zaproszenie - I Liceum Ogólnokształcące im. Jana Kasprowicza w ...

G.H-R.: Jeśli chodzi o stronę techniczną, stwierdzić to jest dość łatwo. Jeśli zaś chodzi o tak zwanąestetykę obrazu, to juŜ tak łatwo nie jest. Np. dlatego, Ŝe inne kryteria rządzą fotografią dokumentalną, ainne - artystyczną.N.J.: Dostałam od uczniów z kilku klas naszej szkoły fotografie o tematyce przyrodniczej, które oni samiuznali za dobre lub złe. Czy mogę prosić o komentarz do nich?G.H-R.: To są propozycje uczniów, tak? Zobaczmy... Wybiorę kilka, dobrze? Przed nami pierwszezdjęcie: ptak, który został zatrzymany w locie. Zrobione w odpowiednim momencie, kiedy ptak świetnierozłoŜył skrzydła, a światło boczne go podświetliło, co jeszcze dodatkowo podkreśliło harmonię lotu, ajednocześnie delikatność piór. Co najwaŜniejsze - kompozycję po przekątnej w tej fotografii równowaŜyspojrzenie ptaka, który patrzy w innym niŜ leci kierunku. Mamy więc dwie przekątne: jedna biegniezygzakiem po krawędzi rozłoŜonego skrzydła w dół aŜ po linię wzgórza na horyzoncie; druga przekątnadosłownie rysuje linię ptaka i kończy się na skrzydle. Obie zbiegają się w tak zwanym punkciecentralnym, czyli w punkcie mocnym obrazu: dokładnie tam znajduje się główka ptaka. Całośćutrzymana jest w przepięknej, subtelnej kolorystyce: od bieli przez szarości i błękity do granatu idelikatnych czerni. Doceni to zdjęcie zarówno artysta, jak i ornitolog. Zdjęcie nr dwa to równieŜ portret,tyle Ŝe bawiących się motyli. Ich ubarwione na pomarańczowo skrzydełka z róŜnymi drobnymi czarnymii białymi plamkami świetnie harmonizują z Ŝółcią kwiatostanu. Poza barwami świetnie harmonizują zesobą takŜe faktura głównego planu (czyli skrzydeł motyli), faktura miejsca, które sobie motyle wybrały(pierzaste, drobne kwiatki) i rozmyta, ale nie gładka faktura tła. Autor świetnie posłuŜył się głębiąostrości. Motyle na pierwszym planie wyostrzył, a rozmył wzorzysty drugi plan. Bogate kolorystycznie ifakturalnie tło w ten sposób uspokoił, przez co nie mamy wraŜenia przeładowania, chaosu; mamy za tow całości niezły efekt malarski.N.J.: Zdjęcie nr trzy?G.H-R.: Znów portret owada. Przysiadł sobie na fragmencie gałązki. Zdaje się jakby pozował doobiektywu, nawet główkę ma lekko przekrzywioną w przeciwnym kierunku niŜ wygięcie gałązki, na którejon siedzi. Obraz skomponowany jest według tzw. złotego podziału: 1/3 do 2/3 i w poziomie, i w pionie.Punktem mocnym, gdzie koncentruje się uwaga widza, jest głowa owada. Doskonałe zdjęcie. I kolejne,czwarte... świetne... mamy tutaj portret kota, który skrada się w koronie drzewa. Wyraźnie widać, Ŝepoluje. To zdjęcie doskonale ukazuje nam, jak waŜny jest tzw. moment fotograficzny. Technicznienajtrudniejszy, a w fotografii reporterskiej bodaj najwaŜniejszy. Dzięki szybkiej reakcji fotografującegowidzimy na zdjęciu nieupozowane, za to charakterystyczne dla gatunku zachowanie drapieŜnika.RównieŜ pod względem kolorystycznym zdjęcie wypadło świetnie. Kot biało-rudy buszuje w Ŝółtozielonymlistowiu, zaś sama korona drzewa kontrastuje z bladym błękitem nieba. Kompozycja (poprzekątnej głównego konaru drzewa) zrównowaŜona jest przez biegnące w innych kierunkach cieńszegałązki. Kot z centralnego punktu fotografii patrzy na potencjalną ofiarę (paradoksalnie: widzowi prostow oczy). Brawo dla autora!Kolejna fotografia, piąta, na którą zwróciłam uwagę, to portret kaczuszek. Właśnie obie popatrzyły,kaŜda jednym okiem, w stronę fotografującego. Kompozycja centralna zamyka się jakby w formieserduszka. Całość dopełnia trzecia kaczuszka w pewnym oddaleniu i fragment czwartej. Dwie głównebohaterki są lekko przesunięte w lewo względem osi pionowej. Obecność czwartej kaczuszki po prawejnie razi, gdyŜ przywraca kompozycyjną równowagę całości. Mocnym punktem zdjęcia jest refleks w okujednej z kaczek po lewej stronie. Choć jest to fotografia barwna, to jednak w palecie tak subtelnej, Ŝeprzypomina fotografię w sepii. Tutaj mamy dowód, Ŝe nie trzeba bogactwa kolorów, Ŝeby zdjęciezachwycało. Wystarczy zwrócić uwagę na dialog światła i cienia, wydobyć go. Bohaterki na pierwszym