Emilia zimnicka - Wiatr od morza ma kolor białych ... - Powiat Słupski

Emilia zimnickaWIATR OD MORZAMA KOLOR BIAŁYCH WYDMSłupsk 2011

WydawcaStarostwo Powiatowe w SłupskuSfinansowano ze stypendium Starosty Słupskiegoprzyznanego Autorce, środków Urzędu Gminyw Główczycach oraz Ludzi Dobrej Woli - WłaścicieliDrukarni „FORMA PRESS” z Woli Jankowskiej,Natalii i Eugeniusza Kuberów z PajęcznaRedaktorzyZbigniew Babiarz-ZychMirosław KościeńskiProjekt okładkiSkład komputerowyArtur WróblewskiZdjęciaJan MaziejukNakład: 350 egz.Wydanie I(Nie do sprzedaży)Copyright by Emilia ZimnickaISBN 978-83-60228-38-8Słupsk 2011DrukZakład Poligraficzny GRAWIPOLG. Zblewska i Wspólnicy Sp.j.76-200 Słupsk, ul. Poznańska 42

Różańce jaskółek na drutach„Wiatr od morza ma kolor białych wydm” jest jużczwartym tomem poezji Emilii Zimnickiej, poetkizamieszkałej w Izbicy, wsi położonej w gminie Główczyce(powiat słupski). Pierwszy nosił tytuł „I obejmę jabłońw sadzie” (2005 r.) i był bardzo pochlebnie przyjętyprzez krytykę literacką. Drugi pt. „Szmaragdowe okoświata” (2007 r.) utrzymany został w tej samej konwencjipoetyckiej co pierwszy, gdzie poetka jest liryczna,wrażliwa, a nawet momentami zwiewna. W swoimopisie otaczającego ją świata operuje też konkretami -zastanawiając się jak w pierwszej książce - nad faktemprzeistoczenia się pomorskiej wsi i jej uroków. Tom trzecipt. „Ścieżki życia” (2011 r.) wydała w Pajęcznie i poświęconyjest ziemi, na której się urodziła i wychowała.Warto podkreślić, że wydawcą pierwszego, drugiegoi niniejszego tomu jest Starostwo Powiatowe w Słupsku,które jako jedyne w Polsce w tak dużym stopniupromuje twórców zamieszkałych na terenie PomorzaŚrodkowego.Zimnicka pisze od dzieciństwa. Zanim związała sięw 2001 roku z grupą „Wtorkowe Spotkania Literackie”,zawiązanej przez Zbigniewa Babiarza-Zycha przysłupskim starostwie - wiersze drukowała w „ZielonymSztandarze”, „Gromadzie Rolnik Polski” czy „Pielgrzymie”.Później zdobywała nagrody, m.in. w konkursiepoezji miłosnej w Szczecinie, czy poezji Maryjnej wKościerzynie. Dwa jej wiersze zostały umieszczone w„Wielkiej Księdze” wydanej z okazji 25-lecia pontyfikatuJana Pawła II. Ponadto każdemu tomikowi poświęconazostała osobna audycja w Polskim Radio Koszalin orazfilm dokumentalny w Telewizji Gdańsk.7

Za ogrodem poetki jest jezioro Łebsko, stąd widzijak trzcina się chwieje i, cyt.: „żurawie płyną kluczempod niebem” („Za moim ogrodem”). Podobne motywysą w tekstach „Jezioro” czy „Fale Łeby”. Zaś w tytułowymwierszu „Wiatr od morza” - cyt.: „błyszczący srebremksiężyca / w nowiu / ma kształt skrzydeł / rybitwy wlocie”.Zimnicka zwraca uwagę na przemiany ustrojowe nawsi, a szczególnie na upadek Państwowych GospodarstwRolnych, w wyniku czego rodzą się różnego rodzajupatologie, a głównie alkoholizm. W wierszu „Obojętność”pisze wprost, cyt.: „bo bił matkę / pił denaturat”. Zbliżonyw kontekście jest tekst „Złowić”, cyt.: „złowić w siatkę los/ los człowieka pijącego / pod wiejskim sklepem / taniewino”.Autorka jest osobą bardzo wierzącą, cyt.: „Mario,Panno Morska, o Jeziorna Pani / ślemy ci swe modlitwy”(„Wędrówka”) i prosimy, by nie cierpiało małe pisklę, aniżaden człowiek. Poza tym poświęca jej cały cykl wierszy,o czym świadczą tytuły - „Mario, Panno Święta”, Mario,Matko Pana”, czy „Matka ludzi”.Oczywiście kilka wierszy poświęca także PapieżowiPolakowi, o czym świadczy chociażby tytuł: „PamięciWspaniałego Człowieka / Papieża Polaka Jana Pawła II”,w którym konkluduje, cyt.: „wstaw się przed obliczemBoga / za nami / my zaś składamy w darze / serca gorącei łez szczerych srebrne rzeki”.Zimnicka nie stroni od komentarzy na tematdramatycznych wydarzeń, tak politycznych jak iterrorystycznych na świecie, o czym świadczą wiersze pt.:„Sudan Somalii” („zanikło sumienie / jak woda / którejtak brak / że giną w męce zwierzęta / i ludzie”), „Tragediaw Osetii” (gdzie pyta retorycznie, cyt.: „komu zawiniły9

niewinne dzieci”), czy w „Na stronie życia” (o trzęsieniuziemi w Pakistanie, terrorze w Iraku i ptasiej grypie).Pisząc o Katyniu, wojnie, Powstaniu Warszawskimczy o zastrzelonej Żydówce pod sam koniec wojnyprzez młodego nazistę autorka niejako „przy okazji”tych zagadnień porusza tematykę przemijania i śmierci.W „Znów nowa zima” śmierć „której kres / każdego znas / za ciemną ścianą lasu / czeka” przeistacza się we„Wspomnienie”, cyt.: „ktoś drogi przekroczył / rzekę...przechodząc / na brzeg wieczności /.../ aż do spotkania /za cienistą brzozą / w alejach wieczności”.I tak dociera do czasów współczesnych i polityki.W „Modlitwie o niepodległość” stwierdza, cyt.: „prosteprawdy o wolności... zostały zabite”.Zimnicka nie zawsze jest podniosła i patetyczna wswoim pisaniu, ma też poczucie humoru pointując wierszo naszym skoczku Adamie Małyszu, cyt.:„bo ten współczesnyWołodyjowskichociaż na chwilęoddala troski”Czwarty już tom poezji, który otrzymujewłaśnie Czytelnik udowadnia, że poetka jest szaleniekonsekwentna opisując wręcz kronikarsko ludzizamieszkałych w jej wsi i okolicy, otaczającą przyrodęoraz przywołuje legendy i baśnie. Czas udowodni, żemiała rację, o czym przekonają się przyszłe pokolenia,gdy wielu rzeczy już nie będzie.Mirosław KościeńskiWiceprezes Słupskiego OddziałuZwiązku Literatów Polskich10

Rozdział IZa moim ogrodemtrzcina się chwieje

anekjasny dzień wstałnad moją Izbicąmałą wioską na końcu mapysłony wiatr rozpędzisenne mgły nad jezioremsłońce się śmiejepromieniami światładachy domów błyszcząranną rosąszept cichych modlitwwzlata ku niebiosomZa moim ogrodem trzcina się chwieje13

Izbicawzmianki o niejw kronikach parafialnychsięgają początków XVI w.Izbica, wieś na „końcu mapy”jaka była przed wiekamiosadą duńskich, szwedzkich, norweskichzbiegówpo burzach historii kaszubskaa więc polska...cicha, zielona... przytulonado brzegu jeziora Łebskozamknięta enklawawśród bagien, lasów i pólz własną legendą... o panu pilnującymwłościz bunkrem w dębachAmeryką i ParyżemLisią Górąładna tym rodzajem urodyktórą tworzy jezioroz widokiem na wydmycudowny zapach starych lipzamglona cisza jesiennych łąki lasówpieśnią chórów ptakóww szuwarach14 Emilia Zimnicka - Wiatr od morza ma kolor białych wydm

sztormowym atakiem wichrówna drzewa i domytętniąca życiem od rana... do wieczoradziś senna i zamyślonadziś straszą zarastająceperzem i ostem ugorypo wojnieludzie skupieni koło sklepupaństwa Jaskólskichradzili o sprawach wsimożna powiedziećiż była to wieś szczęśliwaprzyszły inne czasynowe pokoleniaodeszli do wiecznościjak silne, twarde drzewaDoruchowie, Jaskólski, PiekarekZakrętLeśniczukowie, Bochnowie, Kiełbowie,Łuszkiewiczowie i innimyślę, że ciemną nocąich duchy unoszą się nad wioskąi patrzą, przenikając ścianyjak żyjemymódlmy się za ich spokójbo też tam idziemyZa moim ogrodem trzcina się chwieje15

piękno wiosnyw ogrodzie państwa Pilarczykówtajemniczo po cichutkuw noc wiosenną przed niedzieląokrył się przecudną bieląkrzew ałyczyjeszcze ciemny pień i gałązkinocne przymrozkiałycza jak panna młodastrojna w pachnące kwieciez zachwytu nad wiosennym światemspowitym w złoto, błękityzaprasza na ucztę pszczołyjej biel świeża to biel skrzydeł aniołapodobnie u państwa Wilgów forsycjazakwitapłomień kwiatów śląc w niebou Emilii Zakrętowej tulipanyczerwienią rozbłysłypolskie kwiaty znad Łeby, Odryi Wisłyptaki chórem, szczebiotemzieleń i ciepło witająchwała cichym bohaterom pracyktórzy o piękno maleńkiej Izbicyrobotnikami w ogrodziePana Wieków się stali16 Emilia Zimnicka - Wiatr od morza ma kolor białych wydm

już ostatnia sierpniowa niedzielajuż ostatnia sierpniowa niedzielana polu przed kościołemw Izbicyżurawie żałośnie płacząmodlą się szczerzetak po żurawiemuaby kluczem jesieńotworzyćsiwy smutek płaszczemmglistymsię ponad ziemią rozłożylustro wody otulą oparyna świat sennyzastygły w zakolusny popłyną i dziwypieśni, dziwy i czaryZa moim ogrodem trzcina się chwieje17

za moim ogrodemza moim ogrodem trzcinasię chwiejełanem zielonym jak młodyżurawie płyną kluczempod niebemnocą melodie śpiewa zakochanejkotza moim ogrodemścieżką do wodywędruje księżycw srebro ubranyi czarny płaszcz nocychmurom wędrowcomśpiewa nad polamirozkołysany pogodny wiatrpośród trzcin gęstychtrzy olchy stoją dziewczęcedobro jak zwykle przysiadłow zakamarku lasujest skromne biało-różowymkwiatkiemszarym ptakiem nad morzemboleściJednak ono zwyciężyza sprawą wspólnegołańcucha serci wzleci potężnąrozkołysaną pieśnią18 Emilia Zimnicka - Wiatr od morza ma kolor białych wydm

już jesień mgłami otuliłamoją pomorską ziemię jeziornątabuny wichrów w chmurach drzemiączekając na swoją poręw lasach jelenie na rykowiskachmiłosną pieśń w szary świat wysyłajądzikie róże swym owocem ludzkieoczy zachwycająnad jeziorem płaczą tęskne stadagęsi dzikichw noc jesienną, noc zamglonąw bagnach lśnią iskry świetlikówserca ludzkie smutekoplata nitką pajęczynybabiego lata... Panichoć tak piękna jesieńszczodra i bogatazimny podmuch niesiebędzie, będzie szaro-białona polach i w lesieZa moim ogrodem trzcina się chwieje19

fale Łebypod drewnianym starym mostemwody Łeby od prawieków płynąbystrym nurtem fal witają wiosnęjasnooką urodziwą kaszubską dziewczynępotem latem wód zdziwione lusterkomodre niebo odbije i słońcecudna jesteś wśród łąk rzeko Łebow tobie bije tej ziemi sercemądre kochającepowiedz rzeko co szeptały twe wodykiedy wojnąludzką mękę i bezmiar cierpieniapewnie skargę przyjęły twe falełez niewinnych i słonych strumieniew dal siną poniosłowiem nad Łebę ze swą krzywdą przyszłamłoda śliczna Elfrida z Izbicykomu miała swój żal wypowiedzieć20 Emilia Zimnicka - Wiatr od morza ma kolor białych wydm

powrótmorski wiatr wieje w oczyfalą piana się toczygorzki los łzami przesłania światwraca żołnierz zmęczonywraca żołnierz bezdomnyz całym ciężkim bagażem złych latnie ma własnej rodzinyjego wioski też nie mabo ją w krwawym odwecie wróg spaliłteraz kłania się ziemiktórą dłońmi młodymii odwagą ogromną ocaliłtu nad brzegiem jeziorabędzie pole swe orałby krajowi po wojniedać chleba zielone mu trzcinyjak warkocze dziewczyny znóww polskiej mowie zanucą pieśńZa moim ogrodem trzcina się chwieje21

moje miejsce na ziemijedni z ludzi nawiedzeniszukają swego Eldoradoinni ormiańskiego ptakaazaranazresztą wszyscypragną zakazanego owocuja skromnie, po cichutkuznalazłam swoje skarbyw izbickich bagnachmam tam żurawinowe ścieżkioznaczone purpurowymi owocamibrzozy, aż nie przystojne pięknepanny lasumalinowe zagajeustrojone wiosnąprzylaszczkamiwiem gdzie ma gniazdokrukżyjący chyba trzysta latznam w bagnie, każdądrożynęwiem gdzie śpi zwierz czy ptaknie znam tylko końcaswojej drogiktóra powiedzie mą duszęw nieznane22 Emilia Zimnicka - Wiatr od morza ma kolor białych wydm

stara wierzbajest taka stara wierzbana placu Ługowskich rośnieliście jej szemrzą sławęo dawnej słowińskiej wiosceptaki w gałęziach szczebiocząpieśni słowińską nutęwiatr listopadowy smutekwysyła w daljeziorną mgłą osnułmoże mieć stare drzewolat sto nawet i dwieściepewną nocą lipcowąwieść tę ogłosiłszelestemmoże mi księżyc powiewierzby i wioski dziejekiedy się pełnią rozsrebrzyi zakochanych nadziejąusiądzie pod nią paranocą rosistą do rankawierzba ich szumem otuliśląc słodkie snykochankomZa moim ogrodem trzcina się chwieje23

moja ojczysta ziemiaziemią ojczystą jesteś wciążdla mnie na wiekikraju jeziornyleśną ciszęsnom moim zsyłaszmrokiem wieczornymdębowym szumemsosnową woniązłocisz południekwiatem rumiankudzwonkiem konwaliiświat stroisz cudnierankiem majowymna twoje łonobzy kiście kładąróż sypią szczodrzekwiaty jabłoniprzed świtem bladymty moja ziemio, nadmorski krajulądem nadzieiświadkiem mych smutkówdobrej radościw losu kolejach24 Emilia Zimnicka - Wiatr od morza ma kolor białych wydm

drogapiaszczysta złota drogawiedzie ciepłym szlakiem doLisiej Góryobok kamienia rośniekrzew dzikiej różyokryty delikatnym kwieciemmłodym szczęście wróżymoże w ten krzew, polnej różysłowińska zaklęta dziewczynaczekająca przy kamieniuna powrót chłopca rybakaktóry utonął w wodachŁebskiego jeziorastrojna w kwiecie wiosnąjesienią płonąca koralem jarzębinywciąż piękna na słowo tajemniczeczekawierzy święcie, iż ktoś zakochanyzdejmie z niej zaklęcieożywi cudowną i wiotkąZa moim ogrodem trzcina się chwieje25

jeziorozapytałam jeziora w zimieczy mu dobrzetak być wtulonym w pierś matki Ziemipopatrzyło zdziwione - oczyma stalowymii wyszeptało - nikomu tak wygodnienie byłozapytałam jeziora wiosnąskąd ta piękność zielonawokół niego wyrastazdumiało się pomarszczonym obliczemsłońce ją darowałoprzecież to jasnezapytałam jeziora latemo czym szumi jego zmienna wodao stolemach którzy kiedyś powstanąśpiącym wojskuktóre stworzy wielkie szczęście na tej ziemi26 Emilia Zimnicka - Wiatr od morza ma kolor białych wydm

w deszczudziś w deszczu pójdę nad jeziorogdzie zalotna jest dziewczynaolcha w dół gałęzie zginarośnie pod nią wodna miętai stokrotka uśmiechniętasiwej wierzby się zapytamjak poranek letni witalilii wodnych co widziałykiedy wioska mocno spałapałek wśród trzciny poproszębym jak berło mogła nosićaksamitno-bure główkitakie cudne i puszystewytwór przyrody ojczystejdzięki ci jeziorna wodoza falistą twą urodęchoć kto zwiedził obce krajenad brzegiem z zachwytu stajeZa moim ogrodem trzcina się chwieje27

pytanienie wiem skąd wiejesz wietrzetaki mocarny zimny jak atak Wikingówna bezbronną wioskęgdzie włóczona za włosy jasnowłosasłowińska dziewczynakona u stóp Rowokołumoże spływasz mroźną faląod biegunaomiatając uporządkowaną Szwecjęgdzie wolno robić, to co u nas zakazanegdzie nie rządzi chrześcijańskie prawolecz twardy wyszukany kodekspodobno konieczny dla psa, dzieckakobietyby mogli żyć w pokojupowiedz wietrze co oznacza twój powiewryk polarnego niedźwiedziapisk foki, plusk wieloryba?nie chcesz, powiedziećbo ty wichrze niesiesz największąprawdę ludzkościsilny zwycięża a słaby ginietak jest w życiu i filmie28 Emilia Zimnicka - Wiatr od morza ma kolor białych wydm

Rozdział IIza zieloną bramą lasu

szept polnej gruszygdy chcesz posłuchaćszeptów polnej gruszyusiądź na miedzy w południewśród polatam mowa drzewa do głębi cię wzruszyi żal ukoi cisza żniwnapołudniowagdy chcesz zobaczyć niewinność prawdziwąspójrz w głębię oczu dzieciny maleńkiejw nim ujrzysz błękit niebieskichprzestworzyduszy cudownej, niewinnej, nieśmiertelne pięknoZa zieloną bramą lasu31

odlotynad rozzłoconą słońcempomorską ziemiąrozpostarły się wachlarzemodlatujące jaskółkiktóre trzepotem skrzydełbudzą uśpioną we wrzosach lilajesieńkrólową plonóww wieńcu z jarzębin i głogówz koszem orzechówna leśnych rozłogachpachnącą ornatem jabłeki gruszgrzybów ulotną woniąlato jak to latoskryło się cicho w cieniuza pniem starej jabłoni32 Emilia Zimnicka - Wiatr od morza ma kolor białych wydm

ciszakocham spokój wiejskiej ciszymacierzanki ostrą wońgdy na miedzy nikt nie słyszydo zbóż mówię w ciepłą dalmodry chaber ukradł niebuszafirowej płachty szmatwkoło pachną łany chlebamej młodości cały światZa zieloną bramą lasu33

wiatr od morzawiatr od morza ma kolorbiałych wydmo wschodzie słońcabłyszczy srebrem księżycaw nowiuma kształt skrzydełrybitwy w lociejego głos to odwieczne śpiewyprzodków przy ogniskachktórych zabrała falagroźna i pięknaw zorzy rozbłyskachprzypływach i odpływachjak odgłos ludzkiego losuw spokoju i wichrze żywota34 Emilia Zimnicka - Wiatr od morza ma kolor białych wydm

efleksjaco mam zrobić, gdyza progiemjakiś strach sięczai srogia na polach, na zagonachsłychać smutne pieśni wronienie chodź miły brzegiemwodygdy jesienne mokre chłodymgieł zasłoną świat otocząbo z trzcin wiedźmyzaurocząstara wierzbaw duch zaklętasmutkiem serce twe opętaklęknij korniena rozstajachpod figurą Syna Bogatam cię nie dosięgnie trwogai nie znajdzie zła godzinaZa zieloną bramą lasu35

droga złocistamiędzy łąkamidokąd kierujeszswe krokiw letnią pogodną niedzielękiedy nad głowąwiatr rwie obłokiw dole, z traw dywansię ścieleidę wśród wonibrzóz i róż polnychdo szczęściatak mało mi trzebadrogo pachnącalatem, pogodąmarzenie me wznosiszdo nieba36 Emilia Zimnicka - Wiatr od morza ma kolor białych wydm

czy to już koniec latapan w radio pyta retoryczniejeszcze nie, proszę panabarwne malwy kwitną śliczniesłoneczniki złote główki zwracająku słońcuwierzba się srebrzy ciemną zieleniąastry i floksy przy płotach się pyszniąmoże tylko, proszę panakiść jarzębiny się czerwieniróżańce jaskółek na drutach rankiemwróżą przyjście naszej polskiej jesienibo polska jesień bogatamgłami serce otulililiowym wrzosu kwiatemten biały brzozowy krzyż w lesie ukryjez hełmem samotny i bezimiennyprzypomni, że był inny, mniej radosny polski wrzesieńszumem wichru, tęsknotą bezdomnąZa zieloną bramą lasu37

odleciały już bocianyodleciały już bocianyz naszej małej wioskipozostały puste gniazdai codzienne troskipozostały puste gniazdai ten tęskny żalza tym ciepłem cudnym złotymco odeszło w dalwróćcie do mnie ptaki wiosnywraz ze słońcem w parzeszczęście, radość znów przynieściedobrym ludziom w darze38 Emilia Zimnicka - Wiatr od morza ma kolor białych wydm

jesieńzłote słońce maestro malarzypędzlem cudownym barwy jesienne malujeliściom jarząbu czerwienią brunatnątam wierzbie starej srebrno-zieloną suknię ubieratak iż jak księżniczka w zorzyzachodu połyskujena brzozie wśród listków zielenijuż złoto się ukazujeostatnie jabłka rumieńcemobdarza i zachwyconych ludzitym skarbem częstujenasza długa polska jesień bogównie ma takiej drugiej na świeciekluczem dzikich gęsi w niebo wzlataniosąc ludzkie pragnienia i pieśnibabie lato rankiem w zimnej rosiecud woalem łąkę ubierawiatr wtórując chórom podniebnymświat ostrzega jesień odchodziczas ostatnie plony roku zbieraZa zieloną bramą lasu39

zozabrzoza o chropowatej korzechyli gałęziena wzniesieniu w daliwidzi jak fale toczy morzesłyszy wiatru poszumybrzmi piosenka...u stóp jej słoneczniki złocipobladłe słońcena niebiosachz malin opadły resztkitrawę pokryłazimna rosatylko nasturcje w swychkielichachzawarły słodki nektar lataogień dobry kwiatem płoniemuzyką barwną rozgrzewacałe zimno świataogień ten cudną jest muzyką40 Emilia Zimnicka - Wiatr od morza ma kolor białych wydm

lubię błądzićlubię błądzić... wśród lasówbo wiem, że północmchy na korze pokażelubię błądzićścieżką wśród trzcin jeziornychodurzona zapachem mięty, tatarakubo wiem, że nad wodęczy łąkęzaprowadzi mnie krzykbłotnych ptakównie lubię chodzić sama ulicami miastabo wiem, że w załomie muruw bramiekryje się zły człowiekubrany w czarny płaszczzła i nocy o oczachktóre nie nawiedzą i kłamiąZa zieloną bramą lasu41

za zieloną bramą lasuza zieloną bramą lasuwiosnaistnieje majowy, bajkowy światdrzewa i krzewy urodę swą głosząlistkami cudownie zielonymipieśni o tym dal niesie pachnący wiatrza granicą świata żywychw lesie koło Bolesławicstary cmentarz się schowałgroby już zniszczone zębem czasui ludzkiej bezdusznościoplotły bluszcze i skromne fioletowe kwiatyto one wysyłają sygnały zza światówciemną nocą i zamglonym wieczoremdusze krążą wśród drzew uroczyściezaś na wysokiej sośnie orzeł w swym gnieździeczułym rozhoworem tuli do snu orlętagłosząc, że ten mały skrawek ziemidla daleko mieszkających rodzinto jest ziemia święta42 Emilia Zimnicka - Wiatr od morza ma kolor białych wydm

gorzka prawdaczyż to nie gorzka prawdaże my współcześnipatrzymy z kamienną obojętnościąna los maltretowanegogłodnego dziecka, psa, gołębiachcemy żeby wszystko wokółbyło wygodne, ugłaskane, pięknefala krzywdy dziwnie wracatyle mądrych ustaw wymyśliłw swej niezmierzonej pysze człowiekana swój użytektylko, że gdzieś po cichukumuluje sie czarna chmura krzywdypatrzy na nas gołąbw swej pięknejsiwej sukni z czarnym pasemdrepcząc bezbronny i głodnypo zimnych kamieniachmoże to uskrzydlonadusza mojej babcibłądząc po świeciepowraca wtedy wspomnieniejej dobrego sercaczasów gdy nad światemszalały czarne wichryZa zieloną bramą lasu43

***tak memu sercu bliska miedzawśród pól, Adamowapasmo zieleni, przetykanejgwiazdkami białychdelikatnych kwiatówwspominam mój dziecięcyzachwyt nad jej urodąuwielbienie piękna tego świataspokoju w bliskościukochanej matkichoć wokół szalała wojnaniosąca ból, śmierć, nienawiśćtylko miedza patrzyła w niebiosbłękitnyoczami niewinnych stokrotekrozchodników, maków w zbożuzłu i wojnie na przekór44 Emilia Zimnicka - Wiatr od morza ma kolor białych wydm

Rozdział IIIwśród trzcin i rogoży

stoi przy drodzestoi przy drodze z Główczycdo Izbicytwa kapliczka Marioubrana odświętnie w majutam pieśni wiernych słuchaszszumią ci drzewa przydrożnelas niesie echem modlitw słowaty Mario, Matko i Królowoprosisz razem z nami Pana Wiekówby darował winy zwykłego człowiekazesłał pokój tym wsiom cichymludziom których sercabiją... miłościądo ciebie NiepokalananajświętszaMatko LitościWśród trzcin i rogoży47

a ty człowiekupopatrz mróz srebrzysty, siarczystywymalował na szybachcuda, cudeńkakwiaty, gwiazdki, ornamentywam żywym roślinom, stojącymna parapeciejest zimno, które znaczy tyleile w bliskim sercuprzerażająca, chłodna obojętnośćbo to u sąsiada, woda zamarzław słoikujego winą jest choroba, alkoholizmdobrze mu tak mówiązamiast litości jest powodem plotekcierpi - tak tłumacząpodobno bił matkępił denaturatoto cała genezamroźnej ludzkiej obojętnościdzikiej filozofii KalegoMario Bolesna, Królowo Narodówchroń naszą ziemięod klęsk terroru i głodu48 Emilia Zimnicka - Wiatr od morza ma kolor białych wydm

wędrówkawczesnym rankiem promiennymw czas stubarwnej zorzyszła Pani Maria Najświętszaod jeziora ku wioscewśród trzcin i rogożyniosła piękna Panienkapęk niezapominajek w dłonileciał za nią śpiew ptactwa wodnegozaś z góry skowronek ze swą modlitwąMario, Panno Morska, o Jeziorna Paniślemy ci swe modlitwymy twoi poddaniniech już nigdy dobrych ludziczarny demon zła nie budziniech nie płynie łza spod powieknie cierpi pisklę małe ani żaden człowieko to Mario cię prosimymieszkańcy jeziornej ziemiWśród trzcin i rogoży49

Mario, Panno Świętakrólowo naszej ojczyznywszechświata i całej ziemichroń naszą przyszłośćwszak wchodzimy do Uniiw podartych butach i stopami bosymiwszelką nędzą grzebiących w śmietnikachpustymi oczami bezdomnych, bezrobotnychprzecież tak piękna i bogata jestta polska ziemiadziewczyna ubrana w łowicki pasiakzapaskę spod Pajęcznaz wieńcem kłosów szczerozłotychuproś Mario łaskę u Panakrólowo Łebskiego jeziora, Rowokołui Tucholskich BorówBieszczadzkich połoninuproś o pokój i dobrobyt z Uniiby Polska, ta nasza ojczyznabyła oazą modlitw spokojui wzorem dla świata50 Emilia Zimnicka - Wiatr od morza ma kolor białych wydm

Mario, Matko Panana łuku tęczy i stubarwnej zorzytwa boska pięknośćświatłem malowananadzieją naszą jesteśMario, Matko Panai wszystkich stworzeńpokłon i modłydo stóp twych składamyw pieśniach, litaniachprośby swe niesiemymieszkańcy twej kaszubskiej ziemiktórą obmywa Bałtykwodami słonymikrajobraz pięknemprzyrody zniewalachroń nas od głodu, wojnyi nowoczesnych zguby wynalazkówmy zaś, Kaszubi wielbićcię będziemyod nocy ciemnejdo rannego brzaskuWśród trzcin i rogoży51

Matka Ludzikiedy jeszcze mgły ciepły welonotulał rankiem senną matkę ziemięz kapliczki na rozstajachPani Święta, Maria na świat wychodziłaszła cichuteńko, leciuteńko łąką zielonąpachnąca tatarakiem i listkami klonuzaglądała w okna swoich braci, ludzidobrymi myślami chcąc dzieci ich obudzićprosiła Dobra Matka o szczęście i pokójPana Wieków siedząc na modrym troniewśród obłokówmiała Matuchna Niebieska takie oczy świetlistejak lipcowe niebo w czasie żniwbyły to oczy dziecka przy piersi matczynejniewinne i czysteśni mi się w zły czas ta łąka zielonakoło stawu i kapliczkijedyna na świecie, bo w rodzinnych stronach52 Emilia Zimnicka - Wiatr od morza ma kolor białych wydm

pielgrzymkaalejami Najświętszej Marii Pannytłum pielgrzymów na szczytJasnej Pani śpieszychoć zmęczony w chłodzie porannymludzkie serca to spotkanie cieszybo przez wieki do miejsca świętegonieśli ludzie swe troski i żaleświat urzeka Jasna Góra cudamitylko wierzyć trzeba w moc boskąw swoich domach nie krzywdzić nikogowtedy Maria Święta płomień miłości rozpaliz zatroskanych oczu Matki Świętejpłyną na całą ludzkośćlitości promieniejej serce wielkie miłością jakcały wszechświatogarnia naszą małą planetę ziemięWśród trzcin i rogoży53

przyczajone złootuleni letnim spokojemzapalamy bożej miłości ogniskoniech się roznieci w sercach...dobroci ludzkiej iskrabiałe łabędzie na wodziepodnoszą długie szyjejakby patrzyły w niebona obraz Panny Maryiw maleńkiej zapomnianej wsiłzy serdecznej matki płyną...bo mąż i ojciec dzieciznęca się nad rodzinąprosimy cię Królowo Rodzinotrzyj te gorzkie łzy...swoją miłością sprawby już nie cierpiał nikt54 Emilia Zimnicka - Wiatr od morza ma kolor białych wydm

Rozdział IVZłowić w siatkę los

duszagdyby dusza... była kwiatemdeszczem, wiatremczy motylemszczęście by rządziło światemskąd więc na nimnieszczęść tylegdyby wokół dobro byłomiarą jego serce złotenie byłoby w duszy miejscana żal, smutek i tęsknotę.tylko dobre, ludzkie sercemoże zniszczyć... bezmiar złościzłe dążenia, złą ochotęzmienić w cudzy kształt miłościZłowić w siatkę los57

wypadałobywypadałoby nam wszystkimwszystkim mieszkańcom Izbicygdy Nowy Rok się zaczynawypić z duchami jeziorana szczęścieszklaneczkę winapo to by w jego wodachławice ryb się mnożyłyrybacy w swej ciężkiej pracyzawsze bezpieczni byliwypić by też wypadłoz duchami ciemnego boruby chronił jego mieszkańcówprzed niszczycieli sforążeby z leśnych ustronizniknęły sidła, wnykiwypada kłusowników zaś wysłać za karędo dżungli dzikiej58 Emilia Zimnicka - Wiatr od morza ma kolor białych wydm

odowyskąd mogę wiedzieć, że moja ojczyznazrodzona ze słowiańskiej ziemikiedy przez wieki tabuny wojsk obcychdeptało serce tej ziemiz dalekich stepów, Azji, Mongoliitatarska orda niszczyła nasbyło jak wojna dzieci się rodzikrzyżówki białej i mongolskich rasw czasie potopu Szwedzi najeżdżalibezbronne dwory i wioskidlatego tak naprawdę można wiedziećze akurat mój ród jest polskiważne, że kocham rodzinne stronytrzciny co zdobią jezioroludzi i ptaki, kwiaty i drzewaten obraz tak pięknie stworzonyZłowić w siatkę los59

jesienny senśnił mi się kiedyś jesienny senwiosenny ranek, jasny dzieńjakaś Wielkanoc, jasność, blaskcud zmartwychwstaniaw smutny czasna modrym niebie obłok lśniłperłowym tchnieniem mgiełką była słońce to było tak jak życiespowite w miłość na błękicie60 Emilia Zimnicka - Wiatr od morza ma kolor białych wydm

przemijanieprzeminęła... zła sława,władzyNerona, Hitlera, Stalina.przeminą jak wicher rwącyczyny Bin la Denaprzetrwa jedynieponad czasem, historiąi wiekamiboży majestat i potęga,która wiecznie czuwaponad namiZłowić w siatkę los61

potempotem będzie ciemnośćzgrzyt piasku o drzewo brązoweramiona krzyża nad głowąbezimienna, szara ciszapotem będzie łkaniesmutek kochanych ludzijuz nie powstaniesz jak się łudziszkoniec finito rozstaniemoże ci tylko brzozą zaszumijesienna pieśń ostatniaślady po tobie wiatr rozwiejepędzącego śladu wieczność62 Emilia Zimnicka - Wiatr od morza ma kolor białych wydm

wspomnieniezłocistą poezję opadających liściprzecięła smuga ciemnoścismutek osiadł na twarzachbliskichzłączonych węzłem miłościktoś drogi przekroczyłrzekę... przechodzącna brzeg wiecznościodszedł w nieznane nie odgadniętepopłyną za nim łzy żaluszept modlitwzostanie pustkai cienie w ciemnościbudząc pamięć i wspomnieniaaż do spotkaniaza cienistą brzoząw alejach wiecznościZłowić w siatkę los63

znów nowa zimaznów nowa zima... świeży śniegprzysypie starych wspomnień czarczas się rozpędziłjego biegzbliża do metyktórej kreskażdego z nasza ciemną ścianą lasuczekanikt nie wie z nasnie zgadnie niktczy droga bliskaczy daleka64 Emilia Zimnicka - Wiatr od morza ma kolor białych wydm

deszcz jesiennydeszcz jesienny padapada szarą strugąsmutek dziwny jakiśserce ogarniaradosne w pustkęodlatują ptakiw dal nieodgadnionajednak tylko w duszyzostaje nadziei latarniaziemię słoneczny blask oświecapromień ozłoci główki dzieciz jeziornej wody łabędź wypłynienastanie radość błękitnaszarość ustąpi szczęścia godzinieZłowić w siatkę los65

wigilii czasz wiatru powiewem od morzajezior Łebska i Gardnaz zorzą czerwono-złocistąpłynie na Polskęwigiliana niebie granacie gwiazdkadobrą wieść przyniesiewróci wspomnienie zatrzymanew kadrzeobrus biały, opłatek, rodzicetacy jeszcze młodzipusty talerz czekający na wędrowcadziś inne czasy, uginająca się od ozdóbchoinkadrogie prezenty, komputery, laptopywszak należymy do Europytylko łzy te same, obfite, rzęsiste i wzruszenieprzy łamaniu się opłatkiem„Lulajże Jezuniu”, kochany, maleńkiniech Cię wielbi całanasza Matka Ziemiaa ty pobłogosław wszystkich ludziswą drogą rączyną66 Emilia Zimnicka - Wiatr od morza ma kolor białych wydm

złowićzłowić w siatkę loslos człowieka pijącegopod wiejskim sklepemtanie winouciekającego w niepamięćz powodu siwej nudybraku pracywszak bez pracynie ma kołaczyzostaje tylko pijacki dzieńrozdzwoniony brzękiem butelekbełkotem beznadzieipod niebemrównie pięknymjak po stworzeniu świataZłowić w siatkę los67

gdzie są babciu twe czerwone koralemiałaś babciu policzki rumianedrobna postaćw strojną bluzkę ubranawełniak w pasy bordo-zielonyzaś na szyi czerwone koralesmutno mi babciutwe korale gdzieś się zapodziałygdy cię do złotej mogiły złożonopytam słońca, wiatru i księżycagdzie mej babci czerwone koraletylko echo czasem odpowiadasą i żyją w twoim sercu na stałetwoja czerwona gorąca miłośćkwitnie gronem jarzębin w zorzyożyją gdy je zerwieszna mym grobie jesiennymz modlitwą i miłością położysz68 Emilia Zimnicka - Wiatr od morza ma kolor białych wydm

Rozdział VKiedy śpiszpod czarną kołdrą nocy

ez tytułusmutne naszych rodaków rozmowyprzyszłość dziwnie jawi się niepojętadroga pełna zakrętówPolsko kraju serdecznyziemio moja rodzinnalos twój tragedią odwiecznąniezgody twoich synówczy będzie kiedyś inny?Kiedy śpisz pod czarną kołdrą nocy71

matko nadziejogdzie się skryłaś MATKONADZIEJOdroga złota wśród wrogichświatadziwne, straszne rzeczydziś się dziejągdy nad głowąptak nieszczęściawzlatapłyną przez świat krwiniewinnej rzekiczarny księżyc nadgłowami świecigdzie się skryłaś MATKONADZIEJOoświeć losy smutnychziemskich dzieci72 Emilia Zimnicka - Wiatr od morza ma kolor białych wydm

Kiedy śpisz pod czarną kołdrą nocy73

troskakto cię kocha w świecie Polskokto ciebie szanujegdy przy obu twych granicachdwa sępy czatująi czekają na twą klęskęna żer na padlinę tegoprzeszłość świadkiem byłamiałaś przecież zginąćnie było cię moja ziemiojuż na mapie światazaginęłaś jak proch marnydługie, długie lataodrodziłaś się jak Feniksdo życia od nowaznów czaiły się dwa sępyszarpać cię gotowenie ma także wśród mych bracizgody i jedności74 Emilia Zimnicka - Wiatr od morza ma kolor białych wydm

czas złaczas nasz przemijajuż radość bledniesprawdzają się w naszych dniachdziwne złowieszcze przepowiedniete z Biblii świętych kartksiąg Nostradamusaceltyckich i indiańskich wróżbfala złą nawałnicą na nasz światwyruszastąpa niewidoczny szatansobie znaną drogąbrat na brata patrzy wrogodzieci nieletnie zabijają, kradnąwojen miecz krwawytnie ciało ludzkościnienawiść wkracza, śmierć na pola miłościjednak Bóg Wszechmocnyz nieba wysokiegona jedwabnym mocarnym sznurzeześle udręczonej ludzkościswój ratunek wbrew diabła naturzeKiedy śpisz pod czarną kołdrą nocy75

orzełponad krajem, moim krajemwisi czarna chmuraponad niebem rozpiął skrzydłaorzeł białopióryktoś niebacznie ptaka zraniłupadł na polanęszare skrzydła ubłoconepierś w krwi skąpanarozległ się w górze krzyk ostatnihen od gór po brzeg morzajęk się z piersi orła dobyłechem po gór szczytyzaśpiewało sine morzenasz władca zabitynie masz, nie maszjuż ojczyznow tle orła białegomyśli teraz smutny Polakdlaczego, dlaczego76 Emilia Zimnicka - Wiatr od morza ma kolor białych wydm

głódjeszcze dziś, jeszcze dziśwśród baraków Oświęcimiawnosi się krzyż głodnychludzinie ma chleba, nie ma chlebajest bestialstwo mordercza pracamróz okrutny, kat na mrozie trzymatylko chleba, tylko chleba nie makiedy umierał w karcerzewielki Maksymilian Kolbeskazany na śmierć głodowąoprócz słów modlitwyprześladowały go do śmiercite słowanie ma chleba, jestem głodnynie ma chlebajego głos unosi się wśródbarakówkto chce ten usłyszyi wzniesie modły o pokójdo Pana na niebieKiedy śpisz pod czarną kołdrą nocy77

dlaczegomam ciągle w oczach i pamięcizdziwione spojrzenie Żydówkijej piękne czarne oczyw chwili gdy mierzył do Niej z rewolweruuciekający ze wschodu młody nazistakończyła się wojnadzień był ciepły, słoneczny, spokojnydlaczego, pytały migdałowe oczyczy za moją młodość i urodęczy za lata spędzone w ciemnej komórcew ciągłym zwierzęcym strachuktóry budził silniejszy podmuch wiatruszczekanie psaza głód, poniżenieza ból po okrutnej śmiercimatki, ojca, bracidlaczego posiew szatanawyrósł w tak strasznej postacijednym strzałem gasząc życie moje młodepytam zza światówza świadków zaś bioręludzi, niebo, słońce, wiatr i wodę78 Emilia Zimnicka - Wiatr od morza ma kolor białych wydm

wojnyczym była wojna i czym jestsłowem się oddać nie dabo jej obrazem strasznym totrwoga, głód, ból i zwykła biedanic nie wyrazi cierpienia rannego powstańcaskopanego na śmierć podkutymi butami esesmanabył w oczach kata drwiący śmiechokrucieństwo godne podłego szatanaprzecież tamtego sierpnia niebo lśniło błękitemnad gruzami zniszczonej Warszawypo ulicach hulała śmierćKiedy śpisz pod czarną kołdrą nocy79

tragedia w Osetiicoraz więcej owoców złaposadzone ręką szatanajadowite drzewo rodzipromieniuje przez nią fala złaczyżby rychły kres ludzkościnadchodził?komu zawiniły niewinne dzieciradosne, śpieszące z nowym rokiemdo szkołyczarnym błyskiem szatandrogę mordercą oświeciłw męce padli rodzicenauczyciele i dziecipowiększając grono aniołównie wyrażą tej tragedii żadnesłowapotoki łez bólu nie zmyjąjedyny ratunek w Tobie, Panie Bożetylko święte stopy zdepczą nienawiści żmiję80 Emilia Zimnicka - Wiatr od morza ma kolor białych wydm

przestrogamoje pokolenie o zgodęnie pytanejuż odchodzi zaciemną czasu ścianęz tej pięknej ziemido was młodych, ludzkościlos należyto wy musicie siłą swych serci umysłów dopilnowaćby nowy psychopatarzezinie dokonał krwawejKiedy śpisz pod czarną kołdrą nocy81

narodzie polskiw którego życiu na co dzieńmiesza się prawda z fałszembohaterstwo z nikczemnościąnienawiść z miłościąco z tego historiawygotujeczy potęga pokój i zgodaz tej gleby wyrośnieczy też osty, perze i szkarłatne sosnydzieci narodu spadkobiercyChrobrego, Królowej JadwigiKościuszki, Słowackiego, Mickiewiczagdzie wasze męstwo i rozumktóre innych zachwycarozmyło się wszystkow przyziemnej walce oochłap bogactwa, władzy, pychy i wyższościobudźcie siębo kiedyś zostaniecie jak psy zajadłeprzy kawale ogryzionej kościjeszcze może zaistniećprawda oczywistagdzie się swoi między sobą wadzątam obcy skorzysta82 Emilia Zimnicka - Wiatr od morza ma kolor białych wydm

modlitwymoich modlitw... ptaki słowanie dolatują do niebieskiej wyżynyrozbijając się o twarde skały planettopiąc w słonecznych płomieniachi jest mi smutno... ginąmoje skargi bez echasą tylko grudkami spopielałej ziemiKiedy śpisz pod czarną kołdrą nocy83

katyńskie wspomnienianoc zimna, biała, płatki śniegusypie na kopułę cerkwi w Katyniuzimną jak serca skamieniałew których nienawiść straszna drzemiemodlą się nasi Panowie Oficerowie„Boże coś Polskę” śpiewająnie wiedząc jeszcze, że na ich głowachStalin morderca wyrok wydajenagle huk, szum zbir do kolejnej ofiarypistolet przystawia- krew leje sięstrumieniamiza co? dlaczego? ta ofiara krwawamoże po toaby po latach, kłótnie i sporyniszczyły w naszej ojczyźnie codobre i pięknew pędzie do władzy, bogactwaszatan na ciele naroduwypalał złowieszcze piętno84 Emilia Zimnicka - Wiatr od morza ma kolor białych wydm

słońce, słoneczkozłotooki Panie, który z góry patrzyszześlij swe gorące lasera promieniena głowy morderców niewinnych ludzitych z Iraku, Afganistanu, Koreiz ulic miast w rodzinachuczyń sprawiedliwośćniech nikt na tym świecienie krzywdzi bliźniego, kota, psa, ptakaproszę Cię o Jasności ŚwietlistaTy zaś, Boże Wielki na obłokachodwróć pokaranie ludzkościdręczonej przez wiekipodszeptem szatananiosącego zło, wojny, zarazy i zniszczeńKiedy śpisz pod czarną kołdrą nocy85

wróżbamoja ziemio tak krzyżaminaznaczonapłaczesz łzami jesiennegodeszczukryjesz prawdę dziejówporanionąliście barwne jej echem na grobachszeleszcząwielbię wielką postaćEdelmanaktóry przeżył hekatombęwojnystaje oto przed namijak Rejtano los świata dziwnieniespokojnyniby senne budzą siędemonyzło jak żmija podstępniewypełzaz czarnej chmury mogąupaść gromyja choć pyłekcześć bohateromw tym dniu smutnymskładam86 Emilia Zimnicka - Wiatr od morza ma kolor białych wydm

miejmy oczy otwartena wężaktóry nami ludzkość mirażempokojulecz dokładnie pełni rolę swojąnie tylko terroryzm, klęskiżywiołowe groźneczy to epidemia ptasiej grypylecz najgorszym złemdla ludzkościjest rosnąca nienawiśći pychaKiedy śpisz pod czarną kołdrą nocy87

Pamięci wspaniałego CzłowiekaPapieża Polaka Jana Pawła IIOjcze Święty pogrążeni w żałobiei bólu Twoi rodacywierzymy, że poprzez Twe wielkie sercepoprowadzi drogado tronu Najwyższego Pana WiekówWszechmocnego BogaTwe niebieskie, mądre, szczere oczypatrzą na nieziemską cudną Niebios chwałęchroniłeś nas, Ojczejak orzeł chronił swe małeodleciałeś w góręniesiony falą naszych modłówwstaw się przed obliczem Bogaza namimy zaś składamy w darzeserca gorące i łez szczerych srebrne rzeki88 Emilia Zimnicka - Wiatr od morza ma kolor białych wydm

Adam Małyszcały świat widzicały świat słyszymają Polacyswego Małyszabo ten współczesnyWołodyjowskichociaż na chwilęoddala troskiprężny, odważnyskromnej posturyptakiem zlatujez najwyższej góryjego postawauczy Polakówwszystko zdobyć możnauporem i pracąjego rekordy to efekt tegoiż inny Wielki Góralw Rzymie modli się za niegonasze modlitwyw akord zespolonelecą skowronkiemdo Boskiego tronunasz Adam Małyszw trudnych dla Ojczyznychwilach„ku pokrzepieniu serc”wezwanypod chmury się wzbijaKiedy śpisz pod czarną kołdrą nocy89

ez tytułutyle pieśni, wierszymądrych ksiąg napisanoo twym pięknie Matko Ziemioja najcudniejszą ciebie widzękiedy śpisz pod czarnąkołdrą nocyw złote gwiazdkibo wtedy ginie zło, zniszczeniestrach, że z góryspadnie uprowadzony samolotlub Hussajn zatruje ludzkośćbronią biologicznąprosić musimy Stwórcęby pozwolił bezpiecznieprzejść drogę życiaciebie zaś Matko, Ziemio, Rodzicielkoocalił w otchłani kosmosujak perełkę ślicznąwśród miliardów ciał niebieskich90 Emilia Zimnicka - Wiatr od morza ma kolor białych wydm

na stronie życiapo dwóch stronach życiana jasnej stronie życiabarwne kwiaty główki wznoszą do niebaptaki pieśni śpiewają radosnei nikomu nie brakuje chlebanawet woda jest na pustyniw zieleń strojną szczęścia oazącudna tęcza barwami się mienipieśń zachwytu skowronek powtarzana czarnej życia stronieznów trzęsienie ziemi w Pakistanieptasia grypa zagraża ludzkiemu istnieniuterror w Iraku ciągle świat przerażaw mej ojczyźnie nowe wyborydo parlamentu, na prezydentaKiedy śpisz pod czarną kołdrą nocy91

Sudan Somaliiw gorącym słońcu Afrykikraje bogate w uśmiechniętych ludzilecz zapomniane przezświat dzisiejszynędzą wszelaką kwitnąserca bogatych, twarde, kamiennewidzą tylko swe przyziemnefantazjegdzieś w pogoni zanowoczesnościązanikło sumieniejak wodaktórej tak brakna pustyniże giną w męce zwierzętai ludziepozostaje mottowejdzie gdzie brak dobrazło natychmiast92 Emilia Zimnicka - Wiatr od morza ma kolor białych wydm

modlitwa o niepodległośćszeptem... który zaświęto niepodległości 11 listopadaświęto - pamięć o wyzwoleniu Polskiz ciemnej zaborczej nocybiało-czerwoną flagą łopocesą wyścigi, pikniki, koncerty, sztandaryjest odświętnie, barwniew listopadowej porzenie widać jednak w oczach błyskuwiaryktóra lśni w oczach obywateliprzedwojennej Rzeczypospolitejproste prawdy o wolności... zostały zabitepotrzeby życia na co dzieńwalką o chleb, pracę, przetrwaniedlatego o wiarę nadziejędobro ojczyznymodlimy się do CiebieBoże, Królu, PanieKiedy śpisz pod czarną kołdrą nocy93

prawidłowośćdeszcz pada jednakowona głowy ofiar i mordercówtrawa się srebrem rosiokrywająckwiaty konwalii w gąszczulasutylko został ból i żalwe wrażliwych sercachże tak było, tak jesti będzie aż do końcaświatabo zło i dobrowieniec życiasplataktóry ludzkość wkładana swą głowęczas go niesie jak chorągieww wieki ciągle nowe94 Emilia Zimnicka - Wiatr od morza ma kolor białych wydm

Rozdział VISłyszę jej głosw szumie trzcin uroczystym

wód królewna jasnowłosaksiężycową nocą płyniez nieba cudna jasność srebrnanad jeziorem przy olszyniestoi dziewczę cud-królewnaz gęstych liści się wyłaniatwarz jej jasna promienistajak ta światłość księżycowazawsze dobra zawsze bliskajasne loki, które kryją jejuroczą głowęokrywają białą szyjęoczy fiołkowe, oczy lśniąceblask rzucają złotyna toń wody na jezioroz wyrazem tęsknotyza księżycem, księciem z bajeknajpiękniejszym panemktóry znika swojej miłejkażdym mglistym ranemSłyszę jej głos w szumie trzcin uroczystym97

synkuotulę cię mój syneczkuciepłej mgły welonemzorzą i tęczą opaszętwoje sny prześnionegwiazdkę srebrzystą poproszęby znaczyła drogędam ci serce mój najmilszybo tyle dać mogęlatem lipy cię owiejązapachem słodyczypszczoła miodulas maliny, saduczereśnihojnie ci użyczypójdziesz w życie mójsyneczkuprostą losu drogąserce szczere, modłymatkityle ci dać mogę98 Emilia Zimnicka - Wiatr od morza ma kolor białych wydm

moja siostramoja siostra ma na imię Elajest rozważna i mądramoje ukochane przeciwieństwoma wszystko pomysłowo poukładanea ja cóżwesoła, zalotna, roześmianaod dziecka pewno to zostaniedo późnej starościmoja siostra Ela ma oczy jak chabrybuzie rumianą, uśmiech lekko smutnykocham ją, tęsknię za nią z oddalisłyszę jej głos w wietrze od morzaw szumie trzcin uroczystymwidzę w przecudownym srebrze białych wydmkochana moja Elu, żyj jak najdłużejSłyszę jej głos w szumie trzcin uroczystym99

cygańskie oczyw twoich oczach są słoneczne błyskiw twoich oczach lśnią iskryz ogniskaw twej pamięci pieśń starego lasupłynie magią minionegoczasuw twoich uszach stukot wozów taborubudzi rankiem twój umysł do czynujesteś wciąż kwiatem z leśnej polanychoć na zewnątrz nowoczesną dziewczynątwoje myśli płyną z falą rzekiprosto w otchłań dalekiego morzaciągle piękna jak leśna jagodazwiewny ptaku radosna przygodo100 Emilia Zimnicka - Wiatr od morza ma kolor białych wydm

kim jesteś kobietokim jesteś na progu XXI wiekukapłanką domowego ogniskaPenelopą wiernie czekającą na mężapowracającego na chwiejnych nogachelegancką, przedsiębiorczą damąw dżinsach i modnej marynarcenowoczesną do granic możliwościkochaną, uwielbianączy pod gradem bombukrywającą chore i głodne dzieciw piwnicytak godną litości, że płacząnad Nią kamienie i ruinykim jesteś, dlaczego twój los tak różnypytanie pozostaje bez odpowiedzi„Qvo vadis” człowiekuna progu nowego wieku?Słyszę jej głos w szumie trzcin uroczystym101

jagodowa dziewczynajagodowa dziewczynaw sukni modnej jak lenbujna, leśna, gest winaśni się cud, letni senbocian gdzieś na moczarachskrzydła rozpostarł w lotsen letni w mig się przyśniszczęście znikło ciemne jak kotciemne noce jasne dniwróci szczęściechoć serce drży102 Emilia Zimnicka - Wiatr od morza ma kolor białych wydm

żonkilejasne gwiazdki żonkilianioły świataprzytulone do jeszcze chłodnej ziemipatrzą na świat oczkami złocistyminiosąc świetlistą radośćnam ludziom po mroźnej zimienadzieję, która wszystko odmienina tym najpiękniejszymze światówzagrożonego zagładąmoże są złote odpowiedzi na zło?Słyszę jej głos w szumie trzcin uroczystym103

iesypędzą w szaleńczym pędziebiesyponad morzami i lądamiich Pan i władca w głossię cieszybo śmierć wciąż krążynad ziemiągdzieś ma moralność prawolitościjego dewiza strach i grozaod końca aż po kraniecwszechświatastraszliwy wciąż rozpalapożarsymfonia jęków towarzyszyjego wędrówkom pośród ludziżadna łza i żadna prośbalitości w biesach nie obudzi104 Emilia Zimnicka - Wiatr od morza ma kolor białych wydm

latopachnie wodą olszynazłote lato koniczynąsłodką bielą jaśmin płoniekwitną maki na zagoniezaś wysoko górą, górąpłynie szczęście jasną chmurąmłode dziewczę główkę tulido pnia brzozy, a wiatr lulipszczoły w ulupo cichutku słodycz tworząsłońce wielką złotą łódkąpłynie przez bezmiarniebiosówpłynie, płynie niosąc szczęściei nieszczęście ludzkich losówSłyszę jej głos w szumie trzcin uroczystym105

zimazastygło lodem nasze jeziorotylko głos ptactwa słychaćwieczorempokrzyk łabędzi i gęsi dzikichbrzmi tak cudownie, żywa muzykąkoi w mym sercu przedziwny żalza latem, które odeszło w dalza złotym słońcem, letnią przygodąktóra ożywia wspomnień mychmłodości106 Emilia Zimnicka - Wiatr od morza ma kolor białych wydm

obojętnośćpopatrz mróz srebrzysty, siarczystywymalował na szybach cuda, cudeńkakwiaty, gwiazdki, ornamentywam żywym, stojącym na parapeciejest zimno, które znaczy tyleile w bliskim sercuchłodna, przerażającaobojętnośćbo tu u sąsiada woda zamarzław słoikujest chory, alkoholik, dobrze mu tak mówiązamiast litości jestpowodem do śmiechucierpi tak tłumaczą, bo bił matkępił denaturatcała genezamroźnej ludzkiej obojętności dzikiejfilozofii KalegoSłyszę jej głos w szumie trzcin uroczystym107

wspomnienierzeka w mgle spowitawije się i skrzywysoko, wysoko srebrnyksiężyc drżyświatło jego jasneobejmuje światwtedy ciągle myślęze mam naście latgdy wracam z zabawygdzie „Walusie” gralioberki, walczyki, rocka próbowalinikt przekleństw nie słyszałni zapachu wódynie było Marychybo nie było nudybyłam jasna, czystawciąż o duszy dzieckazwykła wiejska dziewczynaz księżycem nad głowądo dziś zachowałam jasność księżycowąradość i prostotęw dniach szarych i smutnychmyśli srebrno-złote108 Emilia Zimnicka - Wiatr od morza ma kolor białych wydm

ziemio rodzonaziemio rodzonamatko... rodzicielkoojczyzno wszystkich Polakówstarych i młodychbiednych i bogatychtych co przeżylistraszną wojnę.Sybir, gułagi, obozy koncentracyjneszlaki bitewne... niewolętych w glanach i traperach,z ogolonymi głowamibądź błogosławionaszczodrą ręką Pana Niebiosbo ty istniejeszw każdym drzewie, domu,nagrobku, kamieniuw mroźnym porankui pachnącym lecie i chmurnej jesieniojczyzna mojamatka rodzona.to wszystko co najdroższePolak ma na świecie.Słyszę jej głos w szumie trzcin uroczystym109

ile barwile barw ma ten światktóry radość niesieile pereł, rosy lśnieńile śpiewów w lesie?życie cud, pełen złudświatła i zachwyturzuca cień, smutku siewna obraz błękituleczy czas rany złegłaz boleści gładzipoprzez wiarę bożą cześćdo dobra prowadzi110 Emilia Zimnicka - Wiatr od morza ma kolor białych wydm

Spis treściRóżańce jaskółek na drutach 7Rozdział I - Za moim ogrodem trzcina sięchwieje 11ranek 13Izbica 14piękno wiosny 16już ostatnia sierpniowa niedziela 17za moim ogrodem 18już jesień mgłami otuliła 19fale Łeby 20powrót 21moje miejsce na ziemi 22stara wierzba 23moja ojczysta ziemia 24droga 25jezioro 26w deszczu 27pytanie 28Rozdział II - za zieloną bramą lasu 29szept polnej gruszy 31odloty 32cisza 33wiatr od morza 34refleksja 35droga złocista 36czy to już koniec lata 37111

odleciały już bociany 38jesień 39brzoza 40lubię błądzić 41za zieloną bramą lasu 42gorzka prawda 43*** (tak memu sercu bliska miedza) 44Rozdział III - wśród trzcin i rogoży 45stoi przy drodze 47a ty człowieku 48wędrówka 49Mario, Panno Święta 50Mario, Matko Pana 51Matka Ludzi 52pielgrzymka 53przyczajone zło 54Rozdział IV - Złowić w siatkę los 55dusza 57wypadałoby 58rodowy 59jesienny sen 60przemijanie 61potem 62wspomnienie 63znów nowa zima 64deszcz jesienny 65wigilii czas 66złowić 67gdzie są babciu twe czerwone korale 68112

Rozdział V - Kiedy śpisz pod czarną kołdrąnocy 69bez tytułu 71matko nadziejo 72troska 74czas zła 75orzeł 76głód 77dlaczego 78wojny 79tragedia w Osetii 80przestroga 81narodzie polski 82modlitwy 83katyńskie wspomnienia 84słońce, słoneczko 85wróżba 86Pamięci wspaniałego Człowieka Papieża PolakaJana Pawła II 88Adam Małysz 89bez tytułu 90na stronie życia 91Sudan Somalii 92modlitwa o niepodległość 93prawidłowość 94Rozdział VI - Słyszę jej głos w szumie trzcinuroczystym 95wód królewna jasnowłosa 97synku 98moja siostra 99113

cygańskie oczy 100kim jesteś kobieto 101jagodowa dziewczyna 102żonkile 103biesy 104lato 105zima 106obojętność 107wspomnienie 108ziemio rodzona 109ile barw 110114

„Wiatr od morza ma kolor białychwydm” jest już czwartym tomempoezji Emilii Zimnickiej, poetki zamieszkałejw Izbicy, wsi położonejw gminie Główczyce (powiat słupski).Pierwszy nosił tytuł „I obejmęjabłoń w sadzie” (2005 r.) i był bardzopochlebnie przyjęty przez krytykęliteracką. Drugi pt. „Szmaragdoweoko świata” (2007 r.) utrzymanyzostał w tej samej konwencji poetyckiej co pierwszy,gdzie poetka jest liryczna, wrażliwa, a nawet momentamizwiewna. W swoim opisie otaczającego ją świata operujeteż konkretami - zastanawiając się jak w pierwszej książce- nad faktem przeistoczenia się pomorskiej wsi i jej uroków.Tom trzeci pt. „Ścieżki życia” (2011 r.) wydała w Pajęczniei poświęcony jest ziemi, na której się urodziła i wychowała.Warto podkreślić, że wydawcą pierwszego, drugiego i niniejszegotomu jest Starostwo Powiatowe w Słupsku, którejako jedyne w Polsce w tak dużym stopniu promuje twórcówzamieszkałych na terenie Pomorza Środkowego. Zimnickapisze od dzieciństwa. Zanim związała się w 2001roku z grupą „Wtorkowe Spotkania Literackie”, zawiązanejprzy słupskim starostwie - wiersze drukowała w „ZielonymSztandarze”, „Gromadzie Rolnik Polski” czy „Pielgrzymie”.Później zdobywała nagrody, m.in. w konkursie poezjimiłosnej w Szczecinie, czy poezji Maryjnej w Kościerzynie.Dwa jej wiersze zostały umieszczone w „Wielkiej Księdze”wydanej z okazji 25-lecia pontyikatu Jana Pawła II. Ponadtokażdemu tomikowi poświęcona została osobna audycjaw Polskim Radio Koszalin oraz ilm dokumentalny w TelewizjiGdańsk. W tomie pt. „Wiatr od morza ma kolor białychwydm” poetka jest swoistym kronikarzem ziemi, naktórej mieszka od ponad pół wieku. Tom ten udowadnia, żepoetka jest szalenie konsekwentna opisując wręcz kronikarskoludzi zamieszkałych w jej wsi i okolicy, otaczającąprzyrodę oraz przywołuje legendy i baśnie.ISBN 978-83-60228-38-8