Cinedergi 98

içine profesyonellik girdiği için belki de o bizi
tutuyor. O zamanlar “Hadi kalkın film çekiyoruz”
vardı. Biz klipleri de öyle çekerdik. Alıyorduk
kamerayı gidip çekiyorduk. Büyük prodüksiyonlar
da yaptık ama öncesi öyleydi. Filmler de
öyleymiş.
Sizin görüşünüz nedir bu konuda? Aynı
fikirde olmayabilirsiniz...
Aykut Elmas: Ben böyle sınıflandırmıyorum işi.
Mevzu gülmek, nasıl gülersen gül. Ama çapsız
işlerden ben de her zaman uzak durmak isterim.
Yeşilçam komedisi biz de izledik ama sanırım
daha az yaratıcı, daha kişisel işlerdi. Kemal
Sunal, Zeki Alasya, Metin Akpınar, Şener Şen...
Bireysel yönleri öne çıkan işlerdi. Ama artık günümüz
komedileri biraz daha ekip işi ve bireysellikten
öte yaratıcı fikirlere önem veriyor. Absürt
komedi diyorlar, aslında bana göre yaratıcı komedi
bunun tanımı. Kişisellikten ziyade ekipçe
daha yaratıcı komedilerin ön plana çıkması daha
çok hoşuma gider.
Türkiye zor dönemlerden geçiyor, toplumda
çeşitli acılar yaşanıyor. Böyle dönemlerde
komedi yapmak ne kadar kolay?
Aykut Elmas: Maalesef kendinizi, fikirlerinizi
kısıtlamak zorundasınız. Filmde de böyle
kısıtlanmış şeyler var. Ama toplum huzursuz
olacağına ben de yapmayıveriyim demek daha
güzel.
Siz ne düşünüyorsunuz? Sizin için müzik de
söz konusu. Aslında böyle toplumlarda daha
çok ihtiyaç var ama bir yandan da baskı var.
Burak Kut: Bizim üzerimize yapıştırılan “Beyefendi
Sanatçı” ünvanı var. Pop star olarak
hayatıma devam etmiyorum ama o benimle bareber
yaşıyor. Onun için hep dikkat ederim ahlak
kurallarına uygun mu, küfür var mı... Aslında çok
özgür bir dal komedi. Aykutlar’ın da içinde olduğu
enteresan bir jenerasyon var. O jenerasyonun
da kendi beklentileri var. Müzik için de aynı şey
söylenebilir. Bir iki tane radikal hereket yapabilecek
özgüveni yüksek cesaretli adam lazım.
Aynı şeyi ben de 90’lı yıllarda yaşadım. Bombalar
patlıyordu 90’larda da. Hatırlıyorum çocukken
evde tüp patladı, apartman çıktı “Nereye bomba
atıldı” diye. O kadar da alışmıştık. O dönem için
pop star kariyeri yapmak “Mümkün değil, ülke
batmış” gibi algılanıyordu. Oysa ki bir ihtiyaç da
doğuruyor bu. İçimizden biri, bizim gibi diyorlardı.
Gidip Londra’dan alışveriş yapmıyorduk.