Lzy jeszcze nie wyschly - Powiat Słupski

cie, doznanie, refleksję. Często tylko tak można wyrazić to,co się czuje. Jeśli znajdzie się ktoś, kto zatrzyma myśl na moimwierszu, będzie to wystarczający powód, by spróbować napisaćnowy. Witam Cię zatem, zacny Czytelniku, i polecamTwojej życzliwości. Bardzo wielu pisze wiersze, wielu uprawiapoezję. Jedni i drudzy marzą o uważnym, życzliwym Czytelniku.Czytanie poezji jest bowiem prawdziwą sztuką. Najpierwtrzeba pokonać opór formy, rozwikłać odległe metafory,by odkryć prostą prawdę, że poezja zjawia się dopiero w interpretacji.Niech nikt nie sądzi, że to żart! Prawdą bezwzględnąjest fakt, że dopiero spotkanie podmiotu mówiącego wierszaz odbiorcą jego monologu jest wartością, o którą wartozabiegać. Dlatego uważam, że każdy utwór ma dwóch twórców:autora i Czytelnika. Ten drugi jest ważniejszy.ROMAN DOPIERALSKI (KOSZALIN): - Pisanie jest jaknarkotyk - uzależnia maksymalnie. Ponadto jest doskonałymwypełniaczem czasu. Jest wręcz złodziejem czasu i to niezwyklepazernym. Wprost nie dopuszcza do głosu innych zainteresowań.I sen z powiek potrafi przepędzić i kontakty towarzyskieograniczyć do minimum... Tak, jestem uzależniony. Ipóki piszę, nieugięcie będę trwał przy tym, że cudowny to narkotyk.Jest mi z nim dobrze i nie mam zamiaru się odtruwać...Gdybym się odtruł, mógłbym nie znaleźć się i w przyszłorocznejantologii wiejskich poetów. A przecież mam taką nadzieję.Bo co, że ja niby miastowy? Na szczęście ten narkotyk nieuznaje żadnych granic i nie stosuje żadnych podziałów.JERZY FRYCKOWSKI (DĘBNICA KASZUBSKA): - Myślę,że podobnie jak aktor nie istnieje bez widza, tak poetanie istnieje bez czytelnika. I nie można tłumaczyć pisania doszuflady, że jest to jakaś autoterapia, walka z koszmarami czyprzeszłością. Każdy ma w tej szufladzie zgięte skrzydła poety,każdy wierzy, że w Polsce - krainie poetów, uda mu się przebići zaistnieć na Parnasie. Konkurencja jest ogromna. Ponoćjest u nas dwa miliony poetów. Tyle osób ma już przynajmniejpublikację internetową. Warto więc czasami okazać odrobinępokory i zadowolić się jednym czytelnikiem. Jednym, ale ważnym.Takim, który uczyni z nas prawdziwego poetę, jeśli potrafimydoprowadzić go do łez, ułożymy jego usta w uśmiech.Czasem wystarczy telefon, długa rozmowa w noc i już wiemy,że taki czytelnik się znalazł. Okazaliśmy się potrzebnikomuś, a być może wydana książka powiększy grono czytel-337