Nova slika II - Jovan Despotović

oblika. Današnje slikarstvo se sve više jezički približava takvim programskimorijentacijama.Poznate i tipične karakteristike slikarstva su se tokom ovoga veka, pogotovo uepohama avangardi, transformisale na taj način da su sopstvenu pikturalnost najčešćezamenjivale upravo plastičnošću. Kada je, na primer, kubizam već detaljno izvršioelaboraciju svih optičkih mogućnosti simultanog predstavljanja predmeta na slici, i kadamu to više nije bilo dovoljno, uveo je i stvarni objekat u delo, čime mu je ugroziotradicionalno odnegovanu likovnost. Nadalje je tokom ove povesti sve više dolazilo doizražaja upravo zadovoljavanje predmetnih svojstava slike, poput konstruktivističkeumetnosti dvadesetih godina u Rusiji, ili enformela nakon Drugog svetskog rata, što jesve najzad prirodno rezultiralo i njenim doslovnim materijalnim ukidanjem u perioduumetičkog ikonoklazma prethodne decenije (konceptualna umetnost). Ponovo aktuelnoobraćanje slikarskom medijumu sada se odvija na novim temeljima i sa onom vrstomiskustva koje je potpuno svesno novih potreba i zahteva komuniciranja slike u sadapromenjenim uslovima. Slikarstvo je za veoma kratak period, za nepunu polovinudecenije još jednom rekapituliralo ovaj put od pikturalnog do plastičkog, od striktnihlikovnih primesa do otvorenih objektivnih konkluzija.Na planu formalnih datosti u radovima Mladena Mićunovića najmanje se možezapaziti ovakvih tendencija. Iskustvo nam govori da su Mićunovićeve ’Kompozicije’ uljai akrilici na staklu ili pleksiglasu potpuno ravni, da se celokupni njihov pikturalni životodvija unutar dvodimezionalnosti površine. Ali naknadnom analizom mentalnihpredstava koje se formiraju posle prvog opažanja, uočava se određeno ’vibriranje’ ovihslika, njihovo sve aktivnije kretanje od jedinstvene površine prema našem prostoru. Ovajutisak je još i jednim prividom kolaža, kako se ove slike mogu učiniti, što nam opet,shodno iskustvu što ga i u ovom slučaju posedijemo, sugeriše da u njima ’vidimo’višeslojnost. Mićunović je bez sumnje opredeljen za slikarstvo u striktno tradicionalnomsmislu određenja tog pojma, ali se stepen emancipovanja njegovog slikarskog rukopisamože protumačiti kao delotvorna, katkada manje svesna, želja da potenciju svojih slikaaktivira do znatno ’mobilnijeg’ stupnja.Velike, ustvari predimenzionirane slike Vladinira Nikolića i Paje Stankovićasvakako da definišu sopstvene ciljeve i samim formatom, ali se unutar njega odigravajumnogo značajnije stvari i to u domenu slkarske materije kao i formalnih karakteristikatoga sloja.Nekadašnji član beogradske grupe Alter Imago, Vladimir Nikolić slikarsku praksuje započeo u duhu neoekspresionističkih tendencija s početka osamdesetih godina.Njegova slika je tada ponavljala kao opšte mesto postupke hromatskog i pikturalnogdostizanja intenziteta zrašenja dela prema uzorima ekspresionističkog slikarstva iznjegovog avangardnog perioda. No, za zadržavanje u potrebnom stanju slikarskenaracije, kojoj su tadašnji mladi slikari uglavnom težili, bilo je neophodno u delointegrisati i dodatne elemente kojima će ono upotpuniti spektar svih linija delovanja.Stoga se Nikolić u drugoj svojoj fazi od sredine osamdesetih sve više zanima zamogućnosti čitanja njegovih slika po jednom jasno određenom ikoničkom ključu.Događaj se u ovom slučaju pomera sa kolorističke ekspresije prema simboličkimaspektima (najčešće svedenim srhitekturalnim fragmentima nekih poznatih primera izistorije umetnosti), a istovrmeno se uvećava i prisutnost paste u delu koje je sve punijepri čemu se ono dovodi na samu granicu reljefnosti.75