Nova slika II - Jovan Despotović

33za vreme školovanja počeli da odaju simptome pripadnosti recentnoj stilskoj formaciji.Razlozi za to su uglavnom očigledni. Ne mali broj kritičara govori o samdesetim godinamakao o periodu obnove slikarstva u svim njegovim kategorijama, ili povratku slikarstvu, iliponovnom pronalaženju slikarstva, dakle u osnovi je reč upravo o ponovnom korišćenjuslikarskih materijala i sredstava: boji i platnu, koje su sedamdesete godine zanemarile,prenoseći jezik umetnosti s meterijalnog na idejni plan. Razumljivo je stoga što je pitanješkolovanja umetnika, odnosno njihovog formiranja kroz „program akademije”aktuelizovan, pošto su nosioci tog programa obnove već u periodu školovanja započeli da sezaokupljuju novom plastičkom problematikom. Pri tome se ne smeju prevideti naglašenerazlike koje postoje unutar tako zamišljene grupe umetnika. Naime, ako se porede radovi iintencije autora koji su praktično pripadnici iste generacije i koji su, dakle, u istom trenutkupohađali nastavu – kao na primer, Mrđan Bajić, Dragoslav Krnajski, Darija Kačić ili MilicaKojčić, i sa druge De Stil Marković, Vlastimir Mikić i Vesna Bulajić, uočljive su tolikovelike razlike da je pokatkad umesno upitati se da li oni uopšte pripadaju „istomsenzibilitetu”, kako se ponajpre njihova umetnost označava. Po nekoj tradicionalnoj ianahronoj podeli u granicama ove generacije, prva grupa bi se priklonila klasičnijemumetničkom izrazu koji mnogo drži do upotrebljenog medija, dok bi se druga moglaoznačiti kao „prevratnička” s promenjenom svešću o sredstvima koja nisu striktno slikarstvoili skulptura, a koja primenjuju u svom radu.Za Mrđana Bajića je nesumnjivo da stvara s punim obzirom i odgovornošću premavaraskim sredstvima. Već u prvim javnim istupanjima, on je ispoljavao tačno razumevanjeskulptorskog rada. Upotreba materijala (gips, metali) u njegovim prvim delima, veoma subili ovisni o sadržaju ili temi tid rasdova, a to je već pitanje klasičnije, „akademske”postavke kod koje je problem plastičke formulacije teme i pitanje materijala kojim se na tutuemu odgovora. Uvođenjem novih materijala u skulpturu Bajić je sigurno ovaj krutipostulat u mnogome podvrgao sumnji, ali usled razloga samog vajarskog proizvođenja(skupi materijali, dug i komplikovan proces tehničkog finalizovanja dela) umetnici su sečesto, mada nevoljno, vraćali na taj zaključak. Mrđan Bajić je od njega počeo. No, ubrzo je,sa otvaranjem prema sadržajima umetnosti osamdesetih godina, plastičke probleme rešavaoradeći najčešće u glini i poliesteru, da bi ih potom i bojio, konačno dostižući onu potrebnu