pobierz pdf - Prestiz Magazyn szczeciński

zyka albańskiego, a Albańczycyz reguły nie mówią po polsku.Komunikacja była więc dośćutrudniona i zapewne nie każdyz indoktrynowanych przez szczecinianAlbańczyków zrozumiałich ambitny przekaz.Sposób na podróżRóżnice językowe nie byłyzresztą pierwszyzną dla Romkai Jonasza. – W komunikacjipodczas naszych podróży najważniejszyjest zwrot: „nie mamypieniędzy”, i zwrot ten znamw trzydziestu językach – zapewniaRomek.Typowym wśród narodówalbańskich zjawiskiem jest przekonanieo swojej wyższości kulturowej.I dotyczy to generalniewszelkich nacji, które spędziływiele lat w niewoli, pozbawioneniepodległości. Któregoś dnia,podróżując autostopem, szczecińscypodróżnicy wdali sięw dyskusję z kierowcą o historii.Romek wspomniał, że Grecyi Macedończycy spierają sięmiędzy sobą, kim z pochodzeniabył Aleksander Macedoński:Grekiem czy Macedończykiem.– Jak kierowca to usłyszał, zawołałoburzony: „jak to?! PrzecieżAleksander Macedoński byłAlbańczykiem!” – wspominaRomek. – Na co ja, żeby załagodzićsytuację, poprawiłem: „onie! Aleksander Macedoński byłszczecinianinem!”.Jedną z ulubionych zabawRomka i Jonasza podczas przemierzaniaalbańskich dróg i bezdrożybyło liczenie bunkrów. Systemtych żelbetonowych punktówobronnych, zbudowany przezdyktatora Envera Hodżę pokrywacałą Albanię. – Spod ziemiwystają niewielkie stanowiskaogniowe, małe betonowe „grzybki”,pod ziemią połączone tunelami– opowiada Romek. – Trudnoje wyrwać z ziemi, dlatego do dziśpokrywają Albanię, niezagospodarowane,wiele z nich miejscowitraktują jak śmietniki – dodaje.Oprócz szalonych kierowców,zdolnych kłócić się o metodologiępisania smsów w czasiejazdy, albańskie drogi miewajątakże dużo spokojniejszych użytkownikówruchu. Takich, którzynijak nie pasują do stereotypupołudniowca, „gorącej głowy”,wyjętej prosto z wrzącego kotłabałkańskiego. Żółwie, bo o nichmowa, to częsty widok na drogachAlbanii. – Jonasz lubił pomagaćim pokonywać przeszkodyi przenosił na drugą stronę ulicy– wspomina Romek. – Ale częstookazywało się, że żółwie nie chcąprzejść przez ulicę, ale podróżowaćwzdłuż niej, poczuwały sięwięc do bycia pełnoprawnymiużytkownikami ruchu.Właściwa potrawom, gotującymsię w bałkańskim kotle, kulturowai etniczna różnorodnośćudzielała się nawet żółwiom. –Ciekawe, że w Albanii występujążółwie greckie – mówi Romek.Kąpiel w błocieSzczecińskim podróżnikom udawało się niejednokrotniezatrzymywać na nocleg w ruinach zamkówNie wszystkie jednak albańskiedrogi nadają się do przejechanialub przejścia na pieszo,choćby tym pieszym miałby byćgrecki żółw. Romek i Jonasz naswojej trasie natrafili na ścieżkę,której nawierzchnią było …błoto. Dodatkowym urozmaiceniembył trójwymiarowy charakterścieżki; błoto sięgało bowiemdo wysokości kolan. – W okolicynie było żadnej innej drogi, alepostanowiliśmy sprawdzić jakradzą sobie miejscowi – wspominaRomek. – Panowie w eleganckichdresach ściągnęli spodniei przeprawili się w samej bieliźnie,starsza pani w chuście podkasałaspódnicę i także przeszłaprzez błoto. Nie wiem do dziś,czy ta kąpiel błotna miała jakiśuzdrowiskowy charakter, czy poprostu nie było innego przejścia,ale w końcu odważyliśmy sięz Jonaszem na przeprawę. Ciekawedoświadczenie, ale nie utrzymaliśmypowagi, zaczęliśmy sięobrzucać tym błotem – dodaje.Kulturową ciekawostką byłfakt, że na bałkańskiej prowincjimężczyźni całe dnie przesiadująz piwem na zewnątrz. – Byćmoże prawdziwa jest legenda,że to kobiety ich wyganiają, żebynie przeszkadzali podczas robótdomowych – śmieje się Romek.Mimo patriarchalnej kultury,albańskie kobiety potrafią zatembrać sprawy w swoje ręce. – Niesą to plastikowe „piękności”z wybiegów dla modelek i seriali,ale mają coś w sobie, naturalnąurodę i dumne rysy – mówiZańko.Były jednak momenty, w którychRomek i Jonasz sami moglipoczuć się w Albanii jak modelena wybiegu. – W małych miasteczkachalbańskich codziennieo 17ej zamykają główną ulicęi zaczyna się impreza – mówiRomek. – Wszyscy wychodząna ulicę i bawią się przy muzyce,takim odpowiedniku naszegodisco – polo. My z Jonaszem teżtak spacerowaliśmy sobie z plecakamijak na wybiegu, lansowaliśmysię po całym miasteczku– dodaje.Generalnie Romek bardzopozytywnie wspomina swojezetknięcie z prowincją albańską.– Nie potwierdziły się stereotypyo przestępczości, o tym, że naprowincji rządzi mafia – mówi.– Zresztą, dziwne byłoby, żebygangsterzy napadali na albańskichwsiach na turystów, którzyprzybywają tu raz na kilka lat.29 | PRESTIŻ | kwiecień 2011