zmarł jan wanago - poeta chłopski z wrześnicy - Powiat Słupski

na spotkaniach i ichdruk w wydawnictwachpowiatu. Prawiedo końca swoichdni był aktywny. Byłi pozostanie zawszeniekwestionowanymliderem Grupy.W 2010 rokuukazał się wreszciepierwszy przyzwoitytom Jego fraszek, satyri wierszy. Po lekturzeokazało się, że JanWanago to też poetabyło właściwego klimatu. To przykre, ale nie chciano poznaćdorobku życia swego poety! I to nie jest odosobniony przypadek.Tak zwykle bywa. Nie szanuje się swoich, miejscowychtwórców za życia. Zwłaszcza właśnie ci, których najbardziejlubimy, kochamy i dla których głównie piszemy, nie potrafiątego docenić. Dlaczego?Ale nic straconego Panie Janie. Dzięki tej Twojej książcepamięć o Tobie będzie długa. Będzie trwać, bo na nią solidniezapracowałeś. Bo wyszedłeś daleko ponad przeciętność, byłeśnie tylko poetą, ale też prawdziwym patriotą. Byłeś środkowo-pomorsko-wileński!Jak Ty jeździłeś przybijać tablice wielutwórcom z powiatu słupskiego, by utrwalać o nich pamięć,tak o Tobie też sobie przypomną. I to przypomną z należytymszacunkiem.Zbigniew Babiarz-Zych, Słupskliryczny, niezmierniePS. Na cmentarzu we Wrześnicy w ostatniej drodze Janawrażliwy na ból, Wango uczestniczyli poeci: Grzegorz Chwieduk z Kępic, Zyg-stratę najbliższych. munt Jan Prusiński z Ustki, Emilia Maraśkiewicz z Darłowa,Okazało się, że najlepszejego wierszeAldona M. Peplińska z Motarzyna, Mirosław Kościeński zeSłupska (wiceprezes słupskiego oddziału ZLP), Marian Kwidzińskipowstały w 1954,z Białogardu, Anna Karwowska z Dobieszewka, Ro-1958 i 1959 roku, kiedybył młodym człowiekiem. Nie doczekał się prezentacji tegotomiku we Wrześnicy, a bardzo chciał, żeby się odbyła. Nieman Jońca - brat nieżyjącego poety Marka Jońcy z DębnicyKaszubskiej i niżej podpisany. Chłopskiego poetę pożegnałteż Ryszard Stachowiak - wójt gminy Sławno. (z)pozostało słowo wiatrem zdobioneWiedzieliśmy, że mocujesię z nieugiętą chorobą,ale na kolejnych wspólnychspotkaniach, czekaliśmyna Niego, a wrazz nami Jego opuszczonekrzesło. Nie pojawiał się...Towarzyszyła nam świadomość słabości i przemijania.Funkcja pamięci ponownie wychodziła przed szereg. A jakimGo zapamiętamy? Chociaż pożegnalne refleksje przychodząsame i samemu trzeba je smakować, to wydaje się, że niepozostają odosobnione. Dlatego pamięć pomnożyłem o tych,którzy tak, jak ja, mieli okazję i przyjemność poznać charakterystycznąpostać oraz naturę Jego osobowośći objawianą wsposobie zachowań, dialogu z innymi, w Jego poezji przemyśleń.Pozory czerstwości często skrywają ludzi twardych, zaprawionychi zahartowanych niczym ziarna zapadające w skibęrodzicielki ziemi. Janka poznałem kilka lat temu, uczestniczącwe Wtorkowych Spotkaniach Literackich z Poezją (Nie)profesjonalną organizowanych przez Starostwo Powiatowe wSłupsku. Zanim pojawił się, a należał do tych pierwszych, nawspomnianych spotkaniach, na ziemię słupską przygnały Gowiatry wiejące z kresowych żmudzkich pól, nizin nadniemeńskichi pagórków wileńskich. Zresztą nie Jego samego. Owączerstwość zakorzeniał skutecznie. Stąd już Go nie wyrwienic i nikt.Rosną nowe pokolenia czerpiące soki tej ziemi. Pamięćżywych o tych co za nami, ale również o tych, co obok nas,kształtują szczególnie charakterystycznie indywidualności,zwane bardziej swojsko - osobowościami. Takim był Jan Wanago.Emanował prawdziwie chłopską erudycją i życzliwością.Indywidualizmem i charyzmą. Siedemdziesiąt kilka lat życiato dużo i zarazem bardzo mało. Człowieka można oceniaćcałościowo, ale i fragmentarycznie, znając tylko wycinek jegożyciorysu. Zresztą każda ocena, jeśli za taką ją uważamy, nieoddaje prawdy o człowieku.W towarzystwie Janka czuło się autentyczność chwili,dzięki Jego poczuciu humoru - ucieczkę od codziennych trosk,a także łączność intelektualną, której stopień sam kształtował.Jego ironia i dla wielu trudna - autoironia, dobry dowcip, którymczęstował innych, nigdy nie przekraczały granic dobregosmaku rubaszności, tudzież żartu.Pomimo że nie ukończył uniwersytetów, Sorbony, czyOxfordu osiągnął i dzielił się z nami mądrością przeżytego,trudnego, również, i dla Niego okresu, z którym przyszło Jankowisię zmagać, a który to był Jego szkołą życia. W ten sposóbpoznał autentyczny smak Wolności i Zniewolenia, a krataPożegnania Pożegnaniawieś tworząca dodatek literacki3