Azja Wschodnia - KSNG Nazwy geograficzne - Główny UrzÄ d ...

PrzedmowaW 1954 roku ówczesna Komisja Ustalania Nazw Geograficznych podjęłaszeroko zakrojone prace mające na celu ujednolicenie stosowania nazw geograficznychw Polsce oraz przygotowanie wykazu nazw uznanych za poprawnei zalecanych do stosowania. O tym, jak żmudna okazała się realizacja tego zadania,świadczy fakt, że dopiero w 1959 roku, a więc po pięciu latach, opublikowanoPolskie nazewnictwo geograficzne świata, opracowane przez L. Ratajskiego,J. Szewczyk i P. Zwolińskiego, wydane w Państwowym Wydawnictwie Naukowymw Warszawie. Okazało się ono trudnym do przecenienia instrumentem w różnej,przede wszystkim wydawniczej, działalności geograficznej i kartograficznej. Późniejsze,równie cenne wykazy dotyczyły już tylko nazw spolszczonych, czyli egzonimów.Były to Polskie nazwy geograficzne świata, wydane staraniem GłównegoGeodety Kraju w kolejnych czterech częściach w latach 1994–1996.W pół wieku po rozpoczęciu prac nad tak ważnym dla naszego środowiskadziełem, Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych poza Granicami Polskirozpoczęła wydawanie Nazewnictwa geograficznego świata, opracowywanego przezliczne grono specjalistów: geografów, historyków, językoznawców, kartografów.Czas wydaje się być najwyższy, tak wiele wydarzyło się bowiem w latach, jakiedzielą nas od ukazania się pierwowzoru. O blisko jedną trzecią zwiększyła się liczbapaństw i tych terytoriów zależnych, które wymagają oddzielnego opracowywania.Odpowiednio zwiększyła się liczba języków urzędowych, które oczywiście zawszemuszą być uwzględniane. Świat stał się znacznie bliższy: dochodzą do naswiadomości z najodleglejszych, czasem nieznanych zakątków, do których też częstosami docieramy. Warto więc, abyśmy je nazywali poprawnie. Choćby z tychpowodów przygotowywany obecnie wykaz jest znacznie obszerniejszy, obejmiebowiem ponad 30 000 nazw, przy czym obfitsze będzie przede wszystkim nazewnictwodotyczące obszarów, w których stosuje się niełacińskie systemy pisma.W ciągu owych pięćdziesięciu lat zmieniały się także zasady, którymikierowano się przy ustalaniu zalecanego nazewnictwa. Chodzi przede wszystkimo poprawność stosowania egzonimów. Początkowo zalecano ich szerokie używanie,a nawet spolszczanie tych nazw, które w Polsce znane nie były. Później okazywanoznacznie większą w tym względzie ostrożność. Egzonimów zamieszczonych w wykazachz lat dziewięćdziesiątych jest już znacznie mniej, choć ich liczba wydaje sięciągle nadmierna. Problem jest jednak bardzo złożony, budzi kontrowersje i zrozumiałespory. Oczywiście, nie powinno się usuwać tych nazw, które w polskimjęzyku są utrwalone i które, świadcząc często o kontaktach łączących nas z odległyminiekiedy krajami, stanowią część naszego dziedzictwa kulturowego; niemożna go zubażać. Jednocześnie używanie nazw oryginalnych ułatwia kontaktyi umożliwia korzystanie ze źródeł zagranicznych, przede wszystkim z internetu.Chodzi więc z jednej strony o to, aby chronić te polskie nazwy, które na ochronę