏ ْ ف ‏َع ‏َعد
“E kush i kundërvihet të Dërguarit pasi që i është bërë e qartë e vërteta
dhe ndjek rrugë tjetër nga ajo e besimtarëve, Ne e lëmë në atë që ai ka
zgjedhur dhe e fusim në xhehenem. Sa përfundim i keq është ai.” (4:115)
Nuk mjaftohet Zoti ynë në këtë ajet, -dhe nëse do ta bënte do të kishte të
drejtë- duke thënë: “E kush i kundërvihet të Dërguarit pasi që i është bërë
e qartë e vërteta dhe ndjek rrugë tjetër nga ajo e besimtarëve, Ne e lëmë
në atë që ai ka zgjedhur…
Porse tha për një arsye të madhe që ne tani po jemi duke e shpjeguar dhe
qartësuar. Ai tha:
‏َعْ‏ اعًف ‏َع سعمَرَف ‏َعْعهَاعف ‏َع هََْ‏ ْ ن ف بعَع هَع ‏َعم هََع هلن ف فهَََنَ‏ َ ه ادعف سعت ار ف ‏َعاَععف ‏َع اعبَت رَف فهََْاعب هعنَف بعتعاَدعف ‏َعم تعنَا ف َ د فهعَسََرع ف اَقعمْ‏ ْ ف ‏َع ‏َعد
“E kush i kundërvihet të Dërguarit pasi që i është bërë e qartë e vërteta
dhe ndjek rrugë tjetër nga ajo e besimtarëve, Ne e lëmë në atë që ai ka
zgjedhur dhe e fusim në xhehenem. Sa përfundim i keq është ai.”
Ju lutem që ky ajet të ngulitet në mendjet dhe zemrat tuaja, e të mos harrohet
për asnjë çast, sepse në të ndodhet e vërteta dhe e drejta ashtu siç ju po e
shqiptoni. Kështu ju do të mund të shpëtoni nga të devijuarit majtas e
djathtas, dhe nuk do të përziheni qoftë edhe sadopak me idetë e mendimet e
ndonjërit prej grupeve që nuk janë të shpëtuara apo të themi të humbura.
Profeti (sal Allahu alejhi ue selem) thotë në një hadith të njohur, ndërsa unë po
mjaftohem të përmend prej tij pjesën që na intereson këtu, dhe që është
argument për ato që po themi; thotë: “… do të përçahet umeti im në
shtatëdhjetë e tre grupe. Të gjitha janë në zjarr, përveç njërit prej tyre.” I

thanë:” Cili është ai grup o i Dërguari i Allahut?” Ai tha: “Ai është
xhemati.”
Pra, xhemati është rruga e besimtarëve.
Hadithi, edhe pse nuk është shpallje e drejtpërdrejtë nga Allahu në zemrën e
Profetit (sal Allahu alejhi ue selem), kjo është edhe rezultat i ajetit të
lartpërmendur;
فهَََنَ‏ َ ه ادعف سعت ار ف ‏َعاَععف ‏َع اعبَت رَف
“… dhe ndjek rrugë tjetër nga ajo e besimtarëve…”.
Nëse përfundimi është i tillë për atë që kundërshton të Dërguarin dhe ndjek
rrugë tjetër nga ajo e besimtarëve, ai kërcënohet me zjarr. Atëherë vlen edhe e
kundërta: “Kush ndjek rrugën e besimtarëve, atij i është premtuar Xhenneti pa
asnjë pikë dyshimi.” E pra, i Dërguari i Allahut në përgjigje të pyetjes se cili
është grupi i shpëtuar, tha: “Xhemati”, ndërsa xhemati është bashkimi i
myslimanëve.
Në një transmetim tjetër të po këtij hadithi që e përforcon edhe më shumë këtë
mesazh, madje ky transmetim shton edhe më tepër qartësinë e shpjegimit. Ku
Profeti (sal Allahu alejhi ue selem) thotë: “ (grupi i shpëtuar) është ai (grup)
që ndodhet në rrugën time dhe të shokëve të mi.” Atëherë “dhe shokëve
të mi” është rruga e besimtarëve.
Kur Ibën Kajimi tha në fjalët që i theksuam më herët: ‘…dhe (dija është çfarë)
thonë Sahabet’, këtë nuk e nxorri nga diku tjetër veçse nga ajeti i
lartpërmendur dhe nga ky hadith. Gjithashtu, edhe nga hadithi i njohur i Irbad
bin Sarijeh (radija Allahu anhu), nga i cili prapë po mjaftohem vetëm me atë që
na duhet si argument duke lënë kohë për pyetjet tuaja, ku Profeti (sal Allahu
alejhi ue selem) thotë:
“Jeni të detyruar ta pasoni Sunnetin tim, dhe Sunnetin e hulefave të
drejtë e udhëzues që vijnë pas meje.”
Pra, edhe këtu kemi të njëjtën gjë si në hadithin dhe ajetin e mëparshëm.
Profeti (sal Allahu alejhi ue selem) nuk thotë vetëm: “Jeni të detyruar ta
pasoni Sunnetin tim”! Por ai i shtoi Sunnetit të tij Sunnetin e hulefave të
drejtë. Nga kjo mund të mësojmë – e veçanërisht në këtë kohë, ku mendimet,
opinionet e medhëhebet janë të shumta, e grupet janë të ndarë e të përçarë,
derisa shumë prej të rinjve myslimanë janë të hutuar se cilit grup t’i përkas.
Pra, edhe njëherë, përgjigjen e gjejmë tek ajeti dhe dy hadithet e
lartpërmendura. Prandaj, pasojeni rrugën e besimtarëve. A është fjala për

ugën e besimtarëve të kësaj kohe?
Përgjigja është: Jo. Fjala është për kohët e hershme, posaçërisht periudhën e
parë – periudhën e Sahabeve, të parët tanë të mirë.
Vetëm ata, duhet të jenë shembull ynë për t’i pasuar. Prandaj, thirrja jonë
ngrihet mbi tre shtylla: mbi Kur’anin, Sunnetin dhe pasimin e të parëve tanë të
mirë. Kushdo që pretendon se pason Kur’anin dhe Sunnetin, por nuk i pason
të parët e mirë dhe këtë e tregon nëpërmjet veprave e ndoshta e shpreh dhe me
gojën e tij, duke thënë:
‘ata janë njerëz sikurse edhe ne që jemi njerëz’; s’ka dyshim se ky njeri është në
rrugë të shtrembër dhe në humbje. Pse? Sepse ai nuk i merr parasysh këto
argumente që i përmendëm më herët. A pason ai rrugën e besimtarëve?
Natyrisht që jo. A ka pasuar Sahabet e të Dërguarit? Natyrisht që jo. Kë ka
pasuar atëherë? Për të mos thënë dëshirat dhe tekat e veta, ai ka pasuar
mendjen e vet.
Mos vallë mendja e tij është e pagabueshme? Pa dyshim që jo. Atëherë ai
padyshim që gjendet në një humbje të qartë.
Unë kam bindjen se shkaku i mospajtimeve të shumta të trashëguara mes
fraksioneve të dikurshme dhe mospajtimeve të lindura në ditët e sotme,
qëndron tek çështja e pasimit të të parëve tanë të mirë. Shumë pretendojnë se
pasojnë Kur’anin dhe Sunnetin, edhe shpesh po dëgjojmë të rinj të pavendosur
që thonë:
‘O vëlla, këta thonë Kur’ani e Sunneti, edhe ata të tjerët thonë Kur’ani
dhe Sunneti. Cili qenka gjykimi ndarës?’
Ne u themi: ‘Ai është Kur’ani dhe Sunneti dhe metodologjia e të parëve
tanë të mirë.’
Kushdo që mbështetet në Kur’an dhe Sunnet, por pa u mbështetur në rrugën e
të parëve tanë të mirë, ai në realitet nuk është mbështetur në Kur’an dhe
Sunnet, por është mbështetur tek mendja, për të mos thënë në teket dhe
dëshirat e tij. Unë e kam zakon që të jap disa shembuj për ta bërë sa më të
qartë këtë çështje, madje kjo është bazë shumë e rëndësishme; Fjala është për:
në rrugën e të parëve tanë të mirë.
Na transmetohet nga el-Faruk Omer bin Hatabi, i cili thotë: “Nëse ju
polemizojnë ndjekësit e tekave dhe bidatit me Kur’an, atëherë përgjigjuni
atyre me Sunnet, sepse Kur’ani përmban mundësinë e këndvështrimeve të
ndryshme.”
Pse e tha Omeri këtë fjalë?

Për këtë arsye Allahu i Lartësuar thotë në Kur’an, duke iu drejtuar Profetit të
Tij (sal Allahu alejhi ue selem):
َ هعاَْ‏ اَف هََلرع ف ‏َعم ه ‏ْهَمل ف ه بَتعالدعف فهَلَِععف َ هعاَلعف ‏َع ‏ُع هَعهَهعم
“Dhe Ne ta zbritëm ty Kur’anin që t’ua shpjegosh njerëzve atë që u është
zbritur atyre.”
A mundet një mysliman arab, i cili mund të jetë Sibeuejhi (njëri prej dijetarëve
më të shquar të gjuhës arabe) i kohës së tij për shkak të njohjes së gjuhës
arabe -të letërsisë dhe etikës së saj-, i aftë ta kuptojë Kur’anin pa pasur nevojë
për mësimet e Profetit (sal Allahu alejhi ue selem)?
Përgjigja është: ‘Jo’.
Në të kundërt fjala e Allahut:
َ هعاَْ‏ اَف هََل رع ف ‏َعم ه ‏ْهَمل ف ه بَتعالدعف فهَلَِععف
“…që t’ua shpjegosh njerëzve atë që u është zbritur atyre.”
Do të kishte qenë vetëm një tallje! Larg saj qoftë.
Atëherë kushdo që mundohet të kuptojë Kur’anin pa u mbështetur në mësimet
e Profetit (sal Allahu alejhi ue selem), veçse ka humbur në një humnerë të
thellë. Pastaj, a ka mundësi ky njeri që të kuptojë Kur’anin dhe Sunnetin pa
pasur nevojë për udhëzimin e Sahabeve?
Përgjigja është përsëri: Jo.
Kjo sepse ata janë që na i përcollën së pari fjalët e Kur’anit, të cilin e zbriti
Allahu në zemrën e Muhammedit (sal Allahu alejhi ue selem) dhe së dyti na
përcollën shpjegimin e tij (sal Allahu alejhi ue selem) i cili u përmend në ajetin
e mëparshëm dhe mënyrën se si ai i praktikoi mësimet e Kur’anit famëlartë.
Këtu më duhet patjetër që të ndalem pak.
Sqarimi i Profetit (sal Allahu alejhi ue selem) është tre lloje:
01 - Nëpërmjet fjalëve të tij.
02 - Veprimeve të tij.
03 - Aprovimit të tij.

Kush janë ata që na i transmetojnë fjalët e tij? Përgjigja është: Shokët e
tij.
Kush na i transmeton veprimet e tij? Përgjigja është: Shokët e tij.
Kush na i transmeton aprovimin e tij? Përgjigja gjithashtu do të jetë:
Shokët e tij.
Për këtë arsye ne nuk mund të pavarësohemi nga të kuptuarit e Kur’anit dhe
Sunnetit duke u mbështetur vetëm në aftësitë tona gjuhësore. Patjetër se ne
duhet të mbështetemi në diçka tjetër. Kjo nuk do të thotë se s’kemi nevojë për
gjuhën; jo! Ne jemi plotësisht të bindur se joarabët të cilët nuk e zotërojnë
gjuhën arabe, kanë rënë në gabime të shumta, e veçanërisht në lidhje me këtë
bazë të rëndësishme, duke mos u kthyer tek të parët tanë të mirë për të
kuptuar Kur’anin dhe Sunnetin. Me këtë nuk nënkuptoj mosmbështetjen tek
gjuha, kjo është e pamundur, ngase kur duam të kuptojmë fjalët e Sahabeve
patjetër duhet të kuptojmë gjuhën arabe.
Ashtu siç është e domosdoshme gjuha për njohjen e Kur’anit dhe Sunnetit, po
e njëjta gjë vlen edhe në këtë çështje. Ajo që duam të shpjegojmë është se
sqarimi i Profetit (sal Allahu alejhi ue selem) i përmendur në ajetin e mësipërm,
ndahet në tri lloje: fjalë, vepra dhe aprovim.
Po japim një shembull ose më tepër nëse është e nevojshme, për ta bërë sa më
të qartë këtë lloj ndarjeje që është mjaft reale dhe plotësisht e drejtë. P.sh.:
Kemi fjalën e Allahut, më të Lartit:
‏ُع اَا اعََْعم ‏ْعمَْععنََفَف ‏َع فهسَمع ‏ْعاَف ‏َع فهسَمع ‏َْف
“Vjedhësit dhe vjedhëses ua prisni duart.” (5:38)
Shikoni tani se si nuk mund të mbështetemi vetëm tek gjuha në të
komentuarit e Kur´anit.
Në pikëpamjen gjuhësore, vjedhës është kushdo që vjedh një mall nga një vend
i ruajtur, çfarëdo qoftë ky mall, edhe pa ndonjë vlerë të veçantë. P.sh.: nëse
dikush vjedh vezë apo ndonjë qindarkë. Nga ana gjuhësore ky quhet vjedhës.
I Lartësuari thotë:
‏ُعاَا اعََْعم ‏ْعمَْععنََفَف ‏َع فهسَمع ‏ْعاَف ‏َع فهسَمع ‏َْف
“Vjedhësit dhe vjedhëses ua prisni duart.”(5:38)
A i pritet dora çdo njeriu që vjedh? Përgjigja është: ‘Jo’.

Përse? Sepse sqaruesi i cili është i ngarkuar të bëj shpjegimin, i Dërguari i
Allahut (sal Allahu alejhi ue selem) na i ka bërë të qartë se kush janë ata
vjedhës të cilëve u pritet dora, duke thënë:
“Nuk ka prerje (dore), përveçse për çerek dinari e më tepër.”
Kushdo që vjedh diçka me vlerë më të ulët sesa çereku i dinarit, edhe nëse nga
ana gjuhësore quhet vjedhës, nga ana e sheriatit nuk quhet vjedhës (që
meriton prerjen e dorës).
Nga këtu arrijmë në një përfundim shkencor, që shumica e nxënësve të dijes
janë të pakujdesshëm ndaj saj.
Ky përfundim na tregon se nuk kemi të bëjmë vetëm me gjuhën e trashëguar
arabe, por kemi edhe gjuhën e sheriatit (terminologjinë), të cilën e kemi mësuar
nga Allahu. Arabët që flisnin gjuhën në të cilën zbriti Kur’ani, ishin të panjohur
me këto lloj terminologjie. Kur thuhet vjedhës, nga ana gjuhësore përfshihet
çdo vjedhës, por kur vjedhësi përmendet nga ana e sheriatit, nuk përfshihet
çdo vjedhës por vetëm ai që vjedh çerek dinari e më tepër.
Këtu kemi një shembull praktik se ne nuk mund të jemi të jemi të pavarur
në të kuptuarit e Kur’anit dhe Sunnetit, vetëm duke u mbështetur në njohjen
e gjuhës arabe. Kjo është një mangësi që shumë shkrimtarë të kohëve të sotme
kanë rënë në të. Ata përdorin vetëm aftësitë e tyre njohëse të gjuhës arabe në
interpretimin e ajeteve Kur’anore dhe haditheve profetike.
Duke i interpretuar ato në mënyrë të devijuar, të panjohura më parë për
myslimanët! Për këtë arsye, duhet të kuptojmë se thirrja e vërtetë e islamit
mbështetet në tre shtylla: Kuranin, Sunnetin dhe rrugën e pasuar nga të parët
tanë të mirë.
فهسَمع ‏ْعاَفَعف ‏َع فهسَمع ‏َْف
“Vjedhësit dhe vjedhëses…”
Ky ajet nuk mund të komentohet sipas rregullave të gjuhës, por sipas gjuhës së
sheriatit, e cila thotë se:
“Nuk ka prerje (dore), përveçse për çerek dinari e më tepër.”
Në vazhdim të ajetit të sipërpërmendur, Allahu thotë:
‏ُع اَا اعََْعم ‏ْعمَْععنََفَف
“ua prisni duart.”

Çfarë është dorë në aspektin gjuhësorë?
Në aspektin gjuhësorë, dorë konsiderohet nga shpatulla deri tek majat e
gishtërinjve.
Në ç’masë pritet, nga këtu…?
Këtë gjë e sqaroi i Dërguari me veprimin e vet. Ne nuk kemi ndonjë hadith nga
fjalët e tij që të na bën të ditur vendin e prerjes së dorës ashtu siç e kishim në
atë se çfarë konsiderohet vjedhës sipas sheriatit, por kemi shpjegim duke
marrë parasysh praktikën e Profetit.
Si e mësuam ne këtë zbatim në praktik?
Prej të parëve tanë të mirë, shokëve të Profetit (sal Allahu alejhi ue selem).
Ky ishte lloji i dytë, pra shpjegimi me anë të veprimeve – praktikës.
Ndërsa lloji i tretë është aprovimi i të Dërguarit (sal Allahu alejhi ue selem) për
diçka që as nuk ndalohet, e as nuk qortohet për të. Ky lloj nuk është as fjalë e
as vepër e tij, por është një veprim të cilin e kryen dikush tjetër, ndërsa ai (sal
Allahu alejhi ue selem) ka reaguar ndaj këtij veprimi duke e aprovuar atë.
Kur ai shihte diçka heshtte dhe e aprovonte atë, kjo gjë konsiderohej themel se
ajo çështje është e lejuar.
Kur ai shihte diçka dhe tërhiqte vërejtje ndaj saj – edhe nëse ajo bëhej nga
ndonjëri prej Sahabeve, mirëpo vërtetohet se Profeti (sal Allahu alejhi ue selem)
e ka ndaluar atë gjë, atëherë ky gjykim (ndalim) i largon të gjitha kundërthëniet
e shkaktuara nga aprovimi i atij Sahabiut!
Po ua jap edhe një shembull, që ka të bëj me shkencën e hadithit.
Thotë Abdullah bin Umeri bin Hatabi (radija Allahu anhuma): “Pinim kur
qëndronim në këmbë, e hanim në ecje e sipër në kohën e të Dërguarit të
Allahut (sal Allahu alejhi ue selem)”.
Në këtë hadith, Abdullahu na tregon për dy gjëra: për të pirët duke qenë në
këmbë dhe për të ngrënit duke ecur, si dhe na bën të ditur se kjo ndodhte në
kohën e Profetit (sal Allahu alejhi ue selem).
Cili pra është gjykimi i sheriatit për këto dy gjëra; -pra, për të pirë gjatë
qëndrimit në këmbë dhe për të ngrënit duke ecur?!
Nëse zbatojmë fjalët tona të mëparshme, mund të nxjerrim gjykimin e sheriatit
për këtë gjë, natyrisht duke pasur parasysh diçka: njohjen e Sunnetit të të

Dërguarit të Allahut (sal Allahu alejhi ue selem) – fjalët praktikën dhe
aprovimin e tij.
Nëse i kthehemi Sunnetit autentik në lidhje me çështjen e parë me të cilën
sprovohen shumë prej myslimanëve, për të mos thënë shumica e tyre, duke
kundërshtuar fjalët e të Dërguarit të ndershëm (sal Allahu alejhi ue selem) e që
është ‘të pirët në këmbë’. Sahabet kanë pirë në këmbë, kanë mbajtur flori, kanë
veshur mëndafsh. Këto janë të vërteta dhe nuk mund të mohohen.
Por, a i aprovoi ato i Dërguari?
Përgjigja është: për disa gjëra tërhoqi vërejtjen e disa i aprovoi.
Ajo për të cilën tërhoqi vërejtjen u kategorizua tek të ndaluarat dhe ajo që
aprovoi u klasifikua tek të lejuarat.
Tërhoqi vërejtjen nga pirja në këmbë në hadithe të shumta, gjë të cilën nuk
dua të thellohem për të mos dalë nga tema e për të lënë kohë për pyetjet tuaja
dhe për arsye se kjo çështje kërkon një trajtim të veçantë.
Më mjafton t’ua përmend juve një hadith autentik, të cilin e transmeton imam
Muslimi në Sahihun e tij nga Enes bin Maliku (radija Allahu anhu) se ka thënë:
“E ka ndaluar i Dërguari i Allahut (sal Allahu alejhi ue selem) të pirët në
këmbë.”
Në një transmetim tjetër thuhet se:
“I Dërguari i Allahut (sal Allahu alejhi ue selem) e ka qortuar nga të pirët
në këmbë.”
Atëherë ajo që është vepruar, siç mësojmë nga hadithi i Ibën Umerit në kohën e
të Dërguarit (sal Allahu alejhi ue selem), u ndalua më vonë dhe kështu u
shndërrua në çështje të anuluar përmes ndalimit të vetë të Dërguarit.
Për sa i përket pjesës së dytë të hadithit, që lidhet me të ngrënurit duke ecur,
nuk na ka ardhur ndonjë ndalim nga ana e të Dërguarit të Allahut (sal Allahu
alejhi ue selem).
Kështu pra, nga ky aprovim përfituam një gjykim të sheriatit. Po mjaftohem me
kaq në këtë sqarim që ka të bëj me domosdoshmërinë e mbështetjes në të
kuptuarit e Kur’anit dhe Sunnetit sipas të parëve tanë të mirë.
E jo që njeriu të pavarësohet në të kuptuarit e Kur’anit dhe Sunnetit vetëm në
njohuritë personale të çdonjërit prej nesh, për të mos thënë në injorancën
individuale.

Tani që u bë e qartë rëndësia e çështjes së të parëve tanë të mirë, duhet që të
marrim disa shembuj praktikë.
Që në kohët e hershme myslimanët janë përçarë në grupacione të ndryshme,
siç dini për mutezilitë, murxhitë, hauarixhët, zejditë pa përmendur shijat,
rafidat etj.
Nuk ka asnjë prej këtyre grupeve sado të humbur që të jenë, që të mos
bashkohen me pjesën tjetër të myslimanëve në parimin se: ne mbështetemi në
Kur’an dhe Sunnet.
Asnjë prej tyre nuk thotë se nuk mbështetet në Kur’an dhe Sunnet, sepse nëse
dikush do ta thoshte këtë, do të dilte tërësisht prej islamit.
Atëherë, përse gjithë kjo përçarje përderisa të gjithë pretendojnë se bazohen në
Kur’an dhe Sunnet?
Kjo mbështetje nuk mund ndodhë kur nuk mbështetesh edhe në shtyllën e
tretë: të parët tanë të mirë; duke vënë në dukje edhe diçka tjetër. Atë se
Sunneti ndryshon shumë nga Kur’ani fisnik, për vetë faktin se Kur’ani është i
ruajtur dhe i tubuar përbrenda dy kapakëve të Mus’hafit, siç e dinë të
gjithë.
Ndërsa Sunneti, së pari duhet thënë se është i shpërndarë nëpër qindra libra,
për të mos thënë në mijëra libra, një pjesë e madhe e të cilëve vazhdojnë të jenë
në një botë të panjohur, në botën e dorëshkrimeve.
Edhe librat e njohura sot përmbajnë hadithe autentike dhe të dobëta. Ata të
cilët bazohen në Sunnet, qofshin nga ata që i përkasin pasuesve të Sunnetit
dhe në metodologjinë e të parëve tanë të mirë, apo qofshin nga grupet e tjera,
shumë prej tyre nuk e dallojnë Sunnetin autentik nga ai i dobët dhe bien në
kundërshtim me Kur’anin dhe Sunnetin për shkak të mbështetjes tek hadithet
e dobëta apo të shpikura.
Ajo çka dua të them është se disa prej grupeve të cilat i përmendëm, mohojnë
disa të vërteta Kur’anore dhe të vërteta nga hadithet profetike. Kjo gjë ka
ndodhur në kohë të hershme dhe të sotme.
Kur’ani famëlartë u tregon dhe i përgëzon besimtarët me një mirësi mjaft të
madhe, të cilën do ta arrijnë ditën kur do e takojnë Allahun e Madhëruar, në
Xhennet, ku Ai do tu shfaqet atyre dhe ata (besimtarët) do ta shohin Atë, siç
thotë një nga dijetarët Selefij:
“Do ta shohin besimtarët Allahun pa pyetur ‘si’ dhe pa përngjasim dhe pa
shëmbëllim me askënd.”

Për këtë ekzistojnë fakte në Kur’an dhe me dhjetëra fakte në hadithet e të
Dërguarit (sal Allahu alejhi ue selem). Si mundën që ta mohonin këtë mirësi
disa prej sekteve të mëhershme dhe të sotme?
Kur jemi tek sektet që kanë lindur në kohët e hershme, – fjala është për
Mutezilitë- ; mesa di unë, sot nuk ekziston asnjë grup në faqe të dheut që të
thotë: ‘ne jemi mutezilij’, ‘ne jemi në rrugën e mutezilive’. Unë kam parë një
njeri ahmak i cili deklaronte se ishte mutezili dhe mohonte disa të vërteta të
fesë, sepse i ishte mbështetur në mendjen e vet.
Mutezilitë e mohuan këtë mirësi dhe thanë me mendjet e tyre të dobëta se
është e pamundur të shihet Allahu i Lartësuar. Çfarë bënë? A e mohuan
Kur’anin? Allahu thotë në Kur’anin famëlartë:
هعمر عع اف ععتلْعم َ هعع هَمَ‏ عع اف َ اعََعم ‏َف ََ ‏َََيف
“Atë ditë do të ketë fytyra të ndriçuara, që shikojnë në Zotin e tyre..”
(75:22-23)
A e mohuan këtë ajet? Jo, nëse do ta mohonin do të bënin kufër e do të dilnin
nga feja. Mirëpo deri më sot pasuesit e vërtetë të Sunnetit i kanë gjykuar
Mutezilitë si të devijuar. Por nuk i shohin ata jashtë islamit, sepse ata nuk e
mohuan këtë ajet, por mohuan kuptimin e tij të vërtetë, kuptim të cilit i ka
ardhur shpjegimi në Sunnet, siç edhe do ta sqarojmë.
Allahu i Madhëruar na bën të ditur për besimtarët që do të jenë në Xhennet
duke thënë:
هعمر عع اف تلْعمععف َ هعع هَمَ‏ عع اف َ اعََعم ‏َف ََ ‏َََيف
“Atë ditë do të ketë fytyra të ndriçuara, që shikojnë në Zotin e tyre..”
(75:22-23)
Ata e interpretuan dhe e shtrembëruan atë, besuan në këtë ajet në të
shprehur, ndërsa e mohuan kuptimin e tij.
Dijetarët thonë se fjalët janë ndërtime kuptimore, dhe nëse besojmë vetëm
aspektin e të shprehurit e mohojmë kuptimin e tyre, atëherë ky besim nuk ka
vlerë dhe nuk mjafton aspak. Përse këta njerëz e mohuan këtë lloj shikimi?
Sepse mendja është shumë e ngushtë që të përfytyrojë e imagjinoj –ngase
njeriu është krijesë e pafuqishme- se njeriu do të jetë i aftë ta shoh Allahun pa
pengesë, ashtu siç e patën kërkuar çifutët nga Musai.
Allahu tregoi paaftësinë e tyre, siç e gjejmë në tregimin më se të njohur, kur
thotë:

بعععفه أ َ ‏ْعسعَ‏ سعف ‏َعِعمهعنَف بعرععَففسَف ‏ْعن د ف فهََعتعر ف َ هعع فهرَعَف
“Shiko tek kodra! Nëse do të qëndrojë në vendin e saj, atëherë do të më
shohësh.”(7:143)
Mendjet e tyre u ngushtuan dhe u detyruan të luanin me tekstin Kur’anor dhe
ta ndryshonin kuptimin e tij. Pse?
Sepse besimi i tyre në gajb (fshehtë) ishte i dobët. Dhe se besimi tek mendjet e
tyre ishte më i fortë se besimi në gajb për të cilën jemi urdhëruar në hyrje të
sures Bekare:
ت مهََعاَْ‏ ف اَنَ‏ َ هََدعف فهََ‏ ادعف هلَََْبَر ادعف ‏ََاًب ْ ان ف ععاَْعف ف اع فهَِ‏ بعمَْف ‏َعه لعف فه ا
“Elif, lam, mim. Ky është Libri në të cilin nuk ka dyshim; udhëzues për
të devotshmit, -ata të cilët besojnë tek e fshehta (gajbi)…” (2:1-2-3)
Allahu është e fshehta e fshehtësirave dhe çfarëdo që të na thotë rreth Vetvetes
së Tij, nuk na mbetet tjetër veçse ta pranojmë e besojmë, për arsye se aftësitë
tona perceptuese janë shumë të mangëta. Mutezilitë nuk e pranuan këtë të
vërtetë, e si pasojë kundërshtuan mjaft të vërteta që kanë të bëjnë me
sheriatin, prej tyre edhe fjalën e Allahut që thotë:
هعمر عع اف ععتلْعم َ هعع هَمَ‏ عع اف َ اعََعم ‏َف ََ ‏َََيف
“Atë ditë do të ketë fytyra të ndriçuara, që shikojnë në Zotin e tyre..”
(75:22-23)
Gjithashtu, edhe ajeti tjetër i cili mund të keqinterpretohet edhe më keq sesa
ajeti i mëparshëm nga këta lloj njerëzish, fjala e Allahut që thotë:
‏َع َ اعماعاف فهَََسَهعع ‏ُعََ‏ سعهََفَف هلََْ‏ ادعف
“Atyre që bëjnë vepra të mira u takon e mira e edhe më tepër.” (10:26)
“Atyre që bëjnë vepra të mira u takon e mira…” d.m.th.: Xhenneti, “…e
edhe më tepër.”, d.m.th. të shikuarit e Allahut në botën tjetër. Në këtë mënyrë
ka ardhur hadithi në Sahihun e Muslimit me zinxhir autentik nga Sad bin ebi
Uekas i cili ka thënë: I Dërguari i Allahut (sal Allahu alejhi ue selem) ka thënë:
“Atyre që bëjnë vepra të mira u takon e mira- Xhenneti, e edhe më tepër –
shikimi i Allahut.”
Ndërsa Mutezilitë e mohuan këtë, gjithashtu edhe Shijat të cilët janë Mutezili
në çështje të besimit (akides). Ata mohuan shikimin e Allahut që tregohet
shumë qartë në ajetin e parë dhe të dytë. Për më tepër, që nga i Dërguari i

Allahut (sal Allahu alejhi ue selem) janë transmetuar shumë hadithe autentike
për këtë temë, saqë është e pamundur të vihet në dyshim.
Interpretimi i tyre i gabuar për Kur’anin i shtyu ata që të mohojnë hadithet e
sakta të Profetit (sal Allahu alejhi ue selem) dhe kështu nuk konsiderohen prej
grupit të shpëtuar.
“Në atë, në të cilën jam unë dhe shokët e mi.” I Dërguari i Allahut ishte i
besimit se besimtarët do ta shohin Zotin e tyre, siç thotë në hadithin e
transmetuar tek Buhariu dhe Muslimi nga një grup shokësh të Profetit (sal
Allahu alejhi ue selem) , siç janë Ebu Seid el Hudrij, Enes bin Malik, Ebu
Bekër, etj.
I Dërguari i Allahut (sal Allahu alejhi ue selem) ka thënë:
“Me të vërtetë do ta shihni Zotin tuaj Ditën e Kiametit, ashtu siç e shihni
hënën natën kur ajo është e plotë. Nuk do të shtyheni për ta parë Atë.”
E pra, kuptimi është se nuk do të dyshoni në të parit e Tij, ashtu siç nuk
dyshoni në të parit e hënës së plotë, ndërsa qielli është i pastër d.m.th. nuk ka
re që të pengojnë për ta parë atë. Ata i mohuan këto hadithe me mendjet e tyre,
e kështu as nuk iu bindën atyre e as nuk i besuan ato, për shkak të besimit të
tyre të dobët.
Ky shembull është një fakt se si kanë gabuar në të kaluarën disa grupe, dhe po
të njëjtën gjë po e bëjnë edhe sot e kësaj dite Hauarixhët e prej tyre grupi
Ibadijeh, të cilët kohët e fundit janë bërë aktivë në thirrjen e tyre të humbur.
Ata sot kanë publikime e predikime, me të cilat po ringjallin shtrembërimet e
vjetra me të cilat njiheshin Hauarixhët që nga kohët e hershme, prej tyre është
edhe shikimi në Allahun e Madhëruar në Xhennet.
Tani po u jap një shembull tjetër aktual: Kadjanitë; -ndoshta keni dëgjuar për
ta. Këta njerëz thonë ashtu siç themi edhe ne: “Dëshmoj se nuk ka zot tjetër
përveç Allahut, dhe dëshmoj se Muhammedi është rob dhe i Dërguar i Tij”,
falin pesë kohët e namazit, po ashtu edhe namazin e xhumasë, kryejnë haxhin
në Meke e bëjnë Umre, -por ata na kundërshtojnë neve në shumë çështje të
besimit.
Prej këtyre çështjeve është edhe ajo se ata thonë se: ‘Profetësisë nuk i është
mbyllur dera. Thonë se pas Muhammedit do të vinë profetë të tjerë dhe
pretendojnë se njëri prej tyre ka ardhur në Kadjan, provincë e Indisë’. Kush
nuk beson në këtë profet, sipas tyre është jobesimtar. Si guxojnë ta thonë një
gjë të tillë kur ajeti Kur’anor është mjaft i qartë:
فههَت الادعف ‏َع معمبعاعف ‏َُف عَسََرع ف ‏َع هعِ‏ د

“… porse (Muhammedi është) i dërguari i Allahut dhe vula e profetëve.”
(33:40)
Si kanë mundur ta thonë një gjë të tillë kur transmetohen kaq shumë hadithe
të sakta, ku thuhet: “Nuk ka profet tjetër pas meje?” E pra, ata e
interpretuan Kur’anin dhe Sunnetin duke mos e komentuar ashtu siç e
komentuan të parët tanë të mirë.
Pa pasur asnjë lloj mosmarrëveshjeje gjatë historisë së tyre, myslimanët kanë
qenë të një mendimi në lidhje me këtë pikë, derisa erdhi ky mashtrues i
humbur me emrin Mirza Gulam Ahmed el-Kadjani, i cili pretendonte se ishte
profet. Ky njeri ka një histori të gjatë por vendi nuk na i lejon të merremi me të.
Pas këtij njeriu u mashtruan shumë prej atyre që nuk kishin dije për këto të
vërteta (Kur’anin, Sunnetin dhe rrugën e të parëve), të cilat janë pengesë për
myslimanin për të mos devijuar djathtas e majtas, siç devijuan Kadjanitë me
gënjeshtarin e madh të tyre, i cili shtirej sikur ishte profet.
Por çfarë bënë me ajetin:
فههَت الادعف ‏َع معمبعاعف ‏َُف عَسََرع ف ‏َع هعِ‏ د
“… porse (Muhammedi është) i dërguari i Allahut dhe vula e profetëve.”
(33:40)
Thanë se “…vula e profetëve” nuk ka kuptimin se nuk ka profet tjetër pas tij,
por kuptimi i saj është “zbukurim i profetëve”, ashtu sikurse unaza është
zbukurim i gishtit, po ashtu edhe Muhammedi është zbukurim i profetëve.
Pra, ata nuk e mohuan ajetin dhe nuk thanë që këtë ajet nuk e ka zbritur
Allahu në zemrën e Muhammedit, por mohuan kuptimin e tij të vërtetë.
Atëherë, çfarë vlere ka besimi vetëm në shprehje pa e besuar kuptimin e tyre të
vërtetë?
Nëse në këtë të vërtetë nuk ka pikë dyshimi, atëherë cila është rruga për të
arritur deri tek njohja e kuptimeve të vërteta që i përkasin Kur’anit dhe
Sunnetit? E njohët rrugën!
Pra, nuk duhet të mbështetemi vetëm tek njohuritë gjuhësore dhe kategoritë
gramatikore të saj, e ta komentojmë Kur’anin dhe Sunnetin sipas tekeve tona,
traditave, zakoneve, apo medhëhebeve e tarikateve që kemi, por siç thuhet, -
dhe me këtë po e mbylli këtë fjalim: “të gjitha mirësitë vinë nga ndjekja e të
parëve, ndërsa të gjitha të këqijat shkaktohen nga bidatet e të mëvonshmëve”.
Shpresoj që të gjitha këto që thamë janë rikujtim për atë që i thërret arsyes,
dëgjon me vëmendje dhe është dëshmitarë (për këtë që thamë)!

Unë jam Selefi!
Imam Muhamed Nasirudin el-Albani (Rahimullah)
Pyetësi: “Është një nxënës dijeje në Nexhd (Arabinë Saudite) i cili thotë :
Ai i cili thotë se është Selefi, Ikhuani e kështu me radhë duke përmendur
grupet e tjera , kërkohet pendim prej tij. Dhe nëse nuk pendohet atëherë
ai duhet të vritet si një had (ndëshkim sipas sheriatit islam)”
Përgjigje: “Unë nuk besoj se ai e thotë këtë gjë.”
Pyetësi: “Po, për Allahun ai e ka thënë këtë. Dhe këtu është një kasetë e
regjistruar që e konfirmon atë. Pyetësi e vë kasetën (ta dëgjojë shejkhu)
në të cilën dëgjohet zëri i Aid Al-Karnit duke thënë: Dijeni, Allahu ju
ruajtë, që nuk lejohet për askënd ta bëjë të detyrueshme për dikë
ndjekjen e një prej medhhebeve. Dhe kushdo që i thotë njerëzve ose
ndonjërit prej robërve të Allahut : Je i detyruar të jesh Hambeli ose Shafi
ose Maliki ose Hanefi’ ai duhet të pendohet. Dhe nëse ai nuk pendohet ai
duhet të vritet. Dhe kushdo që e detyron dikë prej njerëzve të jetë
ikhuani apo selefi apo tebligi ose susuri , atij i bëhet obligim pendimi e
nëse nuk pendohet ai duhet të vritet. Kjo sepse Allahu ne nuk na ka
quajtuar me ndonjë emër përveç se muslimanë.”
Përgjigje: “Unë nuk mendoj se një dijetar e thotë këtë. Nuk mendoj se një
njeri i dijes duhet të thotë diçka të tillë. Ndërsa në lidhje me atë që nuk
është dijetar , kjo dhe gjëra edhe me të këqia janë të mundura të rrjedhin
nga ai.”
Pyetësi: “Cila është këshilla juaj o shejkh?”
Përgjigje: “Këshilla ime për të është që ai ta kuptojë se çfarë do të thotë
fjala ” Selefi “.
Unë po e pyes atë tani “A po heq dorë ai nga Selefët.”
Ai do të thotë “Jo” nëse është njeri i dijes.
Nëse ai është ndër ata që nuk dinë asgjë ai do të thotë:
“Ne pasojmë vetëm Kuranin dhe Sunnetin “.

Por si duhet ta kuptosh Kuranin dhe si duhet ta kuptosh Sunnetin? A e
komenton së pari Kur´anin me Kuran e pastaj së dyti me Sunnet? Si e quajmë
ne këtë? Kjo është gabim. Nuk është e lejuar të themi që : Ne e komentojmë
Kuranin me Kuran pastaj me Sunnet.’ Por ne e intepretojmë Kuranin me
Kuran dhe Sunnet së bashku (të dyja njëkohësisht).
Kjo sepse ne absolutisht nuk mund ta kuptojmë Kuranin pa Sunnetin. Kjo
është arsyeja sepse unë kam përmendur në disa prej librave të mia që një nga
argumentet që refuzojnë hadithin e Muadh ibn xhebel në të cilin ai thotë që i
Dërguari i All-llahut (sal Allahu alejhi ue selem) – siç tregon hadithi që kur e
dërgoi Muadh ibn xhebelin në Jemen ai I tha:
“Me çfarë do të gjykosh?”
Muadhi tha: “Me Librin e Allahut. Pasta ai i tha : Nëse nuk gjen përgjigje
në të.”
Ai (Muadhi) tha: “Pastaj me Sunnetin e të Dërguarit të Allahut.”
Kështu ai salallahu alejhi ue selem i tha: “Nëse nuk gjen përgjigje?”
Muadhi tha: “Do përpiqem ta zgjidh sipas mendimit tim.”
Profeti salallahu alejhi ue selem i tha: “Falenderimet i takojnë Atij që e
udhëzoi të dërguarin e të Dërguarit të Allahut në atë të cilën i Dërguari i
Allahut e do.”
Ky hadith është munkar (i refuzuar) Pse? Është e saktë, në lidhje me atë që
diplomohen siç thuhet në ditët e sotme nga shkolla e Muhammedit (sal Allahu
alejhi ue selem), që të bëjnë dallim ndërmjet Kuranit dhe Sunnetit, dhe e
vendosin Sunnetin me dallim ndaj Kuranin në të njëjtin nivel, po opinionin me
dallim ndaj Sunnetit? Kur dijetari i referohet këtij mendimi? Atëherë kur ai nuk
gjen përgjigje në Sunnet. Kur i referohet ai Sunnetit? Atëherë kur ai nuk gjen
përgjigje në Kuran. Kjo nuk është e saktë. Është obligim të kombinohen të dyja
Kurani dhe Sunneti së bashku sepse të dyja e kanë origjinën nga një burim. Ky
hadith i jep Sunnetit pozitën e të qenurit nën Kur’anin. E njëjta është edhe
pozita e opinionit (mendimit, ixhtihadit) i të qenurit nën Sunnetin. Kur
dikush i jep të drejtë vetes së tij të dalë me opinionin e tij? Atëherë kur nuk
gjen asnjë përgjigje në Sunnet. Kur i referohet ai Sunnetit? Atëherë kur nuk
gjen asnjë përgjigje në Kuran. Kjo është e gabuar.
E para ishte e saktë. Kur ai i referohet opinionit të tij? Kur nuk gjen një
përgjigje në Sunnet. Kur i referohet ai Sunnetit? Atëherë kur nuk gjen asnjë
përgjigje në Kur’an. Kjo është e gabuar. Pse ? Tani do t’ju bëj një pyetje rreth
kafshëve të ngordhura të detit. A janë ato hallall (të lejuara) apo haram (të
ndaluara)?

Allahu thotë:
“Ju janë ndaluar juve kashfët e ngordhura.” (5:6)
Pra e gjetëm përgjigjen në Kuran apo jo? Por ne duhet të vazhdojmë të
shikojmë nëse ka ndonjë gjë në Sunnet që i përgjigjet këtij ajeti apo e kufizon
atë. Po, kjo është përgjigja jonë. Prandaj dijetarët nuk kanë zgjidhje tjetër veçse
ti kombinojnë mes Kuranit dhe Sunnetit. Çështja është ashtu siç ka thënë i
Dërguari i Allahut salallahu alejhi ue selem:
“Të mos qëndrojë ndonjë prej jush i shtrirë në shtratin e tij duke thënë:
Ky është Libri i Allahut dhe çdo gjë hallall që gjejmë aty themi se është e
lejuar dhe çdo gjë haram që gjejmë aty themi se është e ndaluar(duke e
përjashtur Sunnetin).”
“Në të vërtetë juve ju është dhënë Kurani dhe diçka e ngjashme (Sunneti)
me të.”
Dhe atë që e ka ndaluar i Dërguari i Allahu është njëlloj sikur Allahu e ka
ndaluar. Kështu që ska mundësi e rrugë që dikush të ndajë Kur’anin me
Sunnetin. Dhe kushdo që thotë : “Ne do ta interpretojmë Kuranin me
Kur’an dhe pastaj me Sunnet.” Ky person ka vepruar kështu sipas këtij
hadithi munker. Por ne e intepretojmë Kuranin me Kuran dhe Sunnet së
bashku. Pastaj nëse nuk gjejmë kuptimin e një ajeti as në Kur’an e as në
Sunnet, atëherë ne i kthehemi të parëve tanë të devotshëm (Selefus-Salih) në
veçanti Sahabëve (shokëve të profetit alejhi selam), të cilët i dëgjuan
drejtpërdrejt fjalët e Allahut nga Profeti (sal Allahu alejhi ue selem). Për
mendimin tim , më e pakta që mund të them (për këtë person) dhe nuk e di
nivelin e dijes së tij, me pakta që mund të thuhet është që ai është neglizhent (
i pakujdesshëm) ndaj këtij fakti. Dhe në realitet kjo është një neglizhencë e
madhe nga ana e tij sidomos pas gjykimit të ashpër që jep se kush nuk
pendohet duhet të vritet. Kështu që përgëzojeni atë me lajmin që unë akoma
këmbëngul se unë jam Selefi sipas Librit (Kur’anit) , Sunnetit dhe sipas
metodologjisë së të parëve tanë të devotshëm (Selefus-Salih). Dhe kush nuk
punon me këtë medhheb, atëherë nuk ka dallim mes atij dhe një rafidiu
(shitët), dhe kjo është e njëjta gjë çfarë bëri al-Hadadi.”
Pyetësi: “Dhe ne jemi me ty o shejkh!”
Përgjigje: “Allahu ju shpërbleftë!”
01. Imam Albani paralajmëron Selefitë. Përktheu: Bekim Gashi, Valdet
Gashi.

02. Shpjegimi i Selefizmit nga Shejkhul-Albani Përktheu: Alban Malaj
03. Kush janë ‘Selefët’ dhe kush janë ‘Selefijtë’ ? Përktheu: Alban Malaj
04. Kush janë themelet kryesore të rrugës që ndoqën Selefët? Përktheu:
Alban Malaj
05. A është përdorur më parë termi ‘Selef’ apo ‘Selefij’ nga Muslimanët e
hershëm? Përktheu: Alban Malaj
06. KJO ËSHTË THIRRJA JONË! Përktheu: Usame Morina