Szlak Odry - PolskaTurystyczna.pl

7Wołówkiego Fryderyka II, który sprzyjał reformacji.Nie dziwi więc fakt, że większośćmieszkańców miasta i utworzonegowówczas księstwa wołowskiego przeszłana protestantyzm. Wiek XVI byłczasem rozkwitu wołowskiego rzemiosłai handlu. Rozwinęło się zwłaszczasukiennictwo, którego wytwory dobrzebyły znane nie tylko na Śląsku, ale takżepoza jego granicami. Kres wołowskiejpomyślności brutalnie położyławojna trzydziestoletnia (1618–48).W trakcie działań wojennych miastokilka razy przechodziło z rąk do rąk,będąc przy tym oblegane i ostrzeliwane.Ludność traciła dobytek, a częstotakże życie. Miasto wyludniło się i ległow gruzach. Nastąpił upadek rzemiosłai handlu. Stulecie XVII to na zmianęokresy regresu i pomyślności, te ostatnieszczególnie za czasów księcia Christiana,od 1654 r. sukcesora dziedzictwawołowskiego. Jemu to mieszczanie zawdzięczalinowy coroczny targ i decyzjęo odnowieniu zamku. Po śmierci księciaJerzego Wilhelma, ostatniego śląskiegoPiasta (1675), księstwo wołowskie wrazze stolicą znalazło się pod bezpośrednimzwierzchnictwem Habsburgów.Druga połowa XVII stulecia to w dziejachzarówno Wołowa, jak i całego Śląska,okres restrykcji kontrreformacyj-Jan II Żagański (Szalony)112Z Wołowem wiąże się kontrowersyjna postać księcia Jana II Żagańskiego, ostatniego z rodu Piastówżagańsko-głogowskich. Żył on na Śląsku w końcu XV w., w okresie rozdrobnienia dzielnicowego.Najbardziej znane przydomki księcia – Szalony, Okrutny, Dziki – jednoznacznie określały jegosrogi charakter, który w dużej mierze odziedziczył po ojcu – Janie I Żagańskim, człowieku okrutnym,skłonnym do sadyzmu – jak donoszą „Roczniki Głogowskie” podczas igraszek miłosnych z żonązwykł na niej „ostrzyć swe ostrogi”.Jan II znany był powszechnie z awanturniczego trybu życia i bezwzględnych, niemal psychopatycznychreakcji. Całe jego życie było typowe dla książąt okresu rozdrobnienia dzielnicowego naŚląsku, gdzie spory, kłótnie i wzajemne rodzinne wojny Piastów były na porządku dziennym.Książę zasłynął szczególnie w 1480 r., kiedy to podczas kolejnego bezprawnego zajmowania nowychziem – tym razem księstwa głogowskiego – wykorzystał dosyć niekonwencjonalną metodę walki. Mianowiciepodczas oblężenia zamku głogowskiego książę Jan nakazał bombardowanie obrońców łajnem,gnojem i wszelkim cuchnącym ścierwem. Wszelkie te nieczystości – wystrzeliwane z katapulti innych machin oblężniczych – wkrótce doprowadziły do osłabienia ducha bojowego rycerzy broniącychtwierdzy. Przejęty w ten nieczysty sposób Głogów pozostawał w rękach Jana Szalonego do listopada1488 r., kiedy to, po kilkumiesięcznym oblężeniu grodu przez siły króla węgierskiego – MaciejaKorwina, książę zrzekł się pretensji do księstwa za kwotę 20 tys. florenów węgierskich.Jan Szalony próbował jeszcze w roku 1489 ulokować się w Ścinawie i Rudnej, niestety tym razemnieskutecznie. Ówcześni władcy księstwa oleśnickiego, Podiebradowicze, postanowili dożywotniowydzielić swemu wspólnemu teściowi niewielki obszar z Wołowem i Wińskiem, którymiał być dla niego swoistym księstwem. Na stałą rezydencję dla Jana Szalonego obrano staryzamek przylegający do obwarowań Wołowa.