Nova slika II - Jovan Despotović

163godina, nesumljiva je bila specifičnost poreklaTrajkovićevih radova iz tog perioda.Korenito izmenjen postupak formiranja umetničkog predmeta za jednu vrstu kritičkogprosuđivanja bio je i znak kompatibilan delovanju i umetničke prakse tokom prošledecenije. No, sem toga što su radovi Slobodana Trajkovića iz tog vremena narušiliravninu slike, stvarajući jednu razuđenu, otvorenu strukturalnu postavku elemenata, onisu naprosto i dalje bili umetnički predmeti sa očiglednim plastičkim kvalitetima. Oveosobine koje su se u semantičkom smislu neposredno nastavljale na akademski ilitradicionalni jezik umetnosti, jer se i nadalje vršila razrada elemenata kada su oni ujednom posebnom vidu modernizovani prema čulnoj nastrojenosti autora, istovremenoosamvremenjavajući elemente poput boje, kompozicije, apstrahovanja, itd., tumačeni suizvan samog smisla rada pošto su dovedeni u vezu sa opštim karakteristika vremena.Recentna, sada slikarska, faza Slobodana Trajkovića u nivou značenja postavljaista pitanja i izaziva iste nedoumice i tumačenja. S jedne strane, po nekim pojavnimkarakteristikama očigledno je da su njegovi najnoviji radovi u generalnoj postavci bliskiaktuelnom slikarskom obratu. Ali, s druge strane, očigledno je i to da oni umnogomeduguju upravo plastičkoj strukturi njegovih prethodnih dela kod kojih he dominantnataktilna i materijalna vrednost. U jednom broju slika koje su neposredno prethodile ovimposlednjim, došlo je do promene prema organizovanju radova tako što je sve više vođenoračuna o plošnosti dela, ali je on istovremeno upotrevljavao i svoje poznate elemente izprethodne faze, koji insistiraju na utisku ručnog rada, obredne rekvizite načinjene odkanapa, voska, platna, metala i dr. Ideju ambijentalnog rada Trajković je definitvnonapustio prošle godine opredeljujući se jedino za plošno organizovanje kolorističkihpredstava. Eventualna prizornost koja se sa ovih slika može pojaviti u smislu nekeupletene fabularnosti nije racionalna definisana, niti željena, već je nesvesno utkanaizmeđu organskih i neorganskih formi. Slučajna literarnost nastala je više izprojektovanih mehanizama posmatrača, prepoznavanja i otkrivanja, nego iz potrebeautora da slika u formacijama događaja i stanja. Otuda se ova platna mogu uzeti kaoprepleti figurativnog i apstraktnog u kome i jedna i druga komponenta teže samo jednomcilju: hromatskoj agresiji velikog intenziteta.Kompoziciona rastrešenost ovih slika, njhova somnabulnost i oniričnost, regulišupotencijal prizora. Oslobođena morfologija na rubu prepoznatljivih oblika, izraz suodređenja unutrašnje inhibiranosti autora i trenutnog njegovog raspoloženja u tokustvaranja. Ova krajnje subjektivna projektivna ravan koja dominira u najnovijem ciklususlika Slobodana Trajkovića u okviru je stvaralačkog pomeranja aktuelnog formalnogiskaza. Na jugoslovenskoj likovnoj sceni to znači da je stepen autonomog određenjanekog dela dostigao visok nivo, sve do prominentne autorske pozicije koja je svakakoušla u jezgro važnih zbivanja umetnosti osamdesetih godina.III program Radio Beograda, Beograd, 23.III 1984, Pregled, 226, Beograd, 1984.2Iako pripada sasvim mladoj generaciji naših umetnika, Slobodan Trajković (rođen 1954.godine u Prištini) je pre najnovije slikarske faze već imao zapaženo i sasvimprepoznatljivo delo koje ga je i tokom prethodne decenije svrstavalo među autentične izanimljive stvaraoce. Mada je dosta polemično ono što je tadašnja umetnička kritika