Plan urzÄ dzenia lasu dla Nadleśnictwa Brynek - Państwowe ...

Cladonia. Z roślin zielnych stosunkowo największy udział mają trawy i niektóre inneacydofilne gatunki jednoliścienne oraz drobne byliny. Należą do nich przede wszystkim:śmiałek pogięty (Deschampsia flexuosa), kosmatka owłosiona (Luzula pilosa), turzycapigułkowata (Carex pilulifera), trzcinnik leśny (Calamagrostis arundinacea), szczawikzajęczy (Oxalis acetosella), konwalijka dwulistna (Maianthemum bifolium), przetacznikożankowy (Veronica chamaedrys), przetacznik leśny Veronica officinalis oraz siódmaczekleśny (Trientalis europaea). Z dużą stałością, lecz na ogół nielicznie występuje borówkaczarna (Vaccinium myrtillus). Z gatunków charakterystycznych dla żyznych lasów liściastychnajczęściej występują: wiechlina gajowa (Poa nemoralis), turzyca palczasta (Carex Digitala),żurawiec falisty (Atrichum undulatum), zawilec gajowy (Anemone nemorosa), przytuliawonna (Galium odoratum), fiołek leśny (Viola reichenbachiana) i kostrzewa leśna (Festucaaltissima).Potencjalne zagrożenia dla tego zbiorowiska to: ujednolicenie struktury wiekowejszczególnie w lasach gospodarczych, młody wiek drzewostanów, homogenizacja przestrzennaruna, a także deficyt roślin i zwierząt związanych z mikrobiotopami starych oraz martwychdrzew, a także rozkładającego się drewna.Ochrona polega głównie na: utrzymaniu „ładu przestrzenno-ekologicznego”,polegającego na konsekwentnym pozostawianiu do naturalnej śmierci części drzew;pozostawianiu fragmentów ekosystemu nietkniętych podczas cięć rębnych, a takżezapewnieniu ciągłej obecności w każdym kompleksie starych, rębnych i przeszłorębnychdrzewostanów. Stare drzewa pozostawiać należy w większych, nieprzerzedzonych płatach, cozapewnia większą odporność na różne szkodliwe czynniki. Unikać należy wprowadzaniagatunków obcego pochodzenia (daglezja, dąb czerwony), jak również rodzimych, ale tylkopoza granicami naturalnego zasięgu (modrzew, jodła, świerk). W użytkowaniu rębnymdrzewostanów, stosować należy rębnie złożone z długim okresem odnowienia np. Rb IVd.Na terenie nadleśnictwa kwaśne buczyny niżowe występują w leśnictwach: Stolarzowice,Górniki, Łabędy, na siedliskach: LMwyżśw, Lwyżśw oraz Lwyżw, zajmując 79,15 ha (tj.21,08%).9130 ŻYZNE BUCZYNY NIŻOWE.Żyzne buczyny niżowe (Galio odorati-Fagetum Rübel (1930) ex Sougnez et Thill 1959)to stosunkowo najuboższa postać nizinnych, eutroficznych lasów bukowych, związanych zwilgotnym i łagodnym klimatem suboceanicznym, są trwałym typem ekosystemu leśnego.Zbiorowisko to obejmuje lasy bukowe rosnące na żyznych siedliskach, na glebach oneutralnym lub słabo kwaśnym odczynie. Podłoże stanowią dyluwialne gliny lekkie i średnieoraz piaski gliniaste. Gleby związane z tym zbiorowiskiem to: gleby brunatne właściwe iwyługowane, płowe właściwe, zbrunatniałe, opadowoglejowe, rdzawe bielicowe, brunatnebielicowane oraz deluwialne brunatne. Opisywane lasy zajmują zwykle siedliska: Lśw,Lwyżśw, rzadziej Lw bądź LMśw. Buczyny niżowe mają zwykle drzewostany czysto bukowei ich dynamika jest pochodną dynamiki populacji buka. Charakteryzują się one stosunkowobujnym i bogatym runem, budowanym przez typowe dla eutroficznych siedlisk gatunkilasowe. Żyzna buczyna niżowa ma najczęściej strukturę czterowarstwową. Drzewostan,przeważnie o dużym zwarciu tworzy dominujący buk (Fagus sylvatica), z niewielkądomieszką: graba (Carpinus betulus), klona- jawora (Acer pseudoplatanus), klona pospolitego(Acer platanoides), dęba szypułkowego (Quercus robur) i dęba bezszypułkowego (Quercuspetraea), wiązu górskiego (Ulmus gabra), lipy drobnolistnej (Tilia mordata), rzadko świerka(Picea abies).118