Szlak Odry - PolskaTurystyczna.pl

7Wołównych. Redukcji kościołów protestanckichtowarzyszyła budowa klasztoru i kościołaKarmelitów (obecnie pw. św. KarolaBoromeusza).W wyniku trzech wojen śląskich Wołówwraz z całym księstwem znalazł siępod rządami Hohenzollernów i stał sięczęścią państwa pruskiego (był miastemgarnizonowym wojsk pruskich). Wielkipożar w 1781 r. spowodował upadekmiejscowości, a następnie jej stopniowąodbudowę, przy czym ze względówbezpieczeństwa wznoszono ceglane budynki,kryte dachówką. W 1818 r. Wołówstał się siedzibą utworzonego powiatuwołowskiego i od tej pory jestwłaściwie niewielkim miasteczkiemdolnośląskim, pełniącym jednak funkcjęlokalnego centrum administracyjnego,gospodarczego i kulturalnego. Do lat90. XIX stulecia w Wołowie mieścił sięliczny – w stosunku do wielkości miasta– garnizon wojskowy, którego obecnośćwpływała pozytywnie na życie gospodarczemiasta. Jego redukcja zostałaczęściowo zrekompensowana przezutworzenie szkół: podoficerskiej i żandarmóworaz zakładu karnego, istniejącegozresztą do dzisiaj.W XIX w. w mieście utworzono szkołyśrednie i zawodowe. Działały licznestowarzyszenia społeczno-kulturalne,Awanturnicza osobowość księcia wkrótce stała się znana także w nowej siedzibie. Wykorzystująckonflikt pomiędzy polskimi i niemieckimi zakonnikami, już w 1492 r. najechał wraz z trójkąswoich zięciów klasztor w Lubiążu. Wszystkich mnichów cysterskich wygnał, a z klasztoruuczynił siedzibę na czas polowań, a z czasem stałą rezydencję. Notoryczne spory z mnichamilubiąskimi doprowadziły do ogłoszenia na drzwiach kościoła św. Wawrzyńca w Wołowie ekskomunikiJana Szalonego. Klątwa rzucona na księcia przez opata lubiąskiego, Andrzeja, doprowadziłado ugody 22 stycznia 1501 r., na mocy której mnisi powrócili do Lubiąża z kilkuletniegowygnania we Wrocławiu.Książę Jan wraz z żoną Katarzyną przeniósł się już na stale do wołowskiego zamku. W mieściei okolicy zasłynął z poznawania wiedzy tajemnej i z wybudowanego dla tego celu laboratorium.Stał się alchemikiem-szarlatanem usiłującym posiąść umiejętność przemiany niedoskonałychmetali w srebro lub złoto. Stosunek poddanych do praktyk alchemicznych księciaJana Szalonego, ze względu na tajemniczość i zapewne fatalne nieraz skutki, był najprawdopodobniejwrogi i nieprzychylny.Prowadząc praktyki alchemiczne, nie troszczył się zbytnio o wydzielone mu księstewko, choćw czasie wielkiego pożaru w 1498 r. zasłynął z wielkiej pomocy przy odbudowie miasta. Książęnadał również mieszczanom wiele przywilejów, zwłaszcza dotyczących monopolu ważeniapiwa. Z jego też inicjatywy założony został staw rybny na podmokłych terenach na południeod miasta.Jan Szalony zmarł na zamku w Wołowie 22 września 1504 r. Na miejsce jego wiecznego spoczynkuwybrano tutejszy kościół św. Wawrzyńca. Do dziś nie wiadomo na pewno, w którymmiejscu w kościele pochowany jest książę, czy w prezbiterium pod posadzką, czy w nawiebocznej. Jedno jest jednak pewne – Jan II Szalony, Piast, awanturnik i alchemik – jest jedynąosobą z tytułem książęcym pochowaną w Wołowie.113