Mesta stradanja i antifašističke borbe u ... - Starosajmiste.info

odigrala ključnu ulogu u puštanju Roma iz logora, jer je uspevalada nabavi potvrde o njihovom stalnom boravku, kojima je dokazivalada se nije radilo o čergarima. Na taj način, većina zatočenihRoma je do aprila 1942. godine napustila logor.Prema sačuvanoj dokumentaciji, 6. februara 1942. godine u logoruje bilo 76 odojčadi, 1.136 dece ispod 16 godina i 4.442 osobe preko16 godina. Nemačke vlasti, koje su očekivale razbuktavanje ustanka,u proleće 1942. godine bile su rešene da pripreme logore u Srbijiza utamničenje više desetina hiljada ustanika. Stoga je, u skladusa zaključcima Konferencije u Vanezeu, na kojoj je dogovoren načinuništenja Jevreja u Evropi, doneta i odluka o „konačnom rešenjujevrejskog pitanja“ u Srbiji. O tome je odlučeno u samom vrhunacističke elite u Berlinu, ali na inicijativu i uz sugestije lokalnihnemačkih okupacionih vlasti u Srbiji. Prema nekim svedočenjima,general Bader, kao i Opunomoćenik Ministarstva inostranihposlova u Srbiji, Feliks Bencler (Felix Benzler), bili su odlučnida pre proleća isprazne logor na Sajmištu, tako što bi najpre rešilipitanje „relativno male“ Jevrejske populacije. Oni su predlagalipreseljenje preostalih Jevreja u logore u Rumuniji ili Poljskoj, aliu Berlinu je odlučeno da se Jevreji iz Srbije likvidiraju u samomBeogradu. Kako su većinu zarobljenih predstavljale žene i deca,odlučeno je da se za egzekucije upotrebi kamion marke Zaurer,Predstavništvo jevrejske zajedniceKao i u Nemačkoj, gde su nacisti odmah po dolasku na vlast rasformiralipostojeća jevrejska društva i organizacije, tako su i u Srbiji,po ulasku trupa Vermahta, zabranjene jevrejske institucije koje sufunkcionisale u vreme Kraljevine Jugoslavije. U Beogradu je osnovanoPredstavništvo jevrejske zajednice, preko kojeg je ostvarivankontakt između jevrejskih stanovnika Srbije i novouspostavljenevlasti. Predsednik Predstavništva bio je najpre Benjamin Flajšer,a kasnije Emil Dajč, dok je sekretar bio Samuel Demajo. ČlanoviPredstavništva su uživali određene povlastice, ali ih nisu uvekkoristili. Na primer, kćerka Emila Dajča, mlada studentkinja arhitekture,Hilda, bila je jedna od prvih koji su se prijavili na pozivvlasti 7. decembra 1941. i sa ostalim ženama i decom prebačena ulogor na Sajmištu. Iako je mogla da odloži odlazak u logor, ona jesmatrala svojom dužnošću da pomogne sunarodnicima u nevolji idobrovoljno pomaže u logorskoj bolnici, čije su osoblje činili samizatvorenici, a ne pripadnici SS-a.185