e-<strong>edukacja</strong> w <strong>kraju</strong>tów po podjęciu mniejszości decyzji, aniodpowiedzi, że nigdy nie analizował raportów.Z kolei 22 studentów pracującychw zespołach dwuosobowych (tj. 69 proc.)zadeklarowało, że zawsze uczestniczyliw przygotowywaniu decyzji do podjęcia.Pozostałe 10 osób (tj. 31 proc.) przyznało,że uczestniczyli w przygotowaniu większościdecyzji. Żaden ze studentów nie wybrałodpowiedzi mówiących o tym, że uczestniczyłw przygotowywaniu mniejszościz podjętych decyzji lub nigdy nie uczestniczyłw przygotowaniu decyzji do podjęcia.Świadczy to o wspólnym przygotowywaniudecyzji przez studentów prowadzących gręw zespołach dwuosobowych.Konieczność kontaktowania się w okresiepomiędzy zajęciami nie stanowiła dlauczestników gry bariery, mimo że zamieszkiwaliw różnych miejscowościach.Niektórzy proponowali nawet zwiększenieliczebności grupy, choć to z pewnościąutrudniłoby uzgadnianie decyzji i zwiększyłoodsetek studentów nie zawszeuczestniczących w przygotowaniu decyzji do podjęcia.Szczegółowy rozkład odpowiedzi na pytanieo proponowaną liczbę studentów, którzy powinniwspólnie prowadzić w grze przedsiębiorstwo, prezentujewykres 2.Większość studentów uznała, że optymalny jestzespół dwuosobowy. Daje możliwość przedyskutowaniapropozycji i wątpliwości, a równocześnie nieutrudnia podjęcia decyzji ze względu na problemyz uzgodnieniem odmiennych stanowisk większej liczbyosób. Nie rozmywa się również odpowiedzialnośćza decyzje czy popełnione przy ich podejmowaniubłędy.Dodatkową korzyścią wynikającą z tworzenia zespołówdwuosobowych jest możliwość podzieleniaobowiązków związanych z podejmowaniem decyzjiw zależności od zaangażowania w pracę zawodowąWykres 1. Rozkład odpowiedzi na pytanie: „Czy zdarzyło się, że niezostały podjęte decyzje w przydzielonym Ci przedsiębiorstwie?”20151050takstudenci prowadzący grę samodzielnieczy życie rodzinne, które nader często towarzysząstudiowaniu w trybie niestacjonarnym, choć równieżcoraz częściej studiowaniu w trybie stacjonarnym.W przypadku pracy grupowej w kształceniu naodległość pojawia się jednak problem oceny poszczególnychuczestników zespołu, których zaangażowaniemogło być różne. Można oceniać w oparciuo statystyki logowania się w systemie, przeglądaniaraportów czy podejmowania decyzji, ale będzie toniewiarygodne i niemiarodajne. Optymalna wydaje sięsamoocena dokonywana w obrębie dwuosobowegozespołu. Zaproponowano studentom ustosunkowaniesię do metody, która miałaby polegać na tym, że liczbępunktów zdobytą przez grupę dzieliliby pomiędzysiebie (należy zauważyć, że ocena gry symulacyjnejstanowiła tylko część oceny końcowej przedmiotu).Studentom zadano pytanie, w jaki sposób dokonalibyniestudenci prowadzący grę w zespołach dwuosobowychŹródło: opracowanie własneWykres 2. Rozkład odpowiedzi na pytanie: „Ilu studentów powinno wspólnie prowadzić w grze przedsiębiorstwo?”2520Liczba odpowiedzi15105Źródło: opracowanie własne01 1–2 2 2–3 3Proponowana liczba studentów prowadzących w grze przedsiębiorstwo42 e-<strong>mentor</strong> nr 5 (37)
Kształcenie na odległość metodą symulacyjnej gry...Wykres 3. Zestawienie rozkładów odpowiedzi na pytania: „Jak podzielilibyście pomiędzy siebie punkty uzyskane za gręprzez grupę?” oraz „Czy umożliwienie takiego samodzielnego podziału punktów jest dobrym rozwiązaniem?”252015Liczba odpowiedzi10Liczba osób uważających,że jest to dobre rozwiązanie50równoŹródło: opracowanie własnenierówno, kierując sięzaangażowaniemnierówno, kierując sięinteresemnie wiemtego podziału i czy taki system oceniania to dobrerozwiązanie. Rozkład odpowiedzi przedstawiono nawykresie 3.Z punktu widzenia rzetelności i sprawiedliwościoceny pożądaną odpowiedzią byłoby wskazanie podziałunierównego, którego kryterium powinno byćzaangażowanie w grę, czyli w analizowanie raportówi przygotowywanie decyzji. Niestety ten wariant wybrałotylko 8 studentów (18 proc.), a w dodatku tylkoco czwarty z tej grupy uznał, że jest to dobre rozwiązanie.Największa liczba ankietowanych dokonałabyrównego podziału – 24 studentów (54 procent). Wśródtej grupy był najwyższy odsetek osób uważających,że taki podział to dobre rozwiązanie – 75 procent.Natomiast 2 studentów (4 proc.) uznało, że w podzialekierowaliby się interesem, a więc wzięliby pod uwagęliczbę punktów uzyskanych za pozostałe składoweoceny końcowej przedmiotu i podzieliliby punktytak, aby każdy uzyskał jak najlepszą ocenę końcowąz przedmiotu. Wyniki ankiety pokazują, że nie możnaliczyć na obiektywną samoocenę studentów wewnątrzgrupy i że satysfakcjonującym ich rozwiązaniem jestrówny podział punktów w obrębie zespołu. Studencichcą więc brać odpowiedzialność za grę zespołuwspólnie.PodsumowanieDuże zaangażowanie studentów w analizy raportówi podejmowanie decyzji wskazuje, że metoda symulacyjnejgry decyzyjnej jest atrakcyjną formą nauczaniai nie zmienia tego fakt absorbowania czasu studentówpoza godzinami zajęć.Osiągnięty w Polsce poziom dostępności internetusprawia, że możliwa stała się komunikacja z jegowykorzystaniem zarówno studentów między sobą,jak i studentów z nauczycielem, co w przypadku gierdecyzyjnych oznacza możliwość przesyłania tą drogąz jednej strony informacji o podjętych decyzjach,z drugiej uwag i wygenerowanych raportów.Otwartym problemem pozostaje aspekt ocenypracy grupowej, gdyż samoocena studentów nie jestprzez nich przeprowadzana rzetelnie, a inne możliwedo zastosowania metody pomiaru zaangażowaniaposzczególnych członków zespołu pracującego naodległość są niedoskonałe. Poza tym zaangażowaniestudenta nie musi iść w parze z trafnością proponowanychprzez niego decyzji.BibliografiaF.J. Beier, K. Rutkowski, Logistyka, Szkoła Główna Handlowaw Warszawie – Oficyna Wydawnicza, Warszawa 2004.J. Mieszaniec, E. Olejarz-Mieszaniec, Zastosowanie symulacjiprocesów logistycznych w kształceniu kadr, „Edukacja: Studia – Badania– Innowacje” 2010, nr 2 (110), dodatek [CD-ROM].NetografiaWykorzystanie technologii informacyjno-telekomunikacyjnychw przedsiębiorstwach i gospodarstwach domowych w 2009 roku,Główny Urząd Statystyczny, Warszawa 2010, http://www.stat.gov.pl/gus/5840_wykorzystanie_ict_PLK_HTML.htm.Autor jest adiunktem w Katedrze Ekonomiki i Zarządzania w Przemyśle Wydziału Górnictwa i Geoinżynierii AkademiiGórniczo-Hutniczej im. Stanisława Staszica w Krakowie. Jego zainteresowania naukowe koncentrują się wokółzagadnień związanych ze strategicznymi i innowacyjnymi uwarunkowaniami konkurencyjności przedsiębiorstwaoraz wykorzystania internetu w działalności przedsiębiorstw i dydaktyce.grudzień 2010 43