AKAIDI dhe KELAMI - El-Hikmeh

Prandaj grindja mes nesh u bë shpejt e padurueshme për të gjithë pasagjerët. Shumica e tyredukeshin të bindur, dukeshin se besonin, por ama nuk e shihnin me vlerë grindjen me kokëfortin.Njerëzit na kërkonin t’i jepnim fund debatit.Ndërkaq, makina që po zbriste të tatëpjetën, nisi të ecte gjithmonë e më me shpejtësi, kështuqë zërat tanë u prenë si me thikë. Përnjëherë na u duk se edhe ne do t’i ndiqnim pas gurët qërrokulliseshin për në përroin që rridhte tej, shumë poshtë!Shoferi nxori kryet nga kabina dhe na tha:“Mbahuni fort! Na u këputën frenat!”A po tallej? “Mbahuni fort!” Si kishim për t’u mbajtur? Të gjithë ne, pasagjerët, filluam tëbërtisnim me të madhe. Po e shihnim vdekjen me sy! “O Zot i madh!” – Po bërtiste burri imoshuar. “Na shpëto, o Zot!” Të gjithë Zotit po i drejtoheshin, nga Ai po kërkonin ndihmë nëkëtë rast. Më dukej se shumica thërrisnin kështu vetvetiu, pa u menduar. Thirrjet e tyre ishin tëbrendshme, ndoshta një zë i harruar. Zotin e harruar në jetën e përditshme ose të mohuar përshkak të dukjes së gjithçkaje si diçka e zakonshme ose për shkak të mungesës së një rreziku, po ekujtonin tani, ndoshta edhe pa dashje! Rasti i burrit të moshuar e vërtetonte plotësisht këtëhamendjen time!Por tmerri ynë, për çudi, nuk vazhdoi gjatë. Më në fund, kamioni u afrua djathtas në brinjë tëmalit dhe ndaloi. “Shpëtuam, shpëtuam!” – Nisën të thërrisnin të gjithë. Shoferi nxori kokën ngakabina. Të gjithë e pyetëm me një zë: “Si e ndalove?” “A shpëtuam!”Por shoferi s’na e vari fare ne. Ai iu drejtua vetëm burrit të moshuar:“Ç’pate, xhaxho? Pse u trembe? Pse e zure Zotin në gojë? Pse i kërkove ndihmë? Gjer pakmë parë ngulje këmbë se s’e besoje! Apo e besove kur e pe vdekjen me sy! Unë ju gënjeva!S’ishte punë frenash, por e pashë se ju nuk po pushonit. Edhe desha t’ju bëj të pushonit, edhedesha t’i jap një mësim këtij xhaxhos!..”Kamioni nisi të zbriste përsëri. Ne të gjithë po rrinim të heshtur. Megjithatë, burri i moshuarvazhdonte të ishte në qendër të vëmendjes. Dikush e shihte drejt e, dikush, me bisht të syrit. Aivetë dukej shumë i menduar. Dukej sikur i kishte ikur krejt ai inati i mohimit dhe sikur thoshteme vete: “As vetë s’e paskam ditur që e paskam besuar Zotin!..”II. Dobitë e besimit te AllahuBesimi te Allahu ka vlera të mëdha në jetën praktike të njeriut si dhe për personalitetin dhelumturinë e tij. Këto vlera mund t’i radhisim kështu:30