MARJAN SEBAJ – SOPI Jeta ka kuptim - Famulliabinqes.com

vepër, pyetëm, a janë të gjithë njerëzit të falenderueshëm përkëtë dhuratë të madhe të Zotit, të falenderueshëm për krijesat emrekullueshme të tij, për ndihmën që ofrojnë këta persona?! Ajanë të vetëdijshëm se pa ta, do ta kishim vështirë dhe nuk dokishim jetë?! A mendojmë sesa, gjersa ne pushojmë, ata lusin,gjersa unë rri i shtrirë, ata punojnë e kujdesën për të mirën tonë,për të mirën e përbashkët, për paqe e rahati?! A dimë edhe ne t’ikujtojmë këta persona në lutjet tona, këtyre personave t’iu jemimirënjohës e t’ju themi: për të gjitha TË FELENDEROJ DHEMË FALË!Nuk gjeti forcë as guxim…Këta persona, nuk presin që ne t’iu jemi mirënjohës, sepse imbahen parimit ungjillor: çka jep e djathta mos ta dijë e majta!Mirëpo, është njerëzore që edhe unë, edhe ti e të gjithë ne të jemimirënjohës ndaj njëri-tjetrit. Sepse, së fundi jemi qenieshoqërore, që do të thotë se nuk mund të jetojmë pa njëri-tjetrin,pa dashurinë, mbështetjen, përkujdesjen dhe përkrahjenreciproke. Jemi qenie në marrë+dhënie, marrim nga njeri-tjetrin,plotësojmë njeri-tjetrin. Dhe në valët e këtyre mendimeve, ndezadhe thithja pas sa kohe të gjatë një duhan. Kjo ishte cigarja e parëpas aksidentit tim. Më shkoj mendja në një ngjarje e cila gjithnjëmë rrinte në kujdes, e më shfaqej gjithnjë.Një mëngjes vjeshte të ftohtë, kur e ndjeja veten time mirë, nukkisha dhimbje të mëdha, bile tani e dy javë isha në dhomë tëcilën e ndaja me pacient tjerë. Me siguri, kjo ishte bërë me qëllimqë sadopak të bashkëbisedojmë me njeri-tjetrin, të ndajmë tëmirën e të vështirën mes veti. Dhe një fakt më habiti shumë. Nëdhomë ishim të shtrirë katër persona, njëri nga ta ishte një djalë iri, djalë i bukur dhe shumë i sjellshëm, kishte pësuar një lëndimtë rendë në një lojë futbolli. Pas qëndrimit të tij dyjavor në këtë77