ŚciÄ gnij nr 70 z 10/2011 - PortalMorski.pl

- ANGEEELOS!!!Okaza³o siê, ¿e barman jest bratem naszego palacza. Obajstracili siê z oczu w czasie wojny i nic o sobie do tego momentunie wiedzieli.No i zaczê³o siê!Stavros zamkn¹³ knajpê i zacz¹³ stawiaæ wszystkim obecnym.Oczywiœcie ca³a nasza trójka sta³a siê automatycznie honorowymigoœæmi.Piwo, wino, wódki i koniaki zaczê³y siê laæ szerokim strumieniem.○ ○ ○Tu wypada pope³niæ pewn¹ dygresjê. Mój stosunek do alkoholu,szczególnie wysokoprocentowego by³ w wieku 21 latzdecydowanie niechêtny. Wp³yn¹³ na to niew¹tpliwie fakt, ¿ew dniu zakoñczenia wojny, 9 maja 1945 roku, czyli w wieku15 lat zmuszony zosta³em przez m³odszego lejtnanta CzerwonejArmii do spe³nienia toastu:- Za STALINA!!!- Za RODINU!!!- ZA PABIEDU!......„wspania³ym” koktajlem, z³o¿onym z francuskiego szampanawzmocnionego samogonem, przechowywanym w s³aboop³ukanym kanistrze po benzynie.Dla nieprzyzwyczajonego, mieszanka ta by³a piorunuj¹caw dzia³aniu i po spe³nieniu toastu pod niemal groŸb¹ pistoletu,ledwo zd¹¿y³em do toalety.W póŸniejszych latach nie by³em abstynentem, ale mojealkoholowe akcje ograniczy³y siê do jednego, góra dwóch piw,czy szklanki wina.Wracamy teraz do rotterdamskiej knajpy i do niespodziewanegospotkania dwóch braci.○ ○ ○MORZE OPOWIADAÑMocno zakrapian¹, weso³¹ i wielce huczn¹ biesiadê zakoñczy³agwa³towna i ostra bójka miêdzy za³ogami statku holenderskiegoz jednej, a niemieckiego z drugiej strony, w czasiektórej zaczê³y lataæ kufle, sto³ki i inne fragmenty wyposa¿eniaknajpy.Wezwana przez barmana policja poradzi³a sobie bardzosprawnie z zapaœnikami obu stron i za³adowa³a ich do karetek,a neutralnych – w tej liczbie nas – wygoni³a z knajpy.Przyznam siê ze wstydem, ¿e niewiele szczegó³ów owejbijatyki utkwi³o mi w pamiêci i – co tu ukrywaæ – w czasiedrogi na statek urwa³ mi siê film.Moi obaj palacze okazali siê dobrymi kolegami, bo inaczejnie znalaz³bym siê ostatecznie we w³asnej kabinie, na w³asnejkoi, w dodatku bez butów, spodni i kurtki.wspomnienia z maszyny- Panie drugi – wyjêcza³em. - Proszê dzieñ wolny za niedzielêw morzu. Chocia¿ pó³ dnia…- Pi³eœ? - zapyta³ drugi.Pytanie by³o zdecydowanie retoryczne, bo wystarczy³o namnie spojrzeæ...- Pi³em, panie drugi - przyzna³em siê.- Pi³eœ gówniarzu, a nie umiesz piæ. Ale ja ciê oduczê. I zapamiêtajraz na zawsze, ¿e jak ju¿ pijesz to do PRZEDOSTAT-NIEGO kieliszka! Zapamiêtasz? - zapyta³- Zapamiêtam, panie drugi - jêkn¹³em. Zreszt¹ w tym ¿a³osnymstanie ducha i cia³a obieca³bym wszystko.- A wiesz chocia¿, który kieliszek jest OSTATNI?- Nie wiem, panie drugi…- Ostatni to jest ten, którego facet szuka na stole le¿¹c ju¿pod sto³em.Myœla³em, ¿e na tym skoñczy siê lekcja odwyku, ale drugimajster zastosowa³ inn¹, drastyczn¹ terapiê.- A teraz marsz do maszyny. W³aœnie mam dobr¹ robótkêdla takich jak ty, gówniarzu. W prawym kotle rurki od stronykomory zwrotnej trochê ³zawi¹ i trzeba je nieco rozwalcowaæ.○ ○ ○Rany boskie!Tu ma³e wyjaœnienie. Kocio³ oczywiœcie by³ ju¿ wygaszonyi w p³omienicy nie by³o ¿aru, a na rusztach le¿a³y deski, alewoda w kotle wci¹¿ jeszcze by³a gor¹ca. Do komory zwrotnejtrzeba siê by³o przeczo³gaæ po owych deskach, przeleŸæ doonej komory, gdzie temperatura – tak na oko – wynosi³a oko-³o 60 stopni Celsjusza.I tam, w tej ciasnocie, w tej temperaturze, przy rozwalcowywaniu³zawi¹cych rurek, co wymaga³o sporego wysi³kufizycznego, przebieg³a moja b³yskawiczna terapia odwykowazaordynowana przez drugiego mechanika, Stanis³awaDziduszko.W komorze zwrotnej wytrzymywa³o siê oko³o 5-7 minutpracy. I znowu trzeba by³o przeciskaæ siê, przeczo³giwaæ przezp³omienicê, a w kot³owni wskakiwa³o siê w kombinezonie dobeczki pe³nej wody, aby po pewnym czasie wracaæ do komoryzwrotnej.Jak wytrzyma³em do po³udnia, nie mam pojêcia, ale widoczniezwyciê¿y³a m³odoœæ, a tak¿e dotychczasowa zaprawaw charakterze „palacza na wêgiel” przez parê miesiêcy.W czasie przerwy obiadowej nie zjawi³em siê oczywiœciew mesie, bo na sam¹ myœl o jedzeniu wywraca³ mi siê ¿o³¹dekna drug¹ stronê i waln¹³em siê na kanapkê natychmiast zasypiaj¹ckamiennym, mocno skacowanym snem.Drugi majster zlitowa³ siê i nie kaza³ mnie budziæ na drug¹po³ówkê dniówki.○ ○ ○○ ○ ○Przebudzenie nastêpnego dnia rano by³o okropne. Nie wiedzia³em,dlaczego w mojej g³owie szala³a brygada maleñkichkrasnoludków nieznoœnie k³uj¹cych ma³ymi, ale niezwykleha³aœliwymi kilofkami.Szarpany przez kolegów wci¹gn¹³em na siebie z du¿ym trudemrobocze ciuchy i powlok³em siê do kabiny drugiego mechanika,omijaj¹c z obrzydzeniem kambuz i mesê, sk¹d dolatywa³yrozmaite zapachy nie do zniesienia.Zapuka³em resztk¹ si³ do drzwi kabiny i gdy Staszek Dziduszkootworzy³, ukl¹k³em w progu i z³o¿y³em jak najpobo¿-niej d³onie.B³yskawiczna terapia odwykowa wg drugiego mechanikauda³a siê, czego dowodem mo¿e byæ fakt, ¿e przez 58 latma³¿eñstwa ¿ona nigdy nie widzia³a mnie pijanego.A wszystkim rocznikom moich studentów w Szkole Morskiejpodczas przesz³o czterdziestoletnich wyk³adów powtarza³emanegdotê o PRZEDOSTATNIM KIELISZKU.Mam nadziejê, ¿e wielu wziê³o moje doœwiadczenie doserca.64Nasze MORZE l nr 10 l paŸdziernik 2011