Lzy jeszcze nie wyschly - Powiat Słupski

Napraw żuraw ojcaTym razem ósmy już tom antologii wierszy nieformalnejGrupy poetyckiej „Wtorkowe Spotkania Literackie” jest wyjątkowy.Warto przypomnieć, że Grupa zawiązała się przy StarostwiePowiatowym w Słupsku i skupia autorów zainteresowanychtematyką wiejską. Dlaczego ta książka jest wyjątkowa?Bo tym razem dzięki Sławomirowi Ziemianowiczowi i niestrudzonemuZbigniewowi Babiarzowi-Zychowi, opiekunowiGrupy, łamy antologii zostały udostępnione także poetom zLitwy (o szczegółach pisze obok Jurek Fryckowski). Trzebaod razu podkreślić, że Polakom tam mieszkającym i mającymkorzenie wiejskie, co podkreślają w swoich wierszach. Grupaw ciągu prawie dziesięciu lat działania rozrosła się z dwudziestustałych członków do sześćdziesięciu zamieszkałych naterenie Pomorza. Stałych współpracowników jest ponad stu.Dlatego wszystkie wiersze tutaj zamieszczone mają podobny,wysoki poziom literacki. Stąd na zasadzie gościnności autorzyz Litwy mają do dyspozycji więcej stron.Sacrum, mit, historia - wokół tych tematów oscylują wierszetutaj zamieszczone - chciałoby się zacytować tytuł książkiMircea Eliade, światowej sławy znawcy kultury. Sacrum, owomiejsce święte to nie tylko kościół czy cmentarz, ale przedewszystkim ziemia, którą rolnik ma i uprawia, gdzie mieszka.Mity opowiadają o tym, jak z chaosu powstał naturalny ispołeczny kosmos, klasyczni bohaterowie mitu uosabiają ród,plemię lub całą ludzkość, przez co są skorelowani z kosmosemprzyrody. Historia to badanie, informacja, opowiadanie odziejach i wydarzeniach. A historia Polski i Litwy - tak zbieżnama dwa odcienie. Od optymistycznej, gdy razem byliśmynajwiększym i najpotężniejszym w Europie, po te tragiczną,ociekającą krwią. Do dzisiaj pewne rany są niezabliźnione. Iwokół tych tematów oscylują wiersze tutaj zamieszczone.„Wzięłam do ręki grudkę ziemi” - pisze Czesława Długoszek.I w wierszu „Ojcowizna” wyznaje, cyt.: „Widły ciężkieod gnoju / prowadziły nas do zmierzchu / konie dymiące odpotu / obiecywały urodzaj”. Wstrząsający jest wiersz bez tytułuBirutė Jonuškaitė, zaczynający się od: „Wszechmogący/ jeśli umrę tej nocy”. O tragiźmie dziejów ziemi i rodu autorkimożemy się tylko domyślać, cyt.: „napraw żuraw ojca /żeby już nigdy nikt / nie chciał się na nim / powiesić”. Poetka7