Nova slika II - Jovan Despotović

93iscrpljivali pronalaženjem i denunciranjem „uvezenih“ estetičkih modela, danasonemogućava umetnicima da se slobodno, bez bilo kakvih obavezujućih stilskih ili idejnihmatrica prepuste stvaranju. I najednom je to što je večito smatrano nedostatkom i trajnousađenim felerom postalo izrazita prednost; odsustvovanje uzora, gotovih modela,vrmenskih trajnih rešenja omogućilo je provalu, po karakteru, anarničnog umetničkogshvatanja, nesputanu imaginaciju koja se može odmeravati jedino njenom sopstvenomkreativnošću. Stoga se govori da živimo u vremenu najraznovrnijih, katkada na planustrogog formalnog pristupa strukturi nekog dela – disparatnim, ekstremnim shvatanjimakoja su svako posebno i sva zajedno istakli razloge na osnovu kojih ćemo utvrditipripadnost stvaralačkom raspoloženju na početku osamdesetih godina. U ovome leži smisaopoetskog diskursa autora izložbe koji izbegava da trenutnu situaciju objasni već da u njoj, uokviru svog medija, dakle tekstualno, učestvuje.Samoaktuelizovanje liakrskog čina u silovitom naletu teško je pogodilo upravoumetnika koji se nalaze u procesu „učenja“ u kombinaciji sa njihovim prirodnim i ironičnimpodvrgavanjem sumnji važećeg ukusa ove sredine; radovi koji su ovde izloženi takođepotiru i razlike koje su se tokom istorije nagomilavale i uticale na raspoloženje duž stilova,tehnika i sredstava, i zbog toga dala jednog „skulptora“, jednog „fotografa“ i četiri „slikara“interferiraju u zajedničkom nastojanju da podvuku razloge današnje umetnosti koja više neboluje od predrasuda tačnog definisanja područja medijskog delovanja. Tako se radoviMrđana Bajića mogu posmatrati kao delovi jedinstvenog prostornog organizovanja jednogslikovnog entiteta; kod Slađane Stanković ne možemo da razlikujemo pripadnost bilo„apstraktnom“, bilo „figurativnom“ prosedeu jer figura samo učestvuje u, za ovde jedinovažnom, određivanju odnosa dizajna koje nosilac percepcijske šifre; kolor fotografijeVladimira Radojičića tematski su uokvirene njegovim namernim rzbijanjem i dinamičnimprostornim reorganizovanjem kadriranog objekta koji se reflektuje na nepravilnoj površiništo ga je dovelo u vezu sa skulptorskim postupkom rada koji omogućava višestranoposmatranje; čistoj slikarskoj kompoziciji Radomira Kneževića koja je primaknuta dogranice prostornog aktivizma doista je nepojmljiva dvodimenzionalna ograničenost medijakoji trenutno upotrebljava da bi postigao violentnu ekspresiju koja izaziva gotovo akustičnusenzaciju; postupak Dragana (Dejana) Anđelkovića ne završava se time što je za izložbunačinio jedne „dovršeno“ delo već se nastavlja sa rešavanjem problema aranžiranja rada iustanovljavanja njegovog mogućeg mođusobnog odnosa u okviru sopstvene celine; posnikolorizam kolažiranih šifova Srđana Vukčevića kao da su skinuti sa dekorativnih frontonai ponovo uslikani na zid galerije.I kao i ni u drugim oblastima tako ni u umetničkoj nema više zabluda o jednompokretačkom principu razvoja koji ima monopol progresivizma: ovaj mit je u današnjimuslovima zbilje razobličen do suština koje često otkrivaju upravo superiorne karakteristike:pozitivan razvitak je relativan kao i svaka druga fikcija bazirana na programu ili projektusrećne budućnosti: za nas je važno i prateće proveravanje ispravnosti važeće tradicionalnepodele na svetskou (importovanu) umetnost i regionalni slikarski milje koje se kao crevavuku i u savremenim raspravama o pitanjima umetnosti, glasnim demonstriranjemsuperiornosti talenta kome je totalno sporedno odakle potiču impulsi, otkuda duvajuoslobađajući vetrovi.III program Radio-Beograda, Beograd, 4.4.1983.