Nova slika II - Jovan Despotović

209vodećih ličnosti u ovim profesijama Martićeva tumači njihovom evidentnomandroginošću, dakle njihovom polnom hibridnošću koja je u direktnoj relaciji sa opštimcivilizacijskim kretanjem postmodernizma a preko tog kulturnog koda obavljaju senesvesne i elementarne "interaktivne" komunikacije između tih protagonista i njegovihmasovnih konzumenta.Iza naslova "Radikalna ikonička reduplikacije" u tekstu Lidije Merenik sledijedna zanimljiva analiza sudbine umetničkog predmeta u XX veku, dakako sa pogledomna njegovo konačno ishodište u recentnoj produkciji na samom njegovom krajudevedesetih. Pomerajući analizu, ako poredimo sa prethodnim tekstom, sa (umetničke)ličnosti na (umetnički) predmet, Merenikova je postavila premisu: "Uzdrman je jedanmodel elitizma (model nedodirljivosti umetničkog, njegove uzvišenosti i higijeničarskeizdvojenosti od 'svakodnevnog', njegove elitističke estetike), da bi bio postavljen drugi,po kome umetničko delo postaje predmet (konzumentske) želje i obožavanja -jednostavno, prestižna garancija ukusa." Paradoksalna konkluzija koju Merenikova izovoga izvodi glasi: "Ako je slika jedan predmet, onda i predmet može da bude jednaslika". A odatle nadalje slede teorijska ishodišta koja masovnu umetnost posmatraju kaoprimere serioznog stvaralaštva sa katkada jasnim referencama na zbilju - u našem slučajutu su na primer, radovi Milice Tomić, Dragana Srdića, Mrđana Bajića ili SrđanaApostolovića sa vrlo aktuelnom "ikonografijom" oružija. Masovna kultura i popularnaumetnost - da ali i sa tako omiljenim destruktivnim porivima koje ovi umetnicinemilosrdno razotkrivaju poručuje Lidija Merenik.O izvrnutom smislu popularne ili masovne umetnosti piše i BranislavaAnđelković u tekstu "Lepa sela lepo gore: popularni diskursi rata" a kako se već iznaslova vidi, opservirano delo je poslednji film Srđana Dragojevića. Ovaj film je toliko upostmodernoj auri da naprosto nije mogao biti mimoiđen u jednoj teorijskoj metodologijiistih osobina koje je Anđelkovićeva demonstrirala. Ovo ne samo da je jedino filmskodelo koje jugo-rat tumači na surovo objektivni način, znači bez u ovakvim slučajevimapropagandnog učinka, već je Dragojevićev film jedino postmoderno ostvarenje u ovojumetnosti sa svim jezičkim karakteristikama o kojima i govori ovaj tekst. Anđelkovićkaanalitičkim tokom dovodi čitaoca i do poente, ne samo u vlastitom diskursu već i uDragojevićevom delu - do jednog pročišćenja od svakakvih mitomaskih sadržaja čija je