MARJAN SEBAJ – SOPI Jeta ka kuptim - Famulliabinqes.com

këtë mision të veçantë. Nga e gjitha që po shoh nuk e kanë aspaktë lehtë e për të cilën thirrje-mision mund të përcaktohet - tëzgjidhet vetëm ai i cili me të vërtetë ka dashuri të madhe ndajnjeriut, njëkohësisht ndaj Zotit.Ndodhte të kisha dhimbje që nga mëngjesi i hershëm e deri nëorët e vona të mbrëmjes, e prapë gjatë tërë natës, kështu tëndodhte me ditë të tëra dhe çuditëm, habitem, mrekullohem, mesa dashuri e dhembje këto qenie - motrat në veçanti, kujdesen,më ndihmojnë, dëshirojnë e rrinë afër meje, deri sa nuk mëpushojnë dhimbjet e të gjendem në gjumë e “pushim” të shkurtër.Ato gjithnjë janë afër, qëndrojnë sikur të shtangura afër shtratit,duke më përcjellur. Mrekullohem sesi munden që në çdoklithmë, gjëmë, apo lëvizje time menjëherë të vrapojnë. Vështirëështë të kuptosh këtë mision, këto qenie! Duke shikuar fytyrat,sjelljet e tyre, jam i bindur se më tepër frikësohen ato përshëndetin tim, gjendjen time, se ndoshta unë për vetveten. Nukbëjnë gjumë, duke vrapuar e duke u kujdesur për çdo njeri edheatë me një dashuri të pashoq. Përkundër lodhjes, rraskapitjes,pagjumësisë, madje, të frikësuara për shëndetin tonë, fytyrat etyre janë aq të shndritshme, të hareshme, të buta, të ëmblaengjëllore.Kujdesën për të gjithë, sikur që kujdeset nëna për fëmijën e saj,të cilin e përcjell me kujdes, e pastron, ledhaton, kujdeset përveshmbathje të tij, për ushqim, e shikon se si fle e merr frymë!Dhe sa më tepër të kisha dhimbje, edhe kujdesi i tyre ishte më imadh. Shihet nga fytyrat e tyre se vuajnë së bashku me mua, mene të gjithë…,mendoja në dhimbjet e para disa ditëve që kishapandërprerë, sidomos gjatë netëve të gjata, kur ato ishin nëgjendje të qëndronin tërë kohën pranë meje. Në momente tëkeqësimit të shëndetit, ato më merrnin afër vetes në një dhomëqë quhej “dhoma kujdestare”. Më vështronin në dhimbje e75