Miesięcznik nr. 152

Jak (i dlaczego) zosta³em trollemSytuacja, która w życiu dziennikarza trafia się często: dzwoni telefon, dzień dobry, jaz takiej a takiej stacji radiowej lub telewizyjnej, czy może pan u nas wziąć udział w dyskusjina temat dotacji do rolnictwa, wojny z Irakiem albo jakikolwiek inny? Oczywiście,odpowiadam, kiedy, gdzie i, chwileczkę – za ile?Świetna do tego momentu atmosfera nagle się warzy, kobieta (przeważnie dzwoniąkobiety, nie wiem dlaczego) po drugiej stronie przewodu wydaje z siebie parę dźwiękówświadczących o zmieszaniu, wreszcie oznajmia, że oni zaproszonym gościom nie płacą.Nie ma takiej pozycji w kosztorysie programu. W ogóle, nie ma takiego zwyczaju, żebypłacić za występ. Nie, owszem, gdyby mieli z czego, chętnie by zapłacili, ale nie mają, wiepan jak jest.Staram się wzbudzić w sobie ewangeliczną życzliwość i najsłodszym głosem jaki mamna składzie pytam panienkę, czy miałaby śmiałość powiedzieć kamerzyście, aby pracowałprzy programie za darmo, bo nie ujęto go w kosztorysie programu albo nie ma mu z czegozapłacić, i wie jak jest? Co tam kamerzysta, czy odważyliby się zaproponować sprzątaczce,żeby za darmo posprzątała potem studio? Pytanie jest oczywiście retoryczne. Za pracęfizyczną pieniądze się należą jak psu buda, to nie to, co jakieś tam myślenie.– Ale przecież dla pana to reklama – rzuca wreszcie panienka jedyny argument, jakiudaje się jej znaleźć. Wzdycham i spokojnie tłumaczę, że jeżeli tak, to rzeczywiście,domaganie się pieniędzy nie ma sensu. Proszę bardzo, przynoszę do studia swoją książkęi rozmawiamy o niej. Chętnie. Ale zapraszając mnie do rozmowy o Iraku, gospodarce czypolityce oczekują, że zrobię im program. Będę się musiał wtedy zapoznać z jakimiś faktami,wyrobić sobie o nich pogląd, wykazać się tzw. gadanym, słowem, wymaga to wiedzy,pracy i umiejętności, za które należą się pieniądze i nie wiem doprawdy, dlaczego niewstyd im proponować komuś, żeby popracował dla nich za darmo.To nie znaczy, żebym był takim typem ludzkim, który palcem nie ruszy bez kasy. Poprostu irytuje mnie głęboko wpisane w nasze myślenie, robotniczo-chłopskie przekonanie,że praca umysłowa to żadna praca, a własność intelektualna to własność każdego, komuzechce się wyciągnąć po nią rękę. Robić łopatą, oto trud, za to się należy szacunek i kasa– a gadać czy pisać to przecież każdy by umiał.Dzielę się z PT Czytelnikiem tymi przemyśleniami nieprzypadkowo. Akurat zdarzyłomi się zostać złożonym na pewien czas chorobą i aby oderwać myśli od ponurejrzeczywistości, zacząłem sobie zerkać na listę dyskusyjną sf-f. Jeden z wątków13