Nova slika II - Jovan Despotović

81još jedan od značajnijih koraka u otklonu od modernizma (koji je među drugim mitovimasagradio i čvrstu kulu autentičnosti i originalnosti). Tako su njih dvojica 1994. godineobjavili i zajednički „Manifest autonomizma“ koji je, između ostalog istakao da se„autonomija autorskog dela“ sastoji iz ličnog načela uslovljenog „autorovim bićem,njegovim etičkim i estetičkim kodom kao i principom sredine“. Ovim nizom zapravo jegotovo doslovno ocrtana mapa puteva kojima su se autori kolorističarskog krugadevedesetih kretali.Taksativno pobrojane zajedničke osobine ovog kruga kolorističara na kraju bile bi:medijski formalizovani radovi (slike) izvedeneni u trajnom materijalu sa punimpoštovanjem sredstava izraza koja upotrebljavaju, predmetnost i figurativnost, intenzivankolorizam, samoispovednost – privatni svetovi i ambijenti u kojima sami autori imajuistaknute uloge i uočljiva mesta na delima, reagovanje na dnevne događaje, reagovanje nasadržaje recentne civilizacije masovnih medija i masovne kulture kojoj potpuno pripadaju,humornost, pa i ironičnost... Dakle ti nadasve pikturalni i figurativni idiomi opredeli su isam naziv ove izložbe koji na nešto izmenjen način, sa tim adaptiranim imenom, treba damarkira jedan vrlo prisutan i u umetničkom, smislu i vrlo ubedljiv estetički koncept. . Anjihov zaokruženi formalni i semantički karakter opravdava da se o kolorističarima govori ikao o jednom samostalnom, specifičnom i značajnom fenomenu na jugoslovenskojumetničkoj sceni devedesetih godina.Prodajna galerija Beograd, Beograd, februar-mart 1999.RezimePosle besnog slikanja grupe „Žestoki“ i učenog grupe „Alter Imago“ sa početkaosamdesetih godina, u nastavku te decenije došlo je do sasvim primetnog smirivanja uplastičkim umetnostima. Slikarska euforija u likovnom stvaralaštvu koje je u jednomtrenutku ispunjeno enormnom ekspresijom, postupno je prerastala u jednu novu vitalnostvizuelne imaginacije koja se tokom narednog perioda sve više preobražavala premaobjektima i promenljivim prostornim postavkama. U takvoj atmosferi obuzdavanjaenergija, od direktno fizičkih do intelektualnih, nastao je jedan promenjeni estetičkikoncept praktično u istoj generaciji mladih umetnika koji su prvu kreativnu zreleostgradili u klimi neekspresivnosti (kako je opisala Lidija Merenik u knjizi „Beograd –osamdesete“). Jedna opšta potreba za stvarnom obnovom medijskog jezika umetnostiposle dematerijalizujućih strategija konceptualizma, od tada često u svojim hibridnim ieklektičnim prepletima sadržinskih i formalnih slojeva, prerastala je u zajednicumeđusobno sve izolovanijih autorskih shvatanja. Slika naše umetnosti sredinomdevedesetih otuda je jedna mozaička predstava individualnih umetničkih privatnostiapsolutizovanih do krajnjih potencijala složenih, subjektivnih jezičkih sistema.U jezgru oblikovnih zbivanja prethodne decenije formirala se i treće linija sanaglašenim individualnostima u umetnosti koja je na smireni način ulazila u kreativnopolje podjednako udaljeno i od egzaltirane ekspresivnosti i od pregnantne učenosti.Veoma mnogo se oslanjajući na karakteristične zaključke autentične umetničke škole,ova grupa umetnika je zapravo formirala stvarnu vezu između tradicije našeg visokogmodernizma i tada aktuelne obnove umetnosti, sa recentnim likovnim shvatanjima koje