MARJAN SEBAJ – SOPI Jeta ka kuptim - Famulliabinqes.com

prapë “krejt në fund“ të tij, sikur dukej ndoshta vetëm pakëzdritë, dritë shprese sidomos kur një ditë më tha mjeku kryesor:tani je më mirë dhe duhesh të vazhdosh me terapi, ushtrime. Përkëtë, ishte përkujdesur miku im Jerko Stipiçiq., primarius i disaspitaleve në këtë shtet. Ai, në marrëveshje me mjekët e këtijspitali, kishte ra në ujdi se këto ditë mund të më transferojnë nënjë qendër rehabilituese, ku ai vet ishte primarius, dmth. i pari ikësaj qendre rehabilitimi.Meqë mjekët mendonin, se, pas qëndrimit dhe shërimit, vërtettrajtimit tim tremujor në këtë spital kryen punën e tyre, nëmënyrën më të mirë të mundshme, tani kishte ardhur koha eperiudhës tjetër, pra rehabilitimi im.Më kapi pikëllimi dhe thashë në vete: po dal nga spitali ipashëruar, gjë të cilën nuk e prisja, po dal nga këtu jo në këmbëtë mija, por me karrocë! E kisha vështirë të kuptoja këtë, meqëkisha pritur që për dita ditës të ngritëm! Por, ja erdhi dita kur mëduhet të nisëm rrugës kah kisha kaluar para tre muajve. Tani, prakthehem ngadalë nga kam ardhur.Dhe një ditë gjithçka ishte përgatitur të dal nga ky spital e tëdrejtohem qendrës së rehabilitimit. Medikamente vazhdoja tëmerrja herë pas here, sidomos në raste dhimbjeje. Kështu,gjendja ime shëndetësore shkonte duke u përmirësuar.Me të dëgjuar lajmin se do të dalë nga spitali dhe të vazhdoj merehabilitim në qendër tjetër, adekuate për këtë gjendje, filluandita-ditës të vinin miq e të njohur për të më përshëndetur, për tëmë uruar shëndet të mirë, shërim, për të më dhënë forcë e kurajepër jetë e beteja të mëtutjeshme. Vinin gjithë ata që tani e tremuaj qëndruan pranë meje, ata cilët kaluan së bashku me muaKalvarin, Golgotën time, momentet më të vështira të jetës sime86