Lzy jeszcze nie wyschly - Powiat Słupski

inaczej. Lub na końcu formuły moich wierszy rzucić wyzwanieprawdzie, ale w taki sposób, może nie bezpośrednio tylkojakoś tak pod kątem, z lekka, z dołu zaokrąglając na górze,trafiając w czarne, by przebić się na drugą stronę strukturyczegoś, co dawałoby jasność. Życzę takiego odbioru moichpodsumowań poetyckich jak i mniemania o mojej osobie -„najlepszy poeta”, „najlepszy bajkopisarz”.KRYSTYNA GIERSZEWSKA-DUBIK (WOLIN): - Piszę,bo lubię. Mam taką wewnętrzną potrzebę. Bo miałam na tyleszczęścia, że mój ojciec, chociaż był tylko gajowym na odludziuza Niemnem, prenumerował dla mnie „Płomyczek”. Niebez znaczenia był też fakt, że po odbudowaniu spalonej przezBiałorusinów gajówki zamieszkał u nas jedyny na kilka wioseknauczyciel. Dzięki niemu miałam dostęp do szkolnej lektury.To przez Mickiewicza wypędzono mnie z domu jako dziesięciolatkędo dalekich krewnych w Szczuczynie, gdzie nadalzachłystywałam się książkami, choć umierałam z tęsknoty zarodzicami. Dlaczego piszę? Sama sobie nieraz zadawałam topytanie. Chyba minęłam się z powołaniem. Gdyby nie wojna,prawdopodobnie miałabym wystarczające wykształcenie,by być dobrą polonistką, dziennikarką, pomagać ludziom jakopsychiatra, a dodatkowo pisząc.DARIA GÓŹDŹ (SŁUPSK): - Pióro i kartka (teraz zamienionena klawiaturę i Worda) są największą mocą pisarza. Sąjak różdżka. Jedno zaklęcie (tu słowo) i tworzy się magia. Naglez niczego można stworzyć coś pięknego. To trochę jak sny.Każdy z nas śni i każdy z nas uwielbia sny. Są naszą fantazją,która zrywa swe łańcuchy i pląsa w rytm ulubionej piosenki.Możemy tam dokonać wszystkiego. Możemy zdobyć szczytMont Everest, przekopać się do wnętrza Ziemi, a nawet przepłynąćocean za pomocą koła ratunkowego i jednego wiosła.Możemy stoczyć walkę z tygrysem szablo - zębnym i uratowaćksięcia z najwyższej wieży zamku, którego strzeże zły smokokrutnej złotowłosej księżniczki. Właśnie dlatego piszę i kochamto robić, jednak wciąż potrzebuję natchnienia, które napędzacałą maszynerię takiego stylu życia. Inspiracją są dlamnie pisarze, którzy uparcie brną w zakazane tematy szydzącz tabu i tego, co społeczeństwo uważa za niepoprawność. Podziwiamich siłę, z którą przedzierają się przez sztab krytyków,wciąż pracując według własnej wizji. Właśnie tą niezależnościąmoje serce zdobyli Anna Rice i Christopher Moore,339