MARJAN SEBAJ – SOPI Jeta ka kuptim - Famulliabinqes.com

duke më dhënë kuraje, shpresë. Unë, në çdo takim, nukpërmbahem, pa dashje më rrjedhin lotët. Sikur të më kujtohen,me një shpejtësi marramendëse, gjithçka që kaluam gjatë jetës sëderi tanishme, me këta miq e dashamirë vizitorë, sikur ipërsëritnim edhe në heshtje e pa zë ditët e mira e të lumtura tëkaluara së bashku, kur vraponim, shëtisnim, bënim plane.Në këtë gjendje, në karrocë invalidore, prapë assesi nuk humbishpresat, besoj që kjo mund të jetë e përkohshme, edhe pse s’kandonjë shenjë që mund të ngritëm, e të ecë në këmbët e mia, cilattanimë janë dobësuar tepër shumë, këmbët të cilat nuk kanë forcëtë ngritën. Kohëve të fundit, filluam edhe me terapi. Deri tani,këtë nuk e bëmë, meqë kisha fituar shumë plagë shkaku ishtrirjes dhe qëndrimit tim të gjatë në shtrat. Por, mendoj se mekohë, do të bëhet mirë, plagët e trupit dhe ato të shpirtit do tëshërohen dhe se dita-ditës pres ndonjë “mrekulli”, të ngritëm e tëshkoj dhe vazhdoj punën time, shkollimin, jetën e planifikuar.Më erdhi në vizitë të zakonshme terapeutja Sonja Stipiçiq, e cila,më ftoi të shkojmë pak dhe të ushtronim në sallë të ushtrimeve.Normal se u ngrita ngadalë (ende me ndihmën e motravemedicinale), meqë në karrocë, nuk kisha orientim të duhur dhe egjitha mu duke e çuditshme dhe e papranueshme. Nuk ishte lehtëtë ulësh në karrocë, pasi këmbët nuk ishin në funksion e nukkishin farë force të më mbajnë, dhe kur të gjithën duhet bërëvetëm me anë të darëve, që nuk e kishin fuqinë e dikurshme!Shkova në sallë të ushtrimeve, krejt në përdhese të këtij spitali,dhe pas pak filloi biseda mes terapeutës, mikës time dhe meje,atë bisedë të cilën disa herë dëshiroja ta zhvilloj, por që nuk evazhdonte, por ndalej! Dhe tani, sikur kishte ardhur koha dheduke parë pakëz edhe disponimin tim më të mirë, nuk hezitoi tëmë tregoi që edhe burri i saj tani e dy dekada ishte në karrocë.Dy dekada e më tepër?! Sa vështirë më erdhi kur dëgjova këtë82