Nova slika II - Jovan Despotović

ovde izlažemo. Praktično, u jednoj generaciji (najstariji autori na ovoj izložbi rođeni su1960. godine a najmlađi 1968) izgrađeno je potpuno drugačije likovno stanje u odnosu naprethodno a koje je, prema bitnim obeležjima, očigledno umnogome uticalo upravo nanjen ovakav izgled.Baštineći na estetičkim legatima s početka devete decenije umetnici koji suizgradili likovnu sliku kasnih osamdesetih, pokazali su snažnu zainteresovanost premaprostornim radovima, objektima, skulpturama i instalacijama, čime su tokom sveganekoliko godina konačno zauzeli gotovo celokupni kreativni prostor. Druga polovinadevete decenije u našoj umetnosti ostaće zabeležena kao period potpune prevalsti punogplastičkog oblika.No, negde u pozadini, najpre tiho a potom sve glasnije, nastajalo je i jednoslikarstvo izmenjenih, drugačijih pikturalnih, (ne)ikoničkih, strukturalnih i značenjskihosobina koje danas možemo čitati na mnogim samostalnim i grupnim izložbama tihumetnika nove generacije kao potpuno formiran i estetički profilisan stav. Naravno da i uovako sažetom poetskom području razaznajemo brojna individualna shvatanja, one ličneslikarske rukopise koji detaljno razlažu ovu jednistvenu sliku na brojne autonomne ioriginalne segmente. Možda je ovde najprimetnija grupa slikara – kolorističara kojima jeosnovna jezička jedinica boja, a kojom se odmah, u sloju značenja, oblikuje jasnapredmetna i figurativna predstava.Uticaji visokog modernizma beogradske slikarske škole su i u nastavljanjutradicije apstraktnih tendencija, od onih koje se oslanjaju na strukturalno slikarstvo, dotakvih koje su iznova zainteresovane za mogućnosti ili pak nove ekspresionističkeprodore u gestualnom slikanju. Nepredmetno i nefigurativno slikarstvo, najzad, zauzimapostojanu poziciju i u načem recentnom slikarstvu; u nekim slučajevima ono dobujaodređenu znakovnu prizornost, katkada je ono jasnih neikoničkih i geometrijskihprincipa, a u trećem slučaju, ono se veoma čvrsto nastavlja na pionire aostraktneumetnosti iz njenog istorijskog razdoblja.Koloristički izuzetno nametljive, vizuelno uveseljavajuće, gotovo svečane slikevelikih formata Jamine Kalić jesu na prvi pogled apartne ovom vremenu sve poraznijihduhovnih stanja. U ovim predstavama – scenama svakodnevnog života, njenog i njenihprijatelja, ispliće se jedna vrlo lična pripovest u slikama koje sem svoje optimističkeotvorenosti poseduju i određene šifre za ispravno tumačenje vremena. Veoma sličanutisak zapažen je i u slikama Daniela Glida: kroz njihov prvi, koloristički sloja, vrloagresivan i nametljiv, probija se jedna znatno oporija literatura svakodnevnog življanjaiskazana ekstremnom svedenošću i fragmentarnošću. U tim kadrovima svakodneviceutkana je autentična atmosfera realnog okruženja koja je neminovno, kao i uvek ustvarnim slikama vremena, ostavljala izuzetne, površine ili dublje tragove. U svakomslučaju istinske otiske svoga vremena.Međusobno su potpuno istovetne slike Uroša Đurića i Stevana Markuša. Njihdvojica su i pisci „Manifesta autonomizma“ koji u četiri tačke izražava sledeće stavove:najpre, da je njihovo figurativno slikarstvo transparentno, izvan poznatih modernističkihmistifikacija ili dubinskih, zakamufliranih poruka. Ono je, zatim, vrlo lično, svedeno nasubjektivni slikarski princip, a u slučaju Đurića i Markuša ta personalnost se između njihna paradoksalan način potire ili poništava tako da je sasvim svejedno ko je od njihdvojice autor pojedinih radova. Njihove slike su toliko ikonografski, jezički i sadržajnoujednačene da se, konačno, potpuno briše razlika između njihovih ja i mi. Ne samo„Manifest autonomizma“ već i svaka pojedinačna slika ovih autora stvara jednu veoma82