Filozofia kultury fizycznej w Polsce.pdf - Stowarzyszenie Idokan Polska

This copy is for personal use only - distribution prohibited - This copy is for personal use only - distribution prohibitedobejmuje swym zasięgiem myślicieli przełomu XIX i XX wieku oraz okresu Polski międzywojennej– Jordana, Znanieckiego, Piaseckiego, Osmolskiego, Zaruskiego i innych. Antynomianatura – kultura dotyczy wizji jednostki ludzkiej w procesie wychowania fizycznego. Oznaczaw skrajnych ujęciach, po pierwsze: tylko kształcenie cech fizycznych, a po drugie: rozwójwszystkich cech, a zwłaszcza psychicznych, duchowych w procesie wychowania fizycznego.W czasach powojennych pierwszy kierunek prezentował Zygmunt Gilewicz, a drugi – KrzysztofZuchora. Owe ambiwalentne postawy usiłowali mediatyzować Maciej Demel oraz AndrzejPawłucki zwłaszcza w drugim i trzecim – niezwykle płodnych i obfitujących w śmiałe rozwiązaniai teorie – okresach twórczości. Na szczególne uznanie zasługuje w tym przypadkuostatni okres Andrzeja Pawłuckiego, który zaowocował opracowaniem oryginalnej i dojrzałejkoncepcji określonej jako wychowanie do wartości ciała.Od socjologii do rozważań filozoficznych nad sportemDo grona wyróżniających się postaci z zakresu nauk o kulturze o orientacji humanistycznejzaliczyć można Zbigniewa Dziubińskiego i Wojciecha J. Cynarskiego – osoby, które doktoryzowałysię i habilitowały na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie. Obaj swe pracezwiązane z uzyskaniem najważniejszego stopnia naukowego zogniskowali na zagadnieniachdotyczących socjologii kultury fizycznej. Pierwszy poświęcił ją rozmaitym aspektom kulturyfizycznej kleryków katolickich, drugi natomiast dalekowschodnim sztukom walki w perspektywieeuropejskiej. Zawarte w nich rozważania były także konsekwencją ukończonych przez nichstudiów socjologicznych – na Uniwersytecie Warszawskim oraz na Uniwersytecie Rzeszowskim.Niemniej jednak zarówno pierwszy, jak i drugi bardzo często rozważali zagadnienia ściśle związanez filozofią sportu.Zbigniew Dziubiński jako absolwent AWF, Studium Religioznawczego UW, a także kierownikStudium Wychowania Fizycznego Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej oraz prezes SalezjańskiejOrganizacji Sportowej RP próbuje kojarzyć w swej obszernej twórczości zagadnieniadotyczące wychowania fizycznego i sportu (szerzej – kultury fizycznej) z antropologią katolicką.Dziubiński oprócz kwestii socjologicznych porusza także problematykę filozoficzną. Próbujestworzyć humanistyczne, w tym przypadku katolickie, a w szczególności personalistyczne zapleczedla teorii kultury fizycznej, a zwłaszcza dla sportu i wychowania fizycznego. Świadczy o tymm.in. jego praca doktorska nt. Wartości ciała i kultury fizycznej we współczesnej filozofii katolickiej.Nie stroni on zarówno w tej, jak i w innych pracach od wiązania zagadnień teologicznychz różnorodnymi zjawiskami z zakresu kultury fizycznej. Czyni to, przyjmując za podstawę tzw.zaplecze teoretyczne Kościoła katolickiego. Wskazuje na ewolucję jego doktryny, polegającąmiędzy innymi na dowartościowaniu świata doczesnego i bytującego w nim człowieka „tu i teraz”,„z krwi i kości”, człowieka rzeczywistego i historycznego zarazem. Ludzka praca, aktywnośćna rzecz przekształcania świata doczesnego nabierają nowego znaczenia w nauczaniu posoborowym.Ma miejsce rehabilitacja ciała w ludzkim złożeniu, które otrzymuje nowy sens, wynikającyzarówno z filozoficznego, jak i teologicznego uzasadnienia (esencjalna zmiana pozycji,semiotyczna funkcja, włączenie do panteonu sacrum). Oceniane są one w sposób pozytywnyi znajdują uzasadnienie w na nowo zinterpretowanych przez Kościół zapisach Starego i NowegoTestamentu (np. praca nie jest już oceniana jako kara za grzechy, ale jako uczestnictwo w Boskimdziele stwarzania, a uczestnictwo to, przez stanie się człowieka partnerem Boga, jest wyjątkowymdowartościowaniem pracy, ale przede wszystkim samego człowieka-osoby).Dzięki tym dociekaniom Z. Dziubiński ukazał teoretyczne zaplecze Kościoła katolickiego,który wbrew obiegowym opiniom, najogólniej rzecz ujmując, pozytywnie odnosi się do kulturyfizycznej, wpływa inspirująco na założenia wychowania fizycznegoSzczególnym obszarem zainteresowań Z. Dziubińskiego są podglądy personalistyczne KarolaWojtyły – Jana Pawła II. Poszukuje w nich uzasadnienia dla ontologicznych, antropologicznychi etycznych podstaw kultury fizycznej, wychowania fizycznego i sportu. Dąży, jak twierdzi, dostworzenia zaplecza teoretycznego dla tych dziedzin. Podejmuje się tego z inspiracji chrześcijańskiej– podporządkowanej chrześcijańskim celom.Kolejnym obszarem zainteresowań Z. Dziubińskiego jest wychowanie fizyczne i sport (szerzej– kultura fizyczna) w wyższych seminariach duchownych Kościoła katolickiego w Polsce.Electronic PDF security powered by Committee of Scientific Research, Stowarzyszenie Idokan Polska ®, Poland 21