Lzy jeszcze nie wyschly - Powiat Słupski

zna. Ale może mu tam w Niebie powiedzą o poecie z Ustki?Powiem jeszcze tak, mam szacunek do odchodzących. Dlategoto moje zaangażowanie, by tych wszystkich szlachetnych,moim wierszem jak płomieniem świecy na grobach, obudzić ipamiętać.LUDMIŁA RAŹNIAK (KOSZALIN): - W świecie brutalizacjiżycia i zdarzeń, a także zachwaszczania wulgaryzmamipięknego języka polskiego staram się w swoich strofach ocalićod zapomnienia wartości, które są mi bliskie i „to”, co wedługmnie powinno nieść słowo p o e z j i, już samo w sobie niosącemelodyjność muzyki, delikatność kwiatu, czy kojącego balsamudla duszy. Piszę nie dla mody i poklasku (choć staram siędoskonalić swój warsztat pracy). Piszę tak jak czuję... jak odbieramświat, dla czytelników o podobnej wrażliwości.ANNA MARIA RÓŻAŃSKA (LONDYN): - „Czego namw rzeczywistości brak, tego nam dostarcza naśladowaniew poezji”. [Arystofanes] Wobec nieuchronności mijającegoczasu warto zatrzymać parę ważnych dla nas chwil w formiesłowa, muzyki, obrazu. Po to, żeby mieć do czego wracać,ocalić wspomnienia, zachować cząstkę prawdziwych nas samychw zmiennym i burzliwym świecie. Taka refleksja stajesię wówczas swoistą autoterapią, chwilą wytchnienia czy radosnychwzruszeń, nierzadko bywa ucieczką od codziennychtrosk. Kreując wokół siebie przyjazne otoczenie, ocieramy sięo złudzenie szczęścia. Tak osobiście odbieram możliwość wypowiedziliterackiej, jest dla mnie pewnym wyzwoleniem,daje radość, koi duszy niepokój. Ponadto obcowanie z innymitwórcami jest niesamowitym doświadczeniem i nierzadkowpływa na mój rozwój artystyczny i poszerza horyzontypojmowania świata. W literaturze zacierają się granice czasui przestrzeni - mimo że jestem Tam, jestem też Tutaj, z Wami.I może kiedyś mnie już nie będzie, to może wtedy dopieroZaistnieję?ALICJA SKURZYŃSKA (SŁUPSK): - Wielokrotnie zastanawiałamsię nad tym, czym jest poezja? Czy sposobemwyrażania myśli i uczuć osób osamotnionych, nie mających„pod ręką” nikogo, z kim mogłyby się tymiż podzielić, wtedygdy są nimi tak przepełnione, że właśnie poezja wydaje im siętym jedynym „zaworem bezpieczeństwa”, żeby nie „wyleciećw powietrze”? Czy próbą nazwania lub zdefiniowania tego,353