MARJAN SEBAJ – SOPI Jeta ka kuptim - Famulliabinqes.com

të gjertanishme. Gjithë ishin edhe të pikëlluar që tani ndahen prejmeje, por edhe të lumtur shkaku i shpresës që kishin dukemenduar, duke lutur Zotin për shëndetin tim e duke besuar se njëditë do bëhet mirë. Vinin me lot në sy, për t’u përshëndetur memua, nuk u përmbanin dot as ata e as unë. Nuk kisha fjalë,s’gjeja mënyra që t’i falënderoja për sakrificën, mirësinë edashurinë e tyre, për gjithë atë çka bë për mua dhe familjen time.Kujdesin e mirësinë e tregoi edhe spitali, të i cili isha drejtuarpër të shkuar dhe punuar. Ky spital, tregoj një përkushtim tëmadh për mua dhe gjendjen time. Ata, me të dëgjuar lajmin mbifatkeqësinë time, menjëherë kishin kërkuar që të transferoheshatek ata. Ky shtet, ishte treguar zemërgjerë dhe i gatshëm të bëjëçmos deri në rehabilitimin sa më të mirë timin, por, me siguri seedhe shëndeti im nuk lejonte të bartëm në ndonjë vend tjetër.Erdhi dita të përshëndetesha miq e dashamirë, me mjek e motramedicinale që u përkujdesën për mua. Dhe nga të gjithë kërkovafalje, për netët që i lashë pa gjumë, për kujdesin e madh natë editë, për sakrificat e shumta që bën për mua, për dashurinë epamasë që treguan ndaj meje dhe vizitorëve të shumtë. Dhekuptohet, përgjigja e tyre ishte: nuk ke nevojë të falënderoheshpër asgjë. Motrat më uruan pastaj shëndet të mirë dhe jetë tëgjatë! Gjithnjë ato me butësi, e thoshin se këtë e kanë punë dhedetyrë. Sa të mëshirshëm e të dashur ishin të gjithë. Kishte ngaata që ju dilnin edhe lot duke u përshëndetur, sepse së bashku memua kishin kaluar ditë e net të vështira, dhe me siguri atamendonin gjithë të kaluarën e përbashkët të kësaj kohe saqëndrova aty.Ishte mëngjes i hershëm. Gjithçka ishte gati. Unë, dola dukeshikuar korridoret e këtij spitali dhe me vete thosha: do vijë kohakur të kthehem i shëndoshë e të më shohin, në mënyrë që unë t’iufalënderohem prapë të gjithëve për të gjitha që kanë bë për mua.87