Nova slika II - Jovan Despotović

11O EPOHI NOVE SLIKEUmetnost osamdesetihBeogradsko novo slikarstvoU pokušajima objašnjavanja fenomena obnavljanja jednog klasičnog umetničkogsredstva, kakva je slika, posle iskustava ikonoklastičkog perioda protekle decenije, kadaje u oblasti likovnog stvaralaštva unet ceo niz promena – od proširenja njegovih medijskilimita, što je praktično značilo uvođenje sasvim novih tehničkih sredstava iz repertoarasavremenog masovnog komucirinja, pa sve do promene izražajnog jezika i svesnogodustajanja od slikarskog i vajarskog čina koji su tada zamenjeni mnogobrojnimpostupcima dematerijalizovanja umetničkog dela, bilo dokumentovanjem refleksivnihaktivnosti koje mu prethode, bilo beleženjem procesa rada bez njegovog finalizovanja učvrsto materijalno stanje, što je sve jasno otkrivalo punu osvešćenost o položajustvaraoca i njegovog dela u aktuelnom umetničkom sistemu – mora se obratiti pažnja nakarakter one pojave koja opravdava da se o njoj govori kao o Novom slikarstvu. Ovde sepre svega imaju na umu unutrašnji, umetnički razlozi koji su doveli do plastičkeinvencije u Beogradu u kojem je dobrano nataloženo iskustvo skorašnje likovneprodukcije kao i svest o današnjoj vrednosti i značenju nekih istorijskih likovnihzbivanja, te zatim i određene karakteristike iz kompleksa spoljnih činilaca kakvi su naprimer, izlagačka politika institucija, formalno školovanje umetnika ili pitanja kritike.Danas se radikalno osporava shvatanje po kome je razvoj savremene umetnostijedan kontinuiran linearni proces u neprekidnom napredovanju pri čemu je svakirecentni stil obavezno bolji i napredniji u odnosu na prethodni. O kontinuitetu se takođegovori i kada se ima u vidu i razvoj u okviru jedne stvaralačke ličnosti u čijoj seumetničkoj biografiji mora uspostaviti jasna geneza od prvog rada do vrhincastvaralaštva i moraju se logično opravdati sve faze promena koje su sukcesivne i najčešćeposeduju zajednička formalno-stilska obeležja. Nijedno eksperimentisanje, prekid,radikalni zaokret nisu prihvatljivi i tradicionalno se kritikuju kao nedoslednosti usled