Nova slika II - Jovan Despotović

249slovenačkih mladića (1969, o OHO grupi čijim je radom Šuvaković ionako godinama opsednuti preko kojih je i čuo za P.Stefanovića). Bez obzira na objektivnu vrednost likovnih kritikaovog autora, taj opus je toliko malobrojan i nepotvrđen u stručnom svetu da se on možeeventualno uvrstiti tek u jedan kompletan pregled srpske likovne kritike, ili pak u monografskepublikacije umetnika o kojima je pisao.O O.Bihalji-Merinu već su načinjene stanovite napomene, a činjenicu da njegov rad sasvim protivurečnostima koje i Šuvaković spominje, pre ulazi u pregled kritike socijalističkogrealizma ili naivne umetnosti - čiji je on jedan od prvih jugoslovenskih zagovornika ipromotera na internacionalnoj sceni.Stvar sa kritikama B.]osića je još beznadežnija. On bukvalnio nije napisao ni jedankritički tekst o likovnoj umetnosti i umetnicima, a nekoliko njegovih literarnih opservacija oumetnicima (Radomir Reljić ili Vladan Radovanović, Dušan Otašević, OHO grupa - dakle,ponovo Šuvakovićeva opsesija, koji se pominju u njegovoj knjizi Mixed Media) ne spada ukritiku, pa time ni u nekakvu kritičku antologiju ma kako da se njen autor slobodno ineobavezno odnosi prema ovoj temi. Zanimljivo je da čak i Šuvaković slično misli, jer ne bi zaovog pisca vrlo zamršeno i nejasno naveo sledeće:Bora ]osić ukazuje na granične domene književnog i kritičkog diskirsa. On pokazujekako postoji hermeneutičko kruženje između pisma kao književnog eksperimentalnog dela ipisma kao diskursa o savremenoj eksperimentalnoj, ekscesnoj i prevratničkoj (fluksus,neodada, mixed-media) umetnosti. ]osić je rapsravama i tekstualnim produkcijama pokazaokako se teme umetnosti kao života fikcionalizuju do proznog dela i kako se narativnoknjiževne strukture mogu defikcionalizovati do tautološkog dela, do ideje kao umetničkog delaili samog života koji postaje umetničko delo (koncepti fluksusa).Za kritičare umetnosti poput B.Poznanović (njene informacije - kao primeri umetničkekritike kako Šuvaković misli - J.D. su na prelazu šezdesetih u sedamdesete godinepredstavljale oblik umetničkog, etičkog, intelektualnog i teorijskog stava, ali i iskorak izinformacijske zatvorenosti realsocijalističke distribucije značenja, smisla i vrednosti),V.Kopicla (koji je svoju javnu aktivnost započeo kao konceptualni umetnik, a kasnije je prešaou područja književne i pozorišne kritike), B.Sombatija (koji je kritički diskurs formulisao kaoizraz umetničkog nomadizma /umetnika kao kritičar/ i kao jezičko-semiotičkog oblika