MARJAN SEBAJ – SOPI Jeta ka kuptim - Famulliabinqes.com

lodhur nga rruga, dhe i zhytur në mendime për atë se çka dhe sido të ndodhte më tutje, më zuri gjumi.Edhe në këtë ambient të ri, disi fillova të adaptohem dheambientohem. Kjo nuk ishte ndonjë çudi, meqë tani kishte kohëqë isha në spital dhe në një mënyrë e kisha mësuar jetën e tillë.Së pari, ditën e ardhshme, fillova ta studioja e shikoja vendin kugjendesha dhe kështu filluan ditët e rëndomta me ushtrimefizikale të shumta, para e pas dite, saqë nganjëherë edhenervozohesha, më trajnonin se si të lëvizi më lirshëm e më mirëme karrocë, si t’i kaloja barrierat fizike me të, si të pastrohem.Mua, vetja më dukej sikur të isha ndonjë fëmijë që nuk din endepër mirëmbajtjen e tij. Unë nervozohesha gjersa motrat ishinshumë të kujdesshme dhe durueshme. Dëshpërohesha nga egjithë kjo, ndërsa ato më jepnin vullnet, kuraje e shpresë.Mirëpo, e gjitha çka ngjante rreth meje më shtinte të mendojatutje mbi fatin tim. Mendoja, këto përgatitje pse mi bëjnë? Ekuptoja se dëshirojnë të më përgatitin për jetën e këtillë, jetën qëtani e tutje do ta kisha, jetën në karrocë invalidore. Thënë tëvërtetën, në ato momente e rrethana, mua mu duke se po mëmundojnë shumë, po më maltretojnë. Andaj, e gjithë kjo mëvinte rendë, ndoshta edhe nga fakti se e kuptoja pak a shumë tëardhmen time, të cilën assesi nuk dëshiroja ta pranoja. E qëllimine tyre e dija, ishte pra ajo që të më pavarsojnë sa më tepër. Pra,edhe pse askush nuk më thoshte se cila ishte ardhmëria ime, jetëntë cilën tani e tutje do e vazhdoja, unë e kuptoja, e kuptoja edhepse të gjithë më thoshin se do bëhet mirë e mos u dorëzo.Takim i përmallshëm…Kishte tani dy javë që gjendesha në këtë qendër rehabilituese.Bënim ushtrime të shumta. Unë gjithnjë e më tepër isha aktiv dhepavarësohesha. Mirëpo, këto ushtrime nuk mi donte e pranonte92