MARJAN SEBAJ – SOPI Jeta ka kuptim - Famulliabinqes.com

hershme të diellit, ajrin e pastër, natyrën e bukur, lumin i cili pandërpre me shekuj rrjedh dhe që më veti barti e bartë gjithçkasjell ai në kohëra të mira e të turbullta. Kalon koha, ndërrohenstinët, moti, njerëzit, dhe të gjitha kalojnë e lumi me ujin e tij tëqetë qëndron dhe vazhdon rrjedhën, jetën, pastron gjithçka, tëfreskon mban në jetë çdo gjë rreth nesh.Më kishte marrë malli shumë për babë, e në veçanti për nënëntime, për vëllezër dhe motrën, me të cilën isha tepër i lidhur. Ajomë deshi pamasë, duke me dalluar nga vëllezërit tjerë, ajo me tëcilën ishim gjithnjë bashkë gjatë kohës së pushimeve të mijaverore, aq sa njerëzit edhe pse të një fshatit, prapë për habimendonin se jemi bineq! Thënë të vërtetën, edhe ne, të gjithëfamilja, motrën Lurde e donin shumë, meqë kishim vetëm këtëmotër në mesin e gjashtë vëllezërve. Unë, isha vëllai i dytë merend, kurse motra e vëllezërit tjerë, të gjithë më të rinj se unë. Mëkishte marrë tanimë shumë malli për t’i parë, për t’i takuar, për tëndejë me ta, për t’u çmallur pas të gjithave që kishin ndodhur.Mirëpo, si më shkonte mendja se jam në karrocë (e që endeshpresoja se në këtë gjendje nuk do të shkoj në familje),menjëherë disi sikur mu ndrëprente kjo dëshirë e flakët,menjëherë më kaplonte mërzia, pikëllimi, sepse e dija që assesis’do ta pranojnë këtë që ndodhi me mua! Pse e gjithë kjo? Pse tëmë ndodhë mua? Të më shohin në këtë gjendje më të dashurit emi?! Çka ishte edhe më e vështira, mendoja a kanë parë, takuar,ndonjëherë në fshatin tim njeri duke lëvizur në karrocë, pasi qënë rrethin tonë nuk njihnim njerëz në këtë gjendje, së paku unënuk kisha parë deri më tani, e ja tani unë jam i tillë. Si doreagojnë, kur të më shohin ata që më njihnin krejt ndryshe. Ishinkëto pyetje pa përgjigje, që silleshin vërdallë në kokën time.Isha në tunel që sillej gjithçka rreth meje, tunel në të cilin nukshihja asgjë, e që më dukej i gjatë dhe i pakalueshëm, por që85