Nova slika II - Jovan Despotović

77priča. Toga je većina umetnika danas svesna, koliko i potrebe da se skrivene opasnosticikličnog ponavljanja poetskih sadržaja i metodskih postupaka (rečju ’stila’) građenjanekog dela eliminišu ili otvorenim retrogradnim principima, od kojih je najčešći slučaj’citiranje’ kreativnih uzora, ili pak, ponešto vedrija i optimističkija strategijaprevladavanja ovog deja vu samo-smečtanjem u mikro prostore individualnih jezičkihistraživanja. Ovako koncipirana izložba trebalo je da pokaže kako se u jednom uzorku odpet izrazito karakterističnih primera beogradskih mladih autora, kako smo videli, sarazličitim umetničkim obrazovanjem i kreativnim opredeljenjima, odigravaju upravotakve, vrlo personalizovane transformacije koje, zajedno gledajući, imaju jedinstven cilj:da se maniplacijom slikovnih elemenata formira jedna plastička prizornost koja se,udaljavajući nas od slikarstva, ipak ne odriče u potpunosti instrumenata toga medija.Bazične osobine svih ovih radova leže pre svega u jedinstvenom pikturalnom shvatanjukoje je izvedeno od različitih stanja plastičnosti u zavisnosti od konkretnih autorskihintencija. Dalje definisanje mesta ovakvih radova na skali čiji jedan kraj stoji u slikarstvua drugi u, uslovno uzevši, skulpturi, može se obaviti na segmentima bližim slikarstvu, akako ne postoji pogodan izraz za tačno imenovanje ovakvih pojava u vizuelnimumetnostima opredelili smo se za naziv slikarska plastika aludirajući pre svega nanjihovo slikovno poreklo, kao i snažnu potrebu za daljnjim određivanjem drugačijeggenetskog koda u prodici sličnih pojava. Ovo što se zbiva u beogradskoj umetnostinajnovijeg perioda, što je ilustrovano i ovom izložbom, zapravo razumemo i kaoevidentan oblikovni doprinos upotpunjavanju šarolikog mozaika umetnosti osamdesetihgodina.Salon Muzeja savremene umetnosti, Beograd, april 1987.Kritičari su izabrali ’90Srđan Apostolović, Marko Kratohvil, Dušan PetrovićPosle dramatičnih plastičkih previranja koja su kod nas koincidirala sa početkomosamdesetih godina, što su, posmatrajući u opštim crtama, pogodila likovnu umetnost uvelikom talasu obnove, i posle relativnog smirivanja, kada po pravilu dolazi do perioda„akademizacije“ stilskih formacija, moguće je nadalje na kraju iste decenije primetiti jednunovu revitalizaciju oblikovnog jezika koja se, nimalo slučajno, odvija u recentnomvajarstvu. U našoj aktuelnoj produkciji ovi simptomi se mogu rekognoscirati u radovimauglavnom mlađih, odnosno najmlađih stvaralaca, a u slučaju beogradske scene, ovo jezgrose učvršćuje oko nekolicine studenata i postdiplomaca Fakulteta likovnih umetnosti. Trojicaod njih, Srđan Apostolović, Marko Kratohvil i Dušan Petrović, čiji su radovi za ovu prilikuizabrani, nedvosmisleno ukazuju na ovaj delikatni trenutak kreativnog i estetičkogpreobražaja.Čini se da se obnova likovnog jezika danas odvija u velikoj meri u relacijamaantagonizma prema prethodnoj generaciji koja je najavila i realizovala tzv. „umetnosstnovog prizora“. Glavne karakteristike te umetnosti, sasvim uprošćeno govoreći, u skulpturiposebno ticale su se snažne potrebe za novim, katkada ne-likovnim materijalima (različitevrste plastičnih masa,terakota, kartoni, hartija), a u njima je kao posebna vrednos dominiralai intenzivna hromatska paleta. Ova vrsta umetnosti je, na semantičkom nivou, ukazivala na