Nova slika II - Jovan Despotović

100radi uspostavljanja autorefleksivne predstave o značenjima i ishodištima novih umetničkihprodukcija, misaono utemeljio u jednoj relaciji: visoka i niska estetika, ili masovna i elitnaumetnost u uslovima koje ocrtava sadašnja masovna i popularna kultura. A na osnovumnogih karakteristika estetike pop-umetnosti koja danas dobija nepoznate potencijale,seminar je dosegao svoj neposredni cilj – intelektualnu igru igru kreiranja jednog od svetovau kojem deo današnje umetnosti sa uspehom prebiva, a koji se raspoznaje u mnogiminterpretacijama od „mekog pisma“ do „stroge misli“.Ove godine je Ješa Denegri treći put (najpre 1968, kada je održan 5. memorijal, aonda 1986. za 14. koji je sredinom prethodne decenije u umetnossti obeležio poslednjistvarni jugoslovenski umetnički pokret „srećnih osamdesetih“) dobio poziv da koncipira 19.memorijal Nadežde Petrović. Budući apsolutno svestan glavnih osobina i tendencija unašoj novoj umetnosti, on je pozvao i četiri mlada kritičara: Jasminu Čubrilo, KatarinuRadulović, Svetlanu Racanović i Stevana Vukovića, uz još jedan poziv i upućen BojaniPajić da ona dovode umetnike koji danas žive i rade van Jugoslavije, koji su, iako suselekcije radili nezavisno, načinili zapravo jednu izrazito harmoničnu celinu izlo’bu, makarpostavljeni radovi po svojim plastičkim osobinama bili delimično heterogeni, ali u čijimjedinstvenim karakteristikama prepoznajemo ono što se danas naziva „mnogim svetrovimaumetnosti“.Napomena u uvodnom tekstu kako je opšte mesto svakog od ovih izbora „selekcijakoja se odaziva duhovnoj baštini Nade’de Petrović“ – zapravo znači da se ista ideja onovom vrmenu, estetici i poetikama na kraju veka prepoznaje slično kako je i samaNadežda na njegovom početku propoznavala i bila među vodećim protagonistima obnovejezika umetnosti poznate kao modernizam. Čitanje obrazloženja izborau predgovorimakataloga pokazuje da se i na kritičarskoj sceni odvija zanimljiva aktivnost prepoznavanjaraznih mogućnosti čitanja i tumačenja radova ovih umetnika koji raznim povodima,selekcijama i kontekstima poprimaju zapravo drugačije ocene i teorijske zaključke. Ključ zarazumevanje ove pojave u novoj umetnosti nalazi se u samom karakteru ovih radova kojiočigledno u sebi sadrže one osobine koje iniciraju i adekvatnu misaonu aktivnost. A taslojevitost značenja podsticana je i samom promenljivošću formi novog umetničkogpredmeta, što je tačan način opisivanja ovog trenutka postmodernizma. Može se utvrditi i toda i ova izložba predstavlja dovoljno jednake autore, prepoznate kroz heterogenostkritičarskih interpretacija, ali i po raličitim oblikovnim propozicijama kada se njihov radpodvodi pod interaktivne teorijske idiome.Ove istovremeno mikro scene nove umetnosti formirane su na sledeći način: J.Denegri se odlučio za trojicu umetnika „usamljeničke intimne geometrije devedesetih“ –Vaska Gakovića, Miliju Pavičevića i Veljka Vujačića; takođe za tri autora odlučila se i S.Racanović – Jovana Čekića, Dobrivoja Krgovića i Zorana Naskovskog, koji raznovrsnomprodukcijom izmeštaju kontekste umetnosti (što su oni već pokazali na izložbi „Naiskustvima memorije“ 2995. godine u Narodnom Muzeju u Beogradu.) Tri autora pozvala jei B. Pejić – Marinu Abramović, Milovana De Stil Markovića i Norvežanku Sisel Tolas, kojise izražavaju vrlo različitim sredstvima, od slike do instalacije i video-performasa utematskom krugu određenim pojmovima telo – žensko.Obimnije selekcije načinili su J. Čubrilo. koja je pozvala isključivo umetnice, čimese doprinosi definisanju smisla icona femina (analogno ženskom pismu) i to u velikomgeneracijskom dijapazonu od Milice Stevanović (rođene 1933), preko Marije Dragojlović,Darije Kačić i Marije Vaude, do Tanje Osttojić (r. 1972); K. Radulović ovim povodomzanimali su umetnici koji iskazuju naglašeniji stav u odnosu prema izlagačkom prostoru, uz