Plan urzÄ dzenia lasu dla Nadleśnictwa Brynek - Państwowe ...

Potencjalne zagrożenia stanowią: zmiana warunków siedliskowych spowodowanagospodarką wodną i melioracyjną (uniemożliwienie okresowych zalewów) i przekształcaniesię łęgów w grądy. Źle prowadzona gospodarka leśna: błędy w identyfikacji gleb i siedlisk,pociągające za sobą niewłaściwe składy gatunkowe odnowień (sosna i olcha na łęgach, litedrzewostany jesionowe), uproszczenie struktury lasu przez ograniczenie się wyłącznie douprawy dębu. Eksperymenty z zakładaniem plantacji topolowych.Ochrona łęgów wiązowo-jesionowych powinna być przede wszystkim związana z troskąo warunki siedliskowe, w których funkcjonuje ten typ ekosystemu (ochrona warunkówwodnych). Oznacza to konieczność zachowania reżimu okresowych zalewów wodamirzecznymi. W gospodarce leśnej należy stosować rębnie złożone z długim okresemodnowienia, pełne dostosowanie cięć i odnowień do lokalnej struktury drzewostanu iwarunków mikrosiedliskowych. Docelowe składy gatunkowe na siedliskach łęgu wiązowojesionowegopowinny być dostosowane do lokalnych warunków - kombinacja dębu, wiązu ijesionu. W zniekształconych drzewostanach na obszarach chronionych realizować należyprzebudowę polegającą na eliminacji z siedlisk łęgowych gatunków ekologicznie obcych,np. sosny i świerka przy pomocy trzebieży lub rębni złożonych.Na terenie Nadleśnictwa siedlisko łęgów wiązowo-jesionowych występuje w leśnictwieKrywałd, na siedlisku LŁ, zajmując powierzchnię 1,38 ha, tj. 0,37% powierzchni wszystkichsiedlisk naturowych.91E0 ŁĘGI WIERZBOWE, TOPOLOWE, OLSZOWE I JESIONOWE.Siedlisko priorytetowe.Łęgi wierzbowe, topolowe, olszowe i jesionowe (Salicetum albae, Populetum albae,Alnenion glutinoso--incanae, olsy źródliskowe) – stanowią typ siedliska przyrodniczegoobejmujący nadrzeczne lasy: olszynki olszy szarej, olszowe, jesionowe, wierzby białej ikruchej oraz topoli białej i czarnej. Występują w całej Polsce, przy czym miejscami sąreprezentowane przez różne podtypy. Wymienione lasy wykształcają się na glebachzalewanych wodami rzecznymi, o wysokim poziomie wód gruntowych, głównieklasyfikowanych jako pobagienne lub napływowe aluwialne. Zgodnie z definicją należy tukilka istotnie różniących się podtypów drzewostanów, a mianowicie od jesionowo-olszowychna obszarach źródlisk i związanych z nimi cieków, przez olszowe w dolinach szybkopłynących rzek, olszyny nad wolno płynącymi strumieniami, górskie olszynki olszy szarej, ponadbrzeżne lasy wierzbowe i topolowe nad dużymi rzekami.W toku waloryzacji przyrodniczej nie sprecyzowano, jaki podtyp łęgów znajduje się naterenie Nadleśnictwa. Określenie tego siedliska miało duży stopień ogólności. Biorąc poduwagę położenie geograficzne, morfologie terenu, warunki siedliskowe i fitosocjologiczne,możliwe jest występowanie trzech podtypów: nadrzeczny łęg wierzbowy, łęg topolowy orazłęg jesionowo – olszowy. Najbardziej prawdopodobnym jest zespół leśny o naukowej nazwie:niżowy łęg jesionowo-olszowy (Fraxino-Alnetum W. Mat. 1952) z klasy Querco-Fagetea,rzędu Fagetalia sylvaticae i związku Alnion incanae, stąd też jego krótka charakterystyka.Łęgi wierzbowy i topolowy występują najczęściej na gruntach prywatnych lub zarządzanychprzez okręgowe dyrekcje gospodarki wodnej, rzadko na gruntach administrowanych przezLasy Państwowe.Łęg jesionowo-olszowy (Fraxino-Alnetum W. Mat. 1952) występuje w całej nizinnej iwyżynnej części Polski na siedliskach wilgotnych, na terenach płaskich, w dolinach wolnopłynących cieków, różnej wielkości, a także na obszarach źródliskowych. Decydującymczynnikiem siedliskowym jest powolny ruch wód gruntowych, przy braku zarówno131