Lzy jeszcze nie wyschly - Powiat Słupski

od tafli Bałtyku, szum wiatru... Początek wcale nie był takiprosty, jak sobie wymarzyłam. Porównywalna do dziewczynkiz zapałkami, która zamieniła swoje zapałki na walizki, oswajałamsię z tą nieznaną mi dotąd krainą. Dziś, patrząc w przeszłość,wspominam chwile, które przeżyłam śniąc na jawie.Chwile, które w przeszłości były jedynie nieosiągalnymi marzeniami.A jednak nadal czuję zapach Cøbenhavn, wrześniowyspacer po królewskich ogrodach zamku Egeskov. Promienieduńskiego słońca na twarzy... Kiedyś żyłam, by marzyć,teraz marzę by dalej żyć w swojej bajce... Podążając śladamiAndersena... odkrywając zapomniane tajemnice...HENRYK MAŻUL (WILNO): Urodziłem się 1 stycznia1953 roku na Wileńszczyźnie. Po ukończeniu MejszagolskiejSzkoły Średniej zdobyłem dyplom polonisty w WileńskimPaństwowym Instytucie Pedagogicznym. Będąc studentem, wroku 1972 zadebiutowałem wierszem na łamach prasy. Sweutwory publikowałem w kilku antologiach poetyckich, w tomikach:„Doszukać się orła”, „Iliady”, „22 wiersze”, „Niedowidzę,niedosłyszę, niepokoję się”. Byłem jednym z animatorówwspółczesnego polskiego środowiska literackiego naLitwie, aktywnie się udzielałem w biało-czerwonym odrodzeniuna początku lat 90. ubiegłego stulecia nad Wilią (m. in.wchodziłem w skład 11-osobowej grupy, która 5 maja 1988roku powołała do życia Stowarzyszenie Społeczno-KulturalnePolaków na Litwie, przekształcone po niespełna roku w ZwiązekPolaków na Litwie). Od 35 lat swą miłość do słowa ojczystegorealizuję też piórem w prasie polskojęzycznej na Litwie(obecnie - w miesięczniku „Magazyn Wileński”), a Wileńszczyznajest moją szczególną dziennikarską fascynacją.JADWIGA MICHALAK (NAĆMIERZ): - Skąd się bierzepotrzeba pisania wierszy? Moim zdaniem jest to potrzeba duchowa,możliwość wypowiedzenia swoich uczuć, myśli i emocji.Takie sprawy jak sprawność techniczna, warsztat pisarski,nowatorstwo metaforyki i oryginalność wiążą się automatyczniez przekazywaniem treści. W konkursach literackich zwyciężająnajlepsi twórcy, nie zawsze rozumiani przez czytelników.Wydaje mi się, że najważniejsze jest to, żeby dążyć dodoskonałości i mieć swoich czytelników. Niedobrze jest, kiedytomiki doskonałych poetów walają się gdzieś po śmietnikach.Dla mnie książka to świętość, jaka by ona nie była, toświadectwo czyjejś ogromnej pracy, radości tworzenia. Książ-347