komunikowanie społeczne

innej osoby.Komunikacja jest interakcją poniewaŜ prowadzi do wymiany bodźców i reakcji oraz kształtowania siępostaw.4. Przedstaw główne zapisy w Konstytucji RP na temat komunikacji i mediów masowych (m.in w 5 arti preambule)Art 14. Rzeczpospolita Polska zapewnia wolność prasy i innych środków społecznego przekazu.Art 49. Zapewnia się wolność i ochronę tajemnicy komunikowania się. Ich ograniczenie moŜe nastąpićjedynie w przypadkach określonych w ustawie i w sposób w niej określony.Art 54 ust 1. KaŜdemu zapewnia się wolność wyraŜania swoich poglądów oraz pozyskiwania irozpowszechniania inf.Art 213 ust 1. Krajowa Rada Radiofonii i TV stoi na straŜy wolności słowa, prawa do inf. oraz interesupublicznego w radiofonii i tv.Preambuła Ustanawiamy konstytucję Rzeczpospolitej Polskiej jako prawa podstawowe dla państwa, opartena poszanowaniu wolności i sprawiedliwości, współdziałaniu władz, dialogu społecznym o raz na zasadziepomocniczości umacniającej uprawnienia obywateli i ich wspólnot.5. Przedstaw podział środków komunikowania na 4 rodzaje (wg. Fiskego)1) środki wyraŜania inf. (np. naturalne i sztuczne języki) - są to ludzkie zachowania (werbalne i niewerbalne)uŜywane najczęściej w bezpośrednim kontakcie. Środki prezentacji - język i mowa ciała.2) środki rejestracji (zapisu, utrwalania) inf. - środki techniczne (narzędzia rejestracji zachowańkomunikacyjnych człowieka) czyli rejestracji zachowań werbalnych i niewerbalnych, a takŜe niektórychwłasności rzeczywistości materialnej i abstrakcyjnej. Śr. rejestracji jest: długopis, kamera, magnetofon,kartka i ołówek. UmoŜliwiają nam odtworzenie komunikatu w innym miejscu i czasie, nie mając juŜbezpośredniego kontaktu z nadawcą.3) Śr. transmisji (dyfuzji) inf. - Są to urządzenia i zespoły urządzeń do powielania i przenoszeniaodpowiednio zarejestrowanych komunikatów (np. maszyna drukarska, łączność telefoniczna, odbiornikiradiowe i tv, światłowody, przekaźniki satelitarne).4) Śr. przetwarzania, wyszukiwania inf. - komputery, sieci teleinformatyczne, które umoŜliwiająprzetwarzania, wyszukiwanie, magazynowanie inf.2

6.Omów główne cechy i elementy procesu komunikowania.*Charakter interakcyjny- wytwarzają się stosunki partnerskie (komunikacja symetryczna) lub dominacja ipodporządkowanie (komunikacja niesymetryczna)*Kreatywny - polegający na budowaniu nowych pojęć i przyswajaniu wiedzy o otaczającym świecie*Dynamiczny - bo polega na przyjmowaniu, rozumieniu i interpretowaniu informacji*Celowy i świadomy - poniewaŜ działaniem kaŜdego uczestnika procesu kierują określone motywy*Ciągły - bowiem trwa od chwili narodzenia człowieka aŜ do jego śmierci*Nieuchronny - ”nikt nie moŜe się nie komunikować”, oznacza to, Ŝe ludzie zawsze i wszędzie będą się zesobą porozumiewać, bez względu na ich uświadamiane bądź nie uświadamiane zamiary*ZłoŜony- wieloelementowy, wielofazowy, werbalny, niewerbalny, bezpośredni, pośredni, medialny*Jest procesem symbolicznym, bo posługuje się symbolami i znakami. Aby mogło dojść do porozumienia sięuczestników niezbędna jest wspólnota semiotyczna, czyli operowanie tymi samymi znakami i symbolami*jest nieodwracalne - w przeciwieństwie do pewnych procesów fizycznych czy chemicznych nie da się gocofnąć, powtórzyć czy zmienić przebiegu7. Stałe elementy procesu komunikacji:* Kontekst- warunki w jakich odbywa się proces komunikacji-aspekt fizyczny- czas, miejsce, warunki pogodowe-aspekt historyczny-aspekt psychologiczny- postrzeganie rozmówcy-aspekt kulturowy- wartości, symbole* Uczestnicy pełniący funkcje nadawców i odbiorców* Komunikat ? składa się ze znaczeń, symboli, kodowania i dekodowania oraz formy organizacji* Kanał- sposób i droga przekazu za pomocą której przekaz pokonuje drogę od nadawcy do odbiorcy-kanał bezpośredni-kanał pośredni* Szumy, zakłócenia , bariery-zewnętrzne ( hałas)-wewnętrzne (emocje, uczucia, zmęczenie)* SprzęŜenie zwrotne- reakcja odbiorcy na komunikat8. Wymień i omów 5 aksjomatów komunikacji.1). Ludzie nie mogą się ze sobą nie porozumiewać - Ludzie pozostający ze sobą w kontakcie, nie mogą nie3

porozumiewać się. Patologiczne są wszelkie próby unikania porozumiewania się2). Komunikacja ma aspekt treściowy i aspekt relacji - KaŜdy komunikat pełni funkcję sprawozdawczą(aspekt treściowy) i relacyjną (aspekt ustosunkowania się). Bardzo duŜe znaczenie mają tu przekazyniewerbalne (czasem decydujące o tym, jak zostanie odebrany komunikat). W zdrowych związkach aspekttreściowy porozumiewania się przewaŜa nad aspektem ustosunkowania się.3). KaŜdy z pojedynczych komunikatów danej osoby moŜna potraktować jako reakcję na komunikatpartnera. Jest on jednocześnie takim samym bodźcem dla drugiej osoby - Istotą relacji pomiędzy dwiemaosobami jest przypadkowa punktacja sekwencji wydarzeń. Ludzie mają skłonność do traktowania własnegozachowania wyłącznie jako reakcji (skutek) na zachowanie partnera (przyczyna), natomiast wzórporozumiewania się między ludźmi ma charakter kołowy, a nie linearny, typu przyczyna skutek.4). Ludzie porozumiewają się werbalnie i niewerbalnie5). Komunikacja moŜe mieć charakter symetryczny lub komplementarny - Wszystkie interakcje mającharakter komplementarny lub symetryczny. Komplementarny to taki, w którym osoba inicjuje akcję,wymaga, poucza, opiekuje się, kontroluje związek lub pewne jego obszary, druga zaś ulega,podporządkowuje się, korzysta z opieki. Zachowania jednego z partnerów uzupełniają zachowania drugiego.W relacji symetrycznej partnerzy dąŜą do wzajemnego odzwierciedlania zachowań. Jest to pozycja równościobu osób.9. Omów symetryczność i niesymetryczność relacji komunikacji - od czego zaleŜy, podaj przykłady.MoŜemy wyróŜnić relację symetryczną, gdzie kaŜda ze stron ma teki sam bądź zbliŜony status oraz relacjęniesymetryczną, gdzie jedna ze stron ma pozycję uprzywilejowaną lub dominacja jednej strony orazpodporządkowanie pozostałych członków procesu.Jak juŜ wyŜej wspomniałam role w procesie komunikacji mogą być symetryczne lub niesymetryczne. ZaleŜyto od tego, jaką pozycję i status posiadają jednostki komunikujące się ze sobą. Symetryczność moŜemyzaobserwować np. wśród grupy kolegów. Natomiast niesymetryczność np. w relacjach rodzic - dziecko bądźprzełoŜony - podwładny.Komunikowanie symetryczne – w przypadku kontaktów prywatnych i nieformalnych, w których uczestnicząosoby o tej samej pozycji. Nadawca i odbiorca to podobni pod względem ról społecznych.Komunikowanie niesymetryczne – typowe dla struktur formalnych i instytucjonalnych w którymuczestnikom komunikowania przypisane są określone role np. szefa, podwładnego. Status społeczny jestnierówny.4

10. Przedstaw główne kanały (sposoby) porozumiewania się ludzi.Wymienia się 2 klasyczne sposoby komunikowania się: komunikowanie bezpośrednie-interpersonalne ikomunikowanie pośrednie-masowe. Wraz z rozwojem nowych technologii informacyjnych praktykakomunikacyjna wzbogaciła się o trzeci sposób, nazywany komunikowaniem medialnym. Komunikowanieinterpersonalne- bezpośrednie to proces przekazywania i odbierania informacji między dwoma osobami lubpomiędzy małą grupą osób wywołujący określone skutki i rodzaje sprzęŜeń zwrotnych. Jest tokomunikowanie interaktywne czyli minimum dwie jednostki wchodzą we wzajemne interakcje.Komunikowanie pośrednie-masowe- to proces emisji komunikatów od nadawcy medialnego (komunikatoramasowego) do publiczności środków masowego przekazu za pośrednictwem mass mediów. Komunikowaniemasowe ma impersonalny charakter tzn, Ŝe między nadawcą i odbiorcą nie ma Ŝadnych bezpośrednichstyczności, odbiorca dla nadawcy jest anonimowy. Komunikowanie medialne (interpersonalne) jestspecyficzną formą komunikowania interpersonalnego, w którym uczestnicy są pozbawieni moŜliwościbezpośredniego kontaktu fizycznego. Ten sposób komunikowania powstał i rozwijał się wraz zpowstawaniem środków komunikowania na odległość. Pierwszy był telefon, dziś wzbogacony o siecitelefoniczne, kablowe i informatyczne, a takŜe sieci telefonii komórkowej.11. Przedstaw graficznie i opisz poziomy komunikowania (tzw. Piramida McQuaila).1.Komunikowanie intrapersonalne – ma miejsce wtedy gdy człowiek komunikuje się sam ze sobą.2.Komunikowanie interpersonalne – ma miejsce gdy komunikowanie zachodzi między przynajmniej 2ludźmi. Jest to najniŜszy poziom w procesie komunikowania społecznego.3.Komunikowanie grupowe – zachodzi między konkretnymi grupami np. rodzina, znajomi, koledzy zeszkoły.4.Komunikowanie między grupami – czyli zachodzi pomiędzy przynajmniej 2 grupami wymienionymipowyŜej.5.Komunikowanie organizacyjne – występujące w róŜnego rodzaju instytucjach i ogromnych firmach.6.Komunikowanie masowe – czyli polega na wysyłaniu komunikatów od nadawcy medialnego dopubliczności za pośrednictwem mediów. 7.Komunikowanie globalne – obejmujące obszar całego świata.(Globalna wioska)5

12. Wymień i opisz 6 głównych – Twoim zdaniem – barier w komunikacji interpersonalnej.Nieumiejętność słuchania – jeŜeli nie potrafimy skupić uwagi na wypowiedzi drugiej osoby, nie jesteśmy wstanie jej dobrze zrozumieć, umykają nam informacje, które były do nas kierowane, a ponadto nadawcakomunikatu moŜe pomyśleć, Ŝe nie jest dla nas waŜna treść jego przekazu;, - nieumiejętność precyzyjnegowyraŜania własnych myśli – abyśmy mogli zostać dobrze zrozumieni waŜne jest, by treść naszychkomunikatów była jasna, precyzyjnie sformułowana i abyśmy posługiwali się językiem zgodnie z regułamigramatycznymi; - zbyt emocjonalne wyraŜanie własnych poglądów – dyskusja powinna być prowadzona wmerytoryczny sposób, naleŜy przemyśleć to co chcemy powiedzieć, poniewaŜ w chwili zdenerwowania czypodniecenia moŜemy powiedzieć coś, czego wcale nie zamierzaliśmy, - postawa nieufności wobec drugiejosoby – ustawiczne poczucie, iŜ nasz rozmówca jest nieszczery i nie mówi prawdy powoduje, iŜ trudno jestnawiązać z nim szczery kontakt czy poczynić z nim jakiekolwiek ustalenia dotyczące np. omawianejsprawy, - nie zwracanie uwagi na komunikaty niewerbalne – z mowy ciała odczytujemy o wiele więcejinformacji niŜ z przekazu werbalnego, zatem warto zwracać uwagę na komunikaty niewerbalne;, -niestosowny do okoliczności ubiór osób – niestosowny ubiór np. w miejscu pracy moŜe sprawiać, Ŝezostaniemy ocenieni negatywnie, jako osoby niekompetentne, moŜe odwracać uwagę i niekorzystne o nasświadczyć, co jest utrudnieniem w kontakcie z drugą osobą.13. Zdefiniuj komunikację masową i podaj jej 6 głównych wyznaczników.Komunikowanie masowe – to proces emisji komunikatów od nadawcy medialnego (komunikatora masowegodo publiczności środków masowego przekazu za pośrednictwem mass mediów. Media masowe - środki(kanały) komunikowania masowego, a więc wszelkie urządzenia, które w komunikowaniu masowym słuŜąTRANSMISJI, a właściwie DYFUZJI INFORMACJI. Inaczej mówiąc, m. m. to techniczna aparatura, zapomocą której wypowiedzi publiczne rozsiewane są pośrednio i w zasadzie jednokierunkowo wśródrozproszonej i nieustrukturyzowanej, rzeczywistej i potencjalnej publiczności. Tak rozumiane m. m. sąjednocześnie środkami dyfuzji i środkami wyrazu, które się kieruje nie do jednostek jako indywiduów, ale dozamierzonej publiczności o poŜądanych cechach społeczno-ekonomicznych i kulturowych. Do m. m.zaliczane są GAZETY, CZASOPISMA, PLAKATY (teŜ: BILLBOARDY), wielkonakładoweksiąŜki, RADIO, TELEWIZJA, FILMY, płyty i kasety oraz częściowo INTERNET Wyznacznikikomunikacji masowej: 1.mediatyzacja- interpretacja rzeczywistości przez media,2.kierowanie komunikatówdo szerokiej, sfragmentaryzowanej (podzielonej)społecznosci,3.centralizacja- tworzenie centrówupowszechniania przekazów- czyli koncentracja instytucji medialnej,4.publiczny charakter- publiczniedostępna dla wszystkich. Przyczyniła się do powstania szczególnej sfery publicznej, która wcześniej nieistniała,5. spowodowała zmniejszenie znaczenia kom. Twarzą w twarz- jest bardziej anomiczna i b.6

zhierarchizowana, 6.w komunikowaniu masowym jest ułatwione oddziaływanie perswazyjne na masowąskalę – w postaci reklamy, ale i propagandy, 7. łączy się z moŜliwością manipulacji – oddziaływaniemniejawnym,8. dominacja dyskursu rozrywkowego –wzrost znaczenia przekazów rozrywkowychinforozrywka14. Wymień i omów główne funkcje (4) i dysfunkcje (4-5) współczesnych mediów.FUNKCJE: -1. informacyjna – mamy moŜliwość dostępu do interesujących nas informacji,2 socjalizacyjna(dostarczanie wiedzy wspólnej sprzyjającej socjalizacji, środkiem podstawowym socjalizacji jest rodzina,szkoła, media),,3 umoŜliwiają debatę publiczną (dyskusje na waŜne społeczne tematy, które równieŜ dotycząnas samych),4 edukacyjna (sprzyjają rozwojowi intelektualnemu- ksiąŜka, sieć teleinformatyczna),5 -sprzyjarozwojowi kultury (upowszechniają wytwory kultury),,5 dostarczanie rozrywki (słuŜy zabawie),,6 funkcjawzorcotwórcza – niektórzy naśladują wybitne postaci występujące w telewizji DYSFUNKCJE: 1zniekształcają przekazywane informacje w celu ich uatrakcyjnienia,,2 są czynnikiem uzaleŜniającym, gdyŜwiele osób we współczesnych czasach nie wyobraŜa sobie Ŝycia bez telewizji, internetu, a chociaŜby radia.,3wpływają na wzrost agresji wśród społeczeństwa, a zwłaszcza wśród młodzieŜy, która jest bardzo podatna napokazywanie okrucieństwa w telewizji, a tym samym naśladowanie negatywnych postaci i postaw.,4wywierają negatywny wpływ na relacje pomiędzy rodziną, gdyŜ często telewizor i ulubiony serial zastępujązwykłą rozmowę przy kolacji,5 wywierają zaburzenia somatyczne, tzn. związane z postawą ciała. Człowiek,który często siedzi przy komputerze nabiera nawyk garbienia się co prowadzi do skrzywień kręgosłupa.Chodzi równieŜ o brak ruchu i niemoŜność odpręŜenia.15. Które z funkcji mediów masowych (wybierz 2) mają istotne znaczenie w zarządzaniuinstytucją/firmą? UwaŜam, Ŝe jedną z dwóch funkcji mediów masowych, która jest istotna w zarządzaniuinstytucją jest funkcja informacyjna. Ludzie którzy posiadają stanowiska kierownicze w danej instytucji lubfirmie aby sprawnie zarządzać ludźmi oraz firmą muszą posiadać szereg informacji, które mogą być w tympomocne. JeŜeli okaŜe się w pewnym momencie, Ŝe ta wiedza jest niekompletna, osoba taka moŜe jąuzupełnić bardzo łatwym sposobem, czyli posłuŜyć się mediami masowymi. Internet jest takim medium,gdzie szybko, w kaŜdej chwili moŜemy znaleźć interesujące nas informacje. Potem moŜemy je wykorzystaćpodczas pracy w takiej instytucji. RównieŜ z radia i telewizji moŜna czerpać wiele istotnych informacji, tyleŜe niekoniecznie w szybki sposób, ale przypadkiem moŜemy się dowiedzieć czegoś co spowodujepogłębienie naszej wiedzy na temat zarządzania instytucją, Funkcja wzorcotwórcza jest według mnie drugąwaŜną funkcją mającą istotny wpływ na sposób zarządzania instytucją. Osoby pracujące w danej firmie mogączerpać wzorce z wielu mass mediów. Wydaje mi się iŜ znów telewizja i Internet odgrywają największą rolęw procesie wzorcotwórczym. W filmach bardzo często występuje motyw zarządzania instytucją przez7

kierowników. Są oni przedstawiani w jasnym świetle, a takŜe ich zadania które wykonują są najlepsze zmoŜliwych i bardzo rzadko spotykane w rzeczywistości.16. Media publiczne – od kiedy istnieją w Polsce, które media moŜemy do nich zaliczyć, czym róŜniąsię od mediów komercyjnych, a w czym są do nich podobne?Telewizja publiczna - stacja telewizyjna (lub stacje telewizyjne), stanowiąca własność Skarbu Państwa, niebędąca - w odróŜnieniu od telewizji komercyjnych - własnością prywatnego kapitału. Środek masowegoprzekazu ustawowo zobowiązany do szerzenia tzw. społecznej misji programowej, bowiem generowaniezysków nie jest jej podstawowym zadaniem. Dlatego teŜ ramówki nadawców publicznych zawierają m.in.:programy kulturalne, magazyny przeznaczone dla mniejszości narodowych i etnicznych. W Polsce jedynątelewizją publiczną (do 1989 państwową) jest Telewizja Polska, nadająca obecnie pięć kanałów: TVP1,TVP2,TVP3 Regionalna, TV Polonia, TVP Kultura, TVP Sport.Istnienie telewizji publicznej w Polsce jest rezultatem działania wielu czynników społecznych i politycznych.Przyjmuje się, Ŝe wszechstronne i wielokierunkowe oddziaływanie telewizji jest tak silne, Ŝe powinna się onaznaleźć, a ściślej: jej funkcjonowanie, pod jakąś szczególną ochroną. Owa siła sprawcza moŜe się przekładaćna kształtowanie norm społecznych i motywowanie odbiorców do akceptowania i realizowania postawfunkcjonalnych względem zmieniającego się otoczenia społecznego. Deregulacja, czy teŜ decentralizacjarynku telewizyjnego poprzez dopuszczenie nadawców prywatnych, komercyjnych, ograniczona zostałapoprzez urzeczywistnianie systemem wspierania i ochrony telewizji publicznej, której przydano pewnespecyficzne funkcje o szczególnym znaczeniu społecznym. Istnienie telewizji publicznej z punktu widzeniademokratycznego systemu politycznego jest nieocenione, poniewaŜ wraz z radiofonią publiczna są jedynymimediami, od których moŜna wymagać inicjowania, umoŜliwiania i prowadzenia debaty politycznej.Media komercyjne muszą wypracować zyski, by przeŜyć, czasem zatem muszą podejmować decyzje, którebezpośrednio wpływają na treść przekazu. Media publiczne nie uciekają przed podobną logiką ekonomiczną.Faktem jest równieŜ iŜ większość mediów prywatnych ma swój interes w angaŜowaniu się w systemkapitalistyczny i skłania się ku poparciu dla najbardziej oczywistych obrońców tego systemu, a mianowiciekonserwatywnych partii politycznych17. Uzasadnij pogląd: współczesna komunikacja międzyludzka jest bardzo zmediatyzowana.Człowiek w coraz większym stopniu poznaje rzeczywistość nie bezpośrednio, ale poprzez media masowe.Współczesna komunikacja międzyludzka jest bardzo zmediatyzowana, gdyŜ we współczesnymspołeczeństwie dominują sztuczne, techniczne środki wyraŜania, utrwalania i przesyłania waŜnych8

przekazów. Teraz kontakty za pośrednictwem mediów są dominującą formą kontaktów międzyludzkich.Coraz częściej ludzie zwykłą rozmowę, twarzą w twarz zastępują wysłaniem smsa, telefonowaniem, lubwysłaniem maila. Proporcja kontaktów bezpośrednich jest do medialnych jest oczywiście róŜna w zaleŜnościod ludzi i trudna do ustalenia, lecz moŜna stwierdzić, Ŝe znakomita większość międzyludzkich kontaktów isymbolicznych wytworów ma charakter pośredni – w czasie i przestrzeni. RównieŜ infrastruktura medialnaw szczególności telekomunikacyjna jest podstawą sieci i obiegów informacyjnych o róŜnym zasięgu (odlokalnego do globalnego) zasadniczych dla skutecznych działań i kontaktów jednostkowych iorganizacyjnych we wszystkich sferach Ŝycia.18. Jakie potrzeby osobiste (3) i społeczne (3) odbiorców zaspokajają media masowe?Mass media zaspokajają potrzeby osobiste i społeczne. Potrzeby osobiste – potrzeba samopoznania (np.poprzez ksiąŜki i Internet), potrzeba rozrywki (poprzez telewizję, kino itd.), Potrzeba ucieczki od problemów(Telewizja, kino, Internet) Potrzeby społeczne – zaspokajają potrzebę poznania świata (czyli pełnią funkcjęinformacyjną, prasa, radio, tv, Internet), umacniają więzi społeczne (TV, ludzie potrafią wczuć się w sytuacjęinnych i potrafią im współczuć oraz solidaryzują się w róŜnych waŜnych społecznych przedsięwzięciach),Kształtują u ludzi pozytywne wzorce zachowania i kształtowania swoich poglądów (funkcja edukacyjna)19. Przedstaw komunikowanie werbalne i jego rolę w zarządzaniu.Podstawowym środkiem komunikowania werbalnego jest język – dzięki niemu wyraŜone są znaczeniakomunikowanych uczuć i idei, pod warunkiem, Ŝe dźwięki i symbole są rozumiane przez wszystkichuczestników procesu komunikowania. Język znalazł zastosowanie po to aby określać, wyraŜać i definiowaćmyśli, uczucia, doświadczenie w celu wymiany ich z innymi ludźmi; oceniać rzeczy, ludzi, uczucia zgodnie zposiadanym systemem postaw i wartości, prezentować i dyskutować wyniki własnych, Ŝyciowychdoświadczeń, mówić o samym języku – jego strukturze itp. Język pozwala na komunikowanie znaczeń, nakreowanie, podtrzymywanie i zmienianie środowiska. Dzięki językowi moŜna udzielać informacji, szukać jejlub unikać uczynienia czegoś. Język pozwala ludziom być jednoznacznym lub dwuznacznym, moŜe być teŜźródłem werbalnego nieporozumienia. Forma ustna daje komunikującym się więcej moŜliwości ekspresjiuczuć i myśli, bowiem proces przekazu zostaje dodatkowo wzmocniony przez środki komunikowanianiewerbalnego. Ale istnieje równieŜ forma pisemna komunikowania werbalnego, która znacznie częściej macharakter formalny niŜ nieformalny. W komunikowaniu interpersonalnym przyjmuje ona postać np. listuklasycznego lub e-maila, faksu, teletekstu, w komunikowaniu instytucjonalnym, politycznym i publicznymsą to oficjalne pisma jak polecenie, rozkaz, instrukcja działania, akty prawne, rozporządzenia, instrukcje,decyzje, postanowienia itp. A na poziomie masowym media drukowane i Internet.9

20. Uzasadnij pogląd; znajomość dwu języków jest współcześnie niezbędna w komunikacji izarządzaniu. Dwujęzyczność to umiejętność posługiwania się dwoma róŜnymi językami, która najczęściejwynika ze zróŜnicowania etnicznego obszaru na którym występuje. Dwujęzyczność ma wiele zalet. Jedną znich jest łatwość uczenia się innych języków. Jak udowodniły badania osoby posługujące się dwomajęzykami szybciej się uczą, są bardziej kreatywne niŜ uŜywający jednego języka. Osoby takie mogą siękomunikować z większą liczbą osób. Ponadto mówiąc danym językiem stykają się z kulturą innego kraju copomaga łatwiej pokonać wszelkie bariery międzyludzkie. JeŜeli mówimy w języku obcym łatwiej jest namznaleźć pracę. JeŜeli chodzi o zarządzanie to osoby posiadające taką zdolność łatwiej dogadują się zpersonelem a takŜe podczas konferencji wszelkiego rodzaju (tzn jest moŜliwość Ŝe na niej znajdą się równieŜosoby mówiące w innym języku niŜ nasz ojczysty)mają łatwiejszy kontakt z pewnymi osobami i szybciejpotrafią dochodzić do porozumienia i podpisywać transakcje.21. Przedstaw komunikowanie niewerbalne i jego rolę w zarządzaniuKomunikacja niewerbalna to zespół niewerbalnych komunikatów nadawanych i odbieranych przez ludzi nawszystkich niewerbalnych kanałach jednocześnie. Informują one o podstawowych stanach emocjonalnych,intencjach, oczekiwaniach wobec rozmówcy, pozycji społecznej, pochodzeniu, wykształceniu, samoocenie,cechach temperamentu. Komunikaty te nadawane są i odbierane najczęściej na poziomie nieświadomym,jednak mogą być równieŜ nadawane i odbierane świadomie (tak jak większość gestów - emblematów czywiele wyrazów mimicznych).22. Podaj i opisz krótko 4 podstawowe róŜnice między komunikacja werbalną i niewerbalnąKomunikacja interpersonalna, rozumiana zarówno jako zachowania werbalne jak i niewerbalne, zachodzinieustannie - kaŜda sytuacja społeczna implikuje proces nadawania i odbierania róŜnych informacji. Niewypowiadając ani słowa, moje ciało nieustannie emituje sygnały, które wyraŜają moje samopoczucie,nastawienia, postawy. Komunikacja niewerbalna jest wielokanałowym procesem przebiegającymspontanicznie, obejmującym subtelne nielingwistyczne zachowania, dokonującym się w sposób ciągły i, wduŜej mierze, bez udziału mojej świadomości. Nawet jeŜeli zdaję sobie sprawę z emitowania poprzez własneciało określonych sygnałów niewerbalnych, to w niewielkim jedynie stopniu potrafię sprawować kontrolęnad tym procesemKomunikacja werbalna to komunikacja oparta na słowie. Sprowadza się ona do tego, iŜ przekazująckomunikaty uŜywamy słów. Rozmawiając z drugą osobą – uŜywamy słów. Czytając ksiąŜkę – odbieramykomunikaty autora przekazane nam za pomocą słów. Pisząc list lub wypracowanie przekazujemykomunikaty za pomocą słów.10

23. Omów 4 główne funkcje komunikacji niewerbalneja) funkcja informacyjna: Komunikacja niewerbalna jest istotnym źródłem wiedzy i informacji. Dzięki niejmoŜna dowiedzieć się o samopoczuciu rozmówcy, jego pewności siebie, stanie uczuciowo - emocjonalnym,a takŜe postawie wobec drugiej osoby. Zapoznanie się z ta wiedzą umoŜliwia lepiej i skuteczniej panowaćnad przebiegiem procesu komunikacji. Wszelkie sygnały niewerbalne są niezwykle istotne równieŜ dlatego,Ŝe często bywają nieuświadomione, a danej osobie trudno jest nad nimi zapanować.b) wspieranie wypowiedzi słownej: Za pomocą komunikacji niewerbalnej jednostka moŜe "dopowiedzieć"komunikat przekazywany przy uŜyciu słów. Dzięki temu następuje pełniejsze zrozumienie wypowiedzi.Wspieranie komunikatu słownego przybiera kilka form:* powtarzanie komunikatu słownego - jest stosowane w celu objaśnienia lub podkreślenia wypowiedzisłownej, np. wskazywanie drogi nie tylko poprzez mowę, ale takŜe poprzez gesty * zaprzeczanie - mamy znim do czynienia wtedy, kiedy jednostka zapewnia słowami, Ŝe wszystko jest dobrze, ale jej mimika, głosczy nerwowe ruchy wskazują na coś zupełnie innego*uzupełnianie - komunikat niewerbalny uzupełnia wypowiedź słowną, np. podczas wyznawania uczuć mamytez do czynienia z miłym głosem, bliskim dystansem, kontaktem wzrokowym* zastępowanie - niektóre sygnały niewerbalne mogą zastąpić wypowiedź słowną, np. machanie ręką napoŜegnanie* akcentowanie - słuŜy podkreśleniu pewnych aspektów wypowiedzi, np. pauza w określonym miejscu,odpowiedni akcentc) wyraŜanie postaw i emocji: Komunikacja niewerbalna słuŜy głownie wyraŜaniu stanów uczuciowo -emocjonalnych. Do wyraŜania emocji słuŜą głownie dotyk, mimika, gesty czy dystans. MoŜna to zauwaŜyćna podstawie wyraŜania przyjacielskości lub wrogości. WyraŜaniu sympatii słuŜą uśmiech, bliskość fizyczna,kontakt wzrokowy, dotyk, natomiast postawa wrogości charakteryzuje się przeciwstawnymi komunikataminiewerbalnymi. Podobnie jest w przypadku postaw dominacji i podporządkowania. Postawa dominacjicharakteryzuje się brakiem uśmiechu, donośnym głosem i rękoma załoŜonymi na biodrachd) definiowanie relacji: Ta funkcja komunikacji niewerbalnej moŜe słuŜyć do określenia poziomu poufałościi zaŜyłości pomiędzy uczestnikami komunikacji. Przy uŜyciu sygnałów niewerbalnych jednostki mogązakomunikować własną bliskość. Osoby, które są ze sobą w bliskim kontakcie utrzymują kontakt wzrokowy,11

zmniejszają dzielący ich dystans fizyczny, pochylają się ku sobie i dotykają się wzajemnie. Do wyraŜeniawłasnej dominacji słuŜy określona postawa, sposób nachylenia sylwetki, napięcie mięśni.24. Zdefiniuj komunikacje perswazyjną i podaj 6 podstawowych klasyfikacji perswazji.PERSWAZJA – jest to proces współdziałania ludzi w których dominuje nadawca mający na celu zmianępostawy lub zachowania odbiorcy. Perswazja jest bardzo często procesem komunikowania się. Perswazjaodbywa się bez przymusu fizycznego. Perswazje moŜna klasyfikować za względu na 6 aspektów:1) ze względu na wielość odbiorców(prywatna (mąŜ – Ŝona), publicznie ( reklamodawca – potencjalnyklient)2) jest oparta na kryterium regulacji prawnych (legalna, nielegalna)3) ze względów etycznych (jawność intencji nadawcy) jawna, niejawna (manipulacja)4) ze względu na ocenę pragmatyczną z punktu widzenia nadawcy (skuteczny przekaz, nieskuteczny przekaz- błędy taktyczne (nie zastosowana odpowiednich środków)- błędy genetyczne (przekaz nie trafi do odbiorców)5) ze względu na profesjonalność i czas (prosta – jest wtedy gdy zajmuje mało czasu i nie stosujemytrudnych środków,kampanijna)6) ze względu na pole ludzkiej aktywności(polityczna, handlowa, religijna, pedagogiczna)25. Omów uznawany za najbardziej adekwatną teorię empiryczną dotyczącą perswazji (MODEL ELM)Model ELM – jest to teoria, którą uwaŜa się za najlepszą teorię empiryczną wyjaśniającą zachowaniaodbiorców. Teoria ta zakłada, Ŝe człowiek odbiera przekazy perswazyjne dwoma torami poznawczymi:centralnym i peryferycznym. Pomiędzy tymi torami istnieje związek transakcyjny.TOR CENTRALNY – oparty na wysiłku intelektualnym, analiza argumentów. Kompetencja intelektualna imotywacja jest kluczowa.TOR PERYFERYCZNY – to są wraŜenia, skojarzenia, nastrój, stopień koncentracji.Współcześnie informacje są przekazywane w torze peryferycznym.12

26. Przestaw główne mechanizmy perswazji umoŜliwiające nadawcy wpływ na odbiorcę1) mechanizm wzajemności – apelujemy bo odbiorca to zrobił, by się odwdzięczył2) konsekwencji – zrób to BY Cię nie uwaŜano za osobę niekonsekwentną3) konformizmu – zachowaj się tak jak wszyscy4) sympatii – zrób to bo mnie lubisz5) autorytetu – zrób to bo jestem kimś kto się na tym zna6) niedostępności – zrób to bo okazja się więcej nie powtorzy.27. Przedstaw głównych uczestników komunikacji politycznej.1) aktorzy polityczni (nadawcy politycznych)- reprezentujących instytucje polityczne. MoŜemy mówić o nichw sensie wąskim i szerokim. W wąskim znaczeniu za aktora politycznego uznaje się jednostki, które chcąwpływać na proces podejmowania decyzji. W szerokim, aktorem politycznym są partie polityczne, rząd,organizacje publiczne, grupy nacisku i organizacje terrorystyczne. Obie kategorie aktorów, z wyjątkiemorganizacji terrorystycznych, stosują te same techniki komunikowania: korzystają ze środków masowegoprzekazu, stosują marketing polityczny, odwołują się do reklamy politycznej i public relations.2) personel mediów (nadawców medialnych)- reprezentujących organizacje medialne. Przez organizacjemedialne rozumiemy redakcje prasowej, stacje radiowe i kanały telewizyjne. Przypisuje się im dwie role. Popierwsze, są przekaźnikiem politycznego komunikowania, którego źródło pozostaje na zewnątrz strukturymedialnej, po drugie- są nadawcami politycznych przekazów, konstruowanych przez personel mediów.3) obywatele (potencjalny elektorat) - w systemach otwartych media pozwalają i ułatwiają przepływinformacji i sygnałów w przeciwnym kierunku z dołu do góry, tzn. od społeczeństwa do elit politycznych.WyraŜa się to nie tylko w kacie głosowania czy referendum. Obywatele mają moŜliwość wyraŜenia swoichopinii w formie manifestacji, strajków, demonstracji, petycji, listów do instytucji politycznych iprzedstawicieli aparatu władzy na róŜnym szczeblu. Swoistą informację dla elit politycznych stanowią takŜewyniki ankiet i sondaŜy badania opinii publicznej.28. Omów relacje pomiędzy perswazją, propagandą i public relations. Perswazja jest to procesświadomego nakłaniania, przekonywania kogoś do czegoś lub odradzania komuś czegoś, polegający nawykorzystaniu argumentacji pozasiłowej, tzn wykluczający uŜycie siły. Celem perswazji jest przekonanie dosłuszności swojej tezy w dyskusji, podtrzymanie jej aŜ do uzyskania korzystnego dla siebie wyroku.13

Propaganda – odmiana perswazji publicznej której celem jest nakłonienie jak największej liczby osób doprzyjęcia postaw aprobujących daną ideologię czy doktrynę. Public relations (PR) (z ang. – relacje zotoczeniem) – proces komunikowania, który poprzez stworzenie moŜliwości dialogu i interakcyjność działańoraz z pomocą określonych instrumentów i technik komunikacyjnych, wzmacnia lub nawet kreuje związekorganizacji z jej otoczeniem, aby stworzyć sytuację, w której nastąpi wyrównanie interesów organizacji i jejotoczenia oraz aby umoŜliwić funkcjonowanie organizacji i jej otoczenia w optymalnej dla obu stronrzeczywistości.29.Przedstaw klasyfikacje propagandyKryteria typologii (klasyfikacji) propagandy:1.Ze względu na treść: (propaganda społeczna, propaganda polityczna, propaganda ekonomiczna, mogąrównieŜ występować inne np. zdrowotna, naukowa, sportowa, edukacyjna, ale dwie pierwsze sąnajwaŜniejsze.)2.Według stopnia zafałszowania treści: (propaganda biała, propaganda szara, propaganda czarna)3.Według kierunku jej oddziaływania: (propaganda zewnętrzna, propaganda wewnętrzna)4.Ze względu na przebieg procesu propagandowego w społeczeństwie: (propaganda horyzontalna,propaganda wertykalna)5.Ze względu na zaleŜność w czasie między przekazem a wydarzeniami, których dotyczy: (propagandapoprzedzająca, propaganda towarzysząca, propaganda post fatum (następcza)6.Ze względu na sposób rozpowszechniania propagandy: (propaganda bezpośrednia – interaktywna,propaganda pośrednia – impersonalna:propaganda audiowizualna, propaganda audytywna, propagandawizualna)Propaganda społeczna – nazywana takŜe socjologiczną, integruje maksymalną liczbę jednostek, unifikujezachowanie członków wg pewnego modelu, rozpowszechnia określony styl Ŝycia wewnątrz grupy, a atakujeinne środowiska i grupy społeczne. W obrębie propagandy socjologicznej znajdują się róŜne propagandypolityczne, religijne, związane z odmiennymi nurtami ideologicznymi itp. Cechą zasadniczą propagandysocjologicznej, róŜniącą ją od politycznej, jest spontaniczność, brak struktur i zarządzania. Propagandasocjologiczna prowadzi do adaptacji jednostek w grupach i do aktywnego uczestnictwa mas. Kreuje nowezwyczaje i metody przez specyficzny sposób wewnętrznej perswazji, obcej propagandzie politycznej. Nie matu zorganizowanych fachowo kampanii i profesjonalnych specjalistów od propagandy. KaŜdy z członków14

grupy jest potencjalnym propagandzistą. Z pomocą przychodzi reklama, kino, technika rozumianageneralnie, wiedza zdobyta w procesie edukacji i socjalizacji etc. Propagandę tą cechuje ponadto brakintencjonalności i polityczności. Agituje w spokoju, w klimacie prawdy i etyki. Działa wolno. Jej efektymoŜna najlepiej zaobserwować w społeczeństwach stabilnych i Ŝywotnych, ale takŜe w społeczeństwach igrupach ekspansywnych. Propaganda socjologiczna przygotowuje teren pod propagandę polityczną, stądokreślana jest jako subpropaganda.Propaganda polityczna – J.Ellul definiuje ją jako techniki wpływania na obywateli wypracowane istosowane przez instytucje władzy państwowej, partie polityczne, administrację, elity polityczne etc.Zasadniczym jej celem jest modyfikowanie zachowań społeczeństwa zgodnie z interesem nadawcy.Realizacja tego typu propagandy opiera się zarówno na wolontariuszach, jak i aparacie do tego celupowołanym. Najlepiej zbadanymi i dobrze znanymi przykładami propagandy politycznej są propagandahitlerowska i stalinowska. Propaganda polityczna nie występuje jednak tylko w systemach totalitarnych. Jestona uprawiana takŜe w systemach demokratycznych, i to z duŜym powodzeniem. Szczególnym rodzajempropagandy politycznej jest propaganda wyborcza. Jest ona nieodłącznym elementem wszelkich procesówwyborczych. Po II wojnie światowej pojawiły się tendencje do unikania słowa „propaganda”, gdyŜ wywołujeono negatywne konotacje. Zaczęto stosować powszechnie termin „komunikacja polityczna”, który jest raczejneutralny. Zmiana nazewnictwa nie zmieniła jednak istoty zjawiska. Propaganda dalej była i jest propagandą.Współczesna propaganda polityczna jest techniką wpływania na zachowania obywateli, kierowania opiniąpubliczną i manipulowania. Opiera się na najnowszych osiągnięciach naukowych i wynikach badańempirycznych w zakresie psychologii społecznej, socjologii, politologii, teorii komunikowania itp.Współcześnie propaganda polityczna przestała być aktem jednorazowym i przerodziła się w propagandęciągłą i totalną, czyli celową, zaplanowaną w szczegółach i stałą działalność instytucji politycznych,wykorzystujących wszystkie moŜliwe środki przekazu.30.Co to jest cenzura mediów masowych? Wymień jej dwa główne rodzaje.Cenzura to znajdujące się w rękach władzy narzędzie kształtowania i utrzymywania oficjalnej wersji„prawdy”, to ograniczenie prawa do wypowiedzi jednej osoby przez inną. Jest to równieŜ ograniczanie przezpaństwo podstawowych praw człowieka - prawa do wolności słowa i wolności prasy, pod róŜnymipretekstami. Cenzura mediów masowych odnosić się będzie oczywiście do mass – mediów, przez którerozumiemy telewizję, radio, prasę czy internet. Z cenzurą nieodłącznie wiąŜe się takŜe pojęcie "wybielaniafaktów". Najbardziej znaną cenzurą mass-mediów w Polsce była cenzura okresu PRL. Władzaadministracyjna mogła wówczas np. zająć tekst, ingerować w zawartość gazety tzw. komunikatamiurzędowymi, a w razie sprzeciwu wymierzyć drakońskie kary pienięŜne, potrafiące zachwiać budŜetem15

nawet najzamoŜniejszej gazety. Cenzurę tamtego czasu w Polsce moŜna określić praktyczniej jednymsłowem – fałszerstwo. Obecnie na świecie jeśli chodzi o cenzurę mass – mediów występuje wieleprzykładów jej stosowania np. na Białorusi, na Kubie, w Rosji, w Korei Północnej, w Chińskiej RepubliceLudowej itp. (generalnie tam gdzie jest system totalitarny, autorytarny bądź takowe przypominający), gdzieobywatel w zasadzie nie ma moŜliwości usłyszeć prawdziwych, obiektywnych informacje, gdyŜ wszystkojest „filtrowane” przez władzę w celu wyeliminowania z przekazów treści dla niej niewygodnych. WChińskiej Republice Ludowej na przykład cenzura dotknęła równieŜ Internet (!) - we współpracy zzagranicznymi koncernami blokuje się dostęp do zakazanych treści umieszczonych na zagranicznychserwerach.Istnieje wiele rodzajów cenzury np.: instytucjonalna, prawna, prewencyjna, represyjna, wewnętrzna,polityczna itp.Cenzura instytucjonalna – zwana równieŜ państwową - w danym kraju istnieje specjalna instytucja, którazajmuje się kontrolą i dopuszczaniem (lub nie) do przekazu wszelkich publikacji, filmów, itp.Cenzura prewencyjna - polegająca na kontrolowaniu wszelkich przekazów zanim zostaną one opublikowanei zakazie publikowania czegokolwiek bez zgody odpowiedniej instytucji cenzurującej.Cenzura represyjna - polegającej na ściganiu, karaniu i ew. wycofywaniu z obiegu materiałów objętychcenzurą, jednak bez cenzurowania ich przed publikacją.31. Co to jest sieć teleinformatyczna i jakie jest jej znaczenie w komunikacji współczesnej?Najprościej rzecz ujmując sieć teleinformatyczna jest to organizacyjne i techniczne połączenie systemówteleinformatycznych ze sobą. Sieć teleinformatyczna jest integralną częścią kaŜdego prawidłowo iniezawodnie działającego systemu informatycznego i telefonicznego. KaŜda sieć teleinformatyczna powstajew oparciu o kompleksowe załoŜenia techniczne np. wykorzystaniu przy jej budowie: tzw. węzłówcentralnych, serwerów, okablowania (najczęściej światłowody), nadajników bezprzewodowych, routerów itp.Wszystko to wraz z odpowiednim oprogramowaniem, poprawie połączone ze sobą tworzy właśnie sieciteleinformatyczne, poprzez które moŜna m.in. uzyskać dostęp do internetu, prowadzić rozmowy telefoniczne,odbierać sygnał telewizyjny (popularne „kablówki”), radiowy, a nawet satelitarny. Generalnie sieciteleinformatyczne są współcześnie nieodzownym elementem w funkcjonowaniu człowieka. Wraz zrozwojem technologii i technik teleinformatycznych sieci te są stale unowocześniane np. w taki sposób, Ŝezwiększa się ich przepustowość przesyłu danych oraz prędkość tego przesyłu, a takŜe poprawia się jakośćprzesyłanych danych (np. popularna ostatnio HDTV - ang. High Definition TV, czyli cyfrowy sygnał16

telewizyjny tworzący obraz o podwyŜszonej rozdzielczość). Jeśli chodzi o znaczenie sieciteleinformatycznych w komunikacji współczesnej to moŜna śmiało powiedzieć, Ŝe są one niezbędne. Towłaśnie dzięki sieciom teleinformatycznym oglądamy filmy w TV, rozmawiamy przez telefony komórkowe,dokonujemy płatności za pomocą kart kredytowych, korzystamy z internetu itp. Zapewne nikt (z krajówcywilizowanych i rozwiniętych) obecnie nie wyobraŜa normalnego funkcjonowania bez tych rzeczy.Spektrum zastosowania sieci teleinformatycznych jest więc ogromne, a ich znaczenie i potrzebnośćbezdyskusyjne.32. Co to jest tabloid? Podaj i krótko scharakteryzuj polski przykład.Tabloid (z ang. tabloid), brukowiec, bulwarówka – typ gazety, przewaŜnie dziennika. Początkowo termin"tabloid" oznaczał silną, skondensowaną tabletkę. Później nazwą tą zaczęto nazywać specyficzny rodzajpisma w formacie nieco mniejszym od rozmiarów tradycyjnych gazet, dzięki czemu moŜna je czytaćzarówno w tramwaju, jak i w poczekalni u lekarza. Dzięki łatwo przyswajalnemu językowi i stosunkowoniskiej cenie trafia przede wszystkim do mało wymagających czytelników. W Europie pierwsze tabloidypojawiły się na Wyspach Brytyjskich, gdzie zyskały ogromną popularność. Tabloid skierowany jest domasowego odbiorcy. Dlatego teŜ zawarte w nim informacje często przesycone są tanią sensacją, tytułytekstów są bardzo populistyczne i dosadne, mające wywołać u czytelnika określone emocje. Podobnie zlicznymi ilustracjami i zdjęciami, które często zawierają drastyczne sceny. Nierzadko przesycone są teŜerotyką. DuŜą uwagę poświęca się w tabloidach takŜe tematyce sportowej. Tabloidy koncentrują się główniena opisywaniu sensacji opatrzonych duŜą liczbą fotografii, wielkimi nagłówkami i niewielką zawartościątekstową. JuŜ pierwsza strona takiej gazety najczęściej "krzyczy" wielkim tytułem lub zdjęciem. Częstotabloidy odwołują się do emocji, prowokują, nierzadko przekraczają granice uznane w świeciedziennikarskim, niekiedy teŜ opisują fikcyjne historie jako prawdziwe. Nieodłącznym atrybutem tabloidu jestprosta krzyŜówka, konkurs (typu zdrapka), w którym moŜna wygrać cenne nagrody, oraz komiks i fotografiaroznegliŜowanej kobiety. Tabloid nie jest medium opiniotwórczym gdyŜ nie posiada własnego zdania, leczpowtarza opinie większości swoich czytelników. Tabloidy nie poruszą teŜ tematyki o choćby minimalnejwartości edukacyjnej np. badań genetycznych czy polityki międzynarodowej w kontekście innym niŜskandalu, gdyŜ takie artykuły ich zdaniem są zbyt nudne lub zbyt trudne dla czytelników tabloidów. WPolsce największą popularność zdobyły FAKT (od 2003) i SUPER EXPRESS. W Niemczech BILD, zaś wWielkiej Brytanii THE SUN i DAILY MIRROR. Oprócz gazet płatnych, duŜą popularność zyskują sobierównieŜ w Polsce bezpłatne tabloidy rozdawane na przystankach autobusowych oraz przypominające tabloidgazetki sprzedawane przez sieci hipermarketów. FAKT – najpopularniejszy chyba obecnie w Polsce tabloid.Posiada wszystkie cechy wymienione powyŜej. Dominują tam ostre, przyciągające wzrok potencjalnego17

czytelnika barwy a takŜe erotyka np. roznegliŜowana kobieta (zwłaszcza na okładce). Ma to na celuzachęcenie osoby do kupna gazety. Tytuły artykułów są „krzykliwe”, prowokacyjne. Jeśli chodzi o treść toich tematyka oscyluje w zasadzie wokół skandalów obyczajowych. Zawartość merytoryczna treścizawartych w tym tabloidzie jest „płytka”, skierowana do czytelników mało wymagających. Artykułynapisane są językiem prostym, barwnym. Tabloid ten nie porusza tematów powaŜniejszych. Artykuły np.czystonaukowe są dla tego periodyku zbyt „cięŜkie” i w opinii ludzi redagujących tą gazetę – zbyt nudne.33. Kampania komunikacyjna i jej podstawowe cechy.Kampania komunikacyjna ma na celu spowodowanie specyficznych i poŜądanych skutków u duŜej liczbyosób w określonym czasie, której konsekwencją jest zorganizowanie działań komunikacyjnych. Podziałkampanii komunikacyjnych: 1.Kampanie globalne – o zasięgu międzynarodowym, światowym lubkontynentalnym. Najczęściej realizowane przez organizacje międzynarodowe takie jak: UNESCO, ONZ,WHO np. „dzień walki z rakiem” 2. Kampanie narodowe – obejmują teren jednego kraju, zazwyczajpodejmowane z inicjatywy rządu. 3.Kampanie regionalne i lokalne – skierowane do publicznościzamieszkującej określony obszar geograficzny Kampanie komunikacyjne ze względu na zasięg publicznościdzielimy na: kampanie ogólno – adresowane (do całego społeczeństwa) oraz kampanie konkretne –skierowane do węŜszej grupy odbiorców. Typy społecznych kampanii komunikacyjnych: 1.Kampaniemodyfikujące postawy i zachowania obywateli – np. bezpieczeństwo, zdrowie, środowisko naturalne,ekologia itp. 2. Kampanie informacyjne – informacje o charakterze społecznym: np. postęp w procesieintegracji Polski z UE, informacje ekonomiczne, upublicznienie danych statystycznych itp. 3. Kampaniepromujące - promocja „produktów” publicznych np. nowe procedury obsługi klientów w administracjipublicznej (serwis internetowy) czy kampanie promujące nabór do wojska, policji.34. Typy reklamy ze względu na nadawcęReklama to informacja połączona z komunikatem perswazyjnym. Zazwyczaj ma na celu skłonienie donabycia lub korzystania z określonych towarów czy usług, popierania określonych spraw lub idei (np.promowanie marki). Reklama przybiera róŜną postać - od rzetelnej informacji o cechach produktu,spotykanej głównie w prasie specjalistycznej, po wychwalanie produktu bez rzetelnej informacjimerytorycznej o przedmiocie reklamy,35. Globalizacja. Płaszczyzna gospodarcza i technologiczno – informacyjnaGlobalizacja - jest pojęciem uŜywanym aby opisać zmiany w społeczeństwach i gospodarce światowej,które wynikają z gwałtownego wzrostu międzynarodowej wymiany handlowej i kulturowej. Opisuje18

zwiększenie wymiany informacyjnej, przyspieszenie i spadek cen transportu, a takŜe wzrost handlumiędzynarodowego oraz inwestycji zagranicznych spowodowanych znoszeniem barier oraz rosnącychwspółzaleŜności między państwami. W ekonomii termin ten oznacza głównie zjawiska związane zliberalizacją wymiany handlowej lub “wolnym handlem”. W szerszym znaczeniu odnosi się do rosnącejintegracji i współzaleŜności między jednostkami działającymi globalnie, czy to na platformie społecznej,politycznej czy ekonomicznej. Globalizacja w wymiarze gospodarczym polega w głównej mierze naujednoliceniu rynków i obracanych na nich róŜnorodnych towarów. Pozwala to znieść większość barierwystępujących w handlu międzynarodowym, dzięki czemu firmy z Azji czy Ameryki Południowej mogąkonkurować swoimi towarami na rynkach europejskich, czy amerykańskich. Globalizacja gospodarki jest totworzenie gospodarki światowej, czyli moŜliwości swobodnego przepływu produktów oraz czynnikówpomiędzy wszystkimi krajami świata. Proces globalizacji gospodarki przejawia się w postaci strukturintegracji gospodarczej, rozwoju międzynarodowych przedsiębiorstw i instytucji, oraz w tworzeniu iumacnianiu organizacji tworzących ład gospodarczy w skali światowej. Podstawowymi cechami procesuglobalizacji w sferze ekonomicznej są: (Integrowanie , Międzynarodowa współzaleŜność , Związek zpostępem naukowym, technicznym i organizacyjnym , Szybki przepływ informacji i towarów).Do podstawowych czynników, pod wpływem których proces globalizacji będzie się kreował, naleŜyzaliczyć: (postęp naukowo-techniczny , międzynarodową konkurencję , politykę ekonomiczną państw).Płaszczyzna technologiczno – informacyjna. Istotnym czynnikiem napędzającym procesy globalizacji jestpostęp technologiczny głównie w transporcie i telekomunikacji oraz rozwój nowych technologiiinformacyjnych. Rewolucja komputerowa i postęp w telekomunikacji (komunikacja elektroniczna, Internet,e-biznes, telefonia komórkowa itp.) umoŜliwiają przyspieszenie globalnych interakcji. Światowy system siecitelekomunikacji i transportu pozwala na szybkie przenoszenie idei, towarów, informacji i kapitału. Postęp wtechnikach informacyjnych prowadzi równieŜ do „kurczenia się świata”, wydarzenia, informacje i ideenatychmiast docierają do wszystkich krajów. Globalna rewolucja informacyjna i technologiczna wywołałazasadnicze zmiany w produkcji, finansach, wymianie międzynarodowej oraz funkcjonowaniu biznesu.Sektory, które wcześniej odgrywały niewielką rolę w wymianie międzynarodowej, głównie ze sfery usług,znacząco wzrosły, a gałęzie przemysłu osiągnęły globalny zasięg. Rewolucja informacyjna stworzyłaniespotykane wcześniej moŜliwości organizacji produkcji w filiach na całym świecie. Procesy globalizacji, zjednej strony, wzmagają dąŜenie do tworzenia i szybkiego wykorzystywania wysokiej techniki, z drugiej zaś- postęp technologiczny przyspiesza procesy globalizacji. Globalizacja wiedzy i technologii stworzyłypodstawę dla nowego typu gospodarki – opierającej się na wiedzy (knowledge – based economy). Globalnakonkurencja przyspiesza postęp technologiczny i narzuca postawy innowacyjne w kaŜdym kraju.19

36. Przedstaw główne cechy społeczeństwa informacyjnego.NajwaŜniejszym kapitałem dla ludzi jest informacja, wiedza. To społeczeństwo ludzi, którzy chcą siękształcić całe Ŝycie, to społeczeństwo które nie tylko posiada rozwinięte środki przetwarzania informacji ikomunikacji, ale środki te są podstawą tworzenia dochodu narodowego i dostarczają źródła utrzymaniawiększości społeczeństwa. Społeczeństwo informacyjne kształtuje się w krajach o wysokim stopniu rozwojutechnologicznego, gdzie znaczenie ma dostęp do informacji, jakość i szybkość przepływu informacji. Teczynniki determinują rozwój gospodarczy. Idea tego społeczeństwa zrodziła się w państwach wysokorozwiniętych – jej podstawy zostały zformułowane w Japonii w latach 70. Społeczeństwo informacyjnenazywa się teŜ postindustrialnym (poprzemysłowym), rozwój społ. Inf. Jest związany z rozwojem sieciteleinformatycznej.37. Przedstaw główne problemy Polski w realizacji społeczeństwa informacyjnego.Niepowodzenie nowoczesnej strategii rozwoju przy niestabilności politycznej i ograniczonej efektywnościgospodarczej, stanowią wystarczający warunek, aby kraj znalazł się na peryferiach rozwiniętej Europy.Dlatego polskie środowisko informatyczne wielokrotnie zwracało uwagę na zaniedbywania w dziedziniepopierania rozwoju informatyki i telekomunikacji. Szczególną uwagę zwraca się na następujące aspekty: wstrategii rozwoju Polski naleŜy przyjąć Ŝe teleinformatyka jest jednym z podstawowych czynnikówgospodarczego, społecznego i kulturalnego rozwoju kraju. Przyśpieszenie rozwoju teleinformatyki jestwarunkiem jest warunkiem koniecznym zmniejszenia luki cywilizacyjnej; dąŜenie do społeczeństwainformacyjnego jest obiektywną i racjonalną strategią rozwoju kraju; w strategii rozwoju teleinformatykikonieczne jest określenie relacji miedzy sferami adaptacji innowacji i autonomicznego działania, doefektywnego wchodzenia w fazę społeczeństwa informacyjnego, konieczne jest zapewnienie efektywnegosystemu edukacji, w tym kształcenia nowoczesnych kadr informatycznych i telekomunikacyjnych, w celustworzenia społeczeństwa informacyjnego naleŜy dopasować juŜ istniejące i nowo powstałe systemytelekomunikacyjne i systemy informatyczne do standardów europejskich.20