Nova slika II - Jovan Despotović

60GRUPNE IZLOŽBEa. PredgovoriNew NowUmetnost osamdesetih – Novi sadaSlikarstvo se u naletu obnavlja. Najmlađa generacija slikara nove imaginacije, novogsenzibiliteta, proslikala je u punom intenzitetu, euforično. Okupljeni su oko večne, stalneželje i potrebe uživanja u slikanju. Današnji ikonofili stvaraju epikurejski prostor unutarmlitavog, plumrtvog umetničkog sistema – i to u njegovom najvitalnijem delu: radu umaterijalu, koji je tokom protekle decenije bio izostavljen i izgledalo je da novog slikarstvaviše ne može biti.Za pokret obnove slike istorija likovnih izraza avangardi dvadesetog veka jeotvorena knjiga za potpuno slobodnu pretragu po uzorima sa kojih se nadahnjuju krajnjompokretljivošću. Ovakav odnos prema tradiciji uslovio je dase izbriše razlika izmeđufigurativnog i apstraktnog, i doveo je do toga dase oni preklapaju, ukrštaju bez narušavanjaidentiteta i unutrašnjeg saglasja. Pri tome nastaje specifična miks-referentnost premaistorijsko-umetnički sankcionisanim pokretima jor novo slikarstvo svesno stvara utisakjednog meta-integralnog uočavanja i reafirmisanja preteča. Novi sada izbegavajukonzervativnu akademsku strogost izraza, stilsku i artističku čistotu manira. Ufenomenološkom pogledu ispoljava se potpuno odsustvo brige oko toga šta je slikarstvo popropozicijama. Novonastajući pikturalni postupci grade sliku posebne namene čije jeosnovno svojstvo opsesivno delovanje, postizanje snažnog utiska, proizvođenje drugačijegdoživljaja. Nova slika izričito teži medijskoj formalizaciji nove osećajnosti, ona jeambijentalizovan prostor predstave. Rad u materijalu je ponovo otkrivanje zaboravljenemogućnosti.Novi sada su istakli zahtev da se u okviru logike razvoja izraza dogodenepredviđene promene koje su u osnovi shvatanja tek promovisanih umetničkih stavova: dase bez izvinjavanja i obrazloženja menjaju izraz i postupak po potrebi, po trenutnomraspoloženju. Oni svesno nastoje da do apsurda dovedu mogućnost klasifikovanja svog radau okvire paseističkih stilskih kategorija. Novi sada iznose dokaz u prilog tezi odiskontinuitetu razvoja stila i izraza.Kada nema preduslova za uticaje domaće umetničke tradicije, a takođe ni potrebe zastvaranje vlastitog nacionalnog identiteta, danas se vrednost ovih slika određujezauzimanjem internacionalnog mesta u okviru glavnog toka savremene umetnosti: novobeogradsko slikarstvo se ne nastanjuje na lokalnim osnovama koje bi ga kao i uvek dosadodvele na marginalni položaj, već upravo dosezanjem do vitalnog i aktuelnog stvaralaštva.Posle uključivanja u internacionalnu umetnost tokom proteklih godina, najmlađi sa početkaosamdesetih iznova otkrivaju individualni kosmopolitizam na nivou slikarskog akta koji jeistovremeno i pokušaj da se skrene pažnja na slikarstvo u društvu i vremenu koje je za njegaizgubili interes. Ovo slikarstvo je izražavanje otpora snažnoj duhovnoj totalitarizacijiproklamovanjem jednog krajnje subjektivnog, autonomnog umetničkog prava na stav, naotpor degenerativnoj idejnoj uniformnosti i banalnom estetiziranju.