MARJAN SEBAJ – SOPI Jeta ka kuptim - Famulliabinqes.com

ushtrime që të pavarësohem sa më shumë dhe të lëvizi e gjendëmvetvetiu në situate të ndryshme, tani me karrocë. Çdo pasdite, ekaloja me babën e axhën tim në biseda të ndryshme (ku babaidhe xhaxhai im me mall, i kujtonin ditët para shumë viteve kurkishin qëndruar dhe punuar përkohësisht në këtë shtet),qëndronim gjatë e në shëtitje aty rreth godinës së spitalit. Këta,më frymëzonin, më jepnin forcë e fuqi, kuraje për të mos udorëzuar. Së paku, para meje qëndronin të fortë edhe psemendoja se të dy janë për nga natyra të dashur, emocional, njerëzqë iu dhimbset çdokush në vështirësi, e jo më unë. Sidoqoftë, atanë prezencën time mbaheshin të fortë e qëndronin burrërisht.Erdhi dita kur edhe ata duheshin të ktheheshin për në vendlindje.Me mua e pranë meje qëndruan afër dy javë. Ishin të lumtur qëmë panë gjallë dhe se fjalia apo lajmi: “djali i juaj, vështirë semund të shpëtojë”, tani më nuk është i vërtetë dhe se e gjithakishte kaluar mirë me ndihmën e Zotit dhe të miqve të shumtë, tëmjekëve të kujdesshëm.Unë vazhdoja tani të jetoja, të mundohesha ta ktheja shëndetin tëhumbur në fatkeqësi. Erdhën baba im dhe axha për t’upërshëndet me mua. Edhe për mua ishte vështirë, meqë ishamësuar tani e disa ditë me ta, por edhe ata mezi se u ndanin prejmeje. Filluan të mërziteshin shumë, të qajnë të dy pa zë. Lotët iurridhnin pandërpre, buzët iu dridheshin që të dyve dhe e kishinvështirë të shqiptojnë fjalët: ne po shkojmë, e ty po të lëmë këtu.Por, ashtu u deshtë, meqë edhe këta dëshironin të shkojnë e tëkthehen në gjirin familjar, në punët e tyre të përditshme, por edhetë dërgojnë në vendlindje lajme më të mira dhe shpresëdhënëserreth meje. Unë, kuptohet se u përmbajta, duke iu premtuar se dotë bëhej mirë dhe i luta, të mos brengoseshin. I përshëndeta, dukeiu thënë të ma përshëndesin fshatin tim, vendlindjen time, nënën,97