Nova slika II - Jovan Despotović

zanimljivu kreativnu situaciju koja nas odvodi direktno do sasvim nove estetičkeapsolutizacije, gotovo do stanja totalitarnog umetničkog dela.Slike-beleške Milana Kralja kroz prostor – unutrašnji svakako subjektivni, ispolajšnji artificijelni, sublimiraju iskustva nekih od tokova istorijske apstrakcije. Naposlednjim ostacima velikog modernizma, ovo kompleksno slikarstvo crpi finalnetragove ekspresije, toliko tanušne i izbledele da im se morala uneti evidentno novakreativna volja za novi život. Stav: slika je pre svega boja-forma na površini platna,aktuelizovan je Kraljevom energičnom voljom kreiranja po tipu ekspresivne, po sadržajukolorističke, po značenju apstraktne, po izgledu neikoničke, po opštem utisku drugačijelikovne stvarnosti ovog rezimirajućeg vremena.Bojom, ali i znakom do njegove apsolutne dekonstrukcije Dragan Kićović gradisvoje plastičke prizore. Moguće je iz nekoliko izvora povući linije inspiracije ovogautora – od Klea do posleratnih majstora apstrakcije u području između Volsa i Gorkog.Dakle, današnje slikarstvo Kićovića i gotovo cele njegove generacije (a o tome je reč uovom sažetku) umestilo se na znakovnim, egzistencijalističkim i strukturalnim poljimakoje unutar poznatih i prepoznatljivih prizora ponovo oblikuju autentične vizuelne oazespecifičnih vremenskih sadržaja.Slojevito slikarstvo teških strukturalnih nanosa Zorana Dimovskog i gestualnost,mehaničnost monogbrojnih premaza, prskanje i curenje boje na plastnima BrankaRakovića dopunjavaju ovaj slikarski polet prema poznatom izgledu, ali i sa izmenjenimciljevima i značenjima. Slikarsku odnegovanost na pravim estetičkim vrednostima tihdela, kritika je već zapazila podvlačeći njihovu vrednost, ali se istovremeno suočila i saenigmom koja se tiče stvarnih razloga takvog njihovog izgleda. Ako se na jednostavannačin mogu tumačiti metodi građenja slikarskog prizora u slučaju Dimovskog iRakovića, njihov izmenjeni vizuelni status, upravo zbog razloga takvog slikarskogindividualizma i uporišnih estetičkih stajališta, komplikovanije je objašnjenje značenja teobjektivne razlike. Za Dimovskog, strukturalno slikarstvo nije (samo) slikovnotumačenje egzistencijalističkih kategorija već suprotno tome, i polje hladnokrvnekreativne egzekucije čistom slikarskom hedonističkom voljom. Za Rakovića, apstraktniekspresionizam u stilskom pogledu nije registrovanje (samo) autorske aktivnosti, već idirektna, dokumentaristička potvrda procesualnosti dugotrajnog i teškog slikarskog akta.Posebno oblikovane slike-predmeeti Dragana Stankovića apsolituzuju principegeometrijske apstrakcije do opštih, rezimirajućih stanja. Haldne geometrijske formenapunjene su bladim pastelnim koloritom poigravajući se i sa mogućnostima percepcijeposmatrača i sa potencijalima njegovog znanja i iskustva u odnosu na modernu umetnost.Nazivi ovih radova koji kobinuju indukciju i dedetkciju, dakle izvesno suprotstavljajućemetode saznavanja, samo su jedan od načina sugerisanja opreza pri njegovomrazumevanju, tumačenju i doživljavanju.I neo-neoplasticizam u radovima-slikama i instalacijama Zorana Naskovskog,zapravo je igra zavođenja pre u pogrešnom nego u pravom smeru čitanja smisla. Krajnjasvedenost ovih radova-monohroma bez ikakve predstave, odvodi nas do istorijskihizvora. Ali sama postavka radova, njihove serije, nizovi, aplikacije kojima se uvodineobična sugestija za njihovo gledanje, stvaraju nedoumicu. Citiranje nečega iz korpusaistorije umetnosti nije mehaničko. Ono je dopunjeno izmenjenim značenjima koja semoraju otkrivati pre svega u sadržajima vremena u kome deluju njihovi autentičnistvaraci.83